Syrpa - 01.03.1949, Side 28

urinn. „Eruð þér vanur að hafa geitur iivar sem
er á heimilinu, eða látið þér þær helzt hafast við
í þessari stofu?“
„Ég hef þær hvorki á einum stað né öðrum,“
sagði ofurstinn og tók andköf. „Þær koma hér
aldrei nema með gestum.“
„Já, með velkomnum gestum,“ sagði frú Birki-
land og leit óttaslegin á mann sinn.
„Bara með alveg sérstaklega velkomnunr gest-
um,“ sagði María ástúðlega. „Látið þér geiturn-
ar vera um allt heima hjá yður, Bamton lávarð-
ur?“
„Ha!“ sagði lávarðurinn. „Heima hjá mér?
Nei, það kemur ekki til mála. Ég skipti mér auð-
vitað ekki af því, hvað aðrir gera í því efni, en
mér gæti aldrei dottið í hug að hleypa geit inn
fyrir mínar dyr.“
Ofurstinn spratt á fætur.
,,Pabbi,“ sagði dóttir lians.
„Ég get ekki verið tignarlegur lengur,“ öskraði
faðir hennar. „Ég verð að tala og það strax. —
Svo þér hleypið ekki geitum inn fyrir yðar
dyr? Ætlið þér að halda því fram í alvöru, að
þér séuð svo harðbrjósta við þessa yndislegu
geit, að lofa henni aldrei að leggja í rúst her-
bergi, fullt af dýrindis húsgögnum, aldrei að
klifra upp á arinhillu, aldrei að brjóta niður
forna spegla, — aldrei að stanga gesti yðar í bak-
ið?“
„Það kæmi mér aldrei til luigar," sagði lá-
varðurinn með þunga. „Ég þykist mega fullyrða,
að ég sé sæmilegur dýravinur, en þó að mér sé
sönn ánægja að hitta aðra ennþá meiri dýravini,
þá verð ég að segja, að það kæmi aldrei til mála
að ég hleypti geit inn í mína stofu, hversu vel,
sem hún væri uppalin. Hins vegar er mér það
auðvitað gersamlega óviðkomandi, hvernig geit-
ur eða önnur gæludýr haga sér á heimilum ann-
arra.“
„Hættið þér nú!“ öskraði ofurstinn, „hættið
þér áður en ég fæ slag. Gersamlega óviðkomandi,
segir hann!“
Æsing ofurstans var nú orðin svo augljós, áð
jafnvel allra rólyndasti lávarðurinn í brezka
heimsveldinu hefði ekki getað hummað hana
fram af sér.
„Hefég hlaupið á mig á nokkurn hátt?“ spurði
hann.
„Sei, sei, nei,“ sagði ofurstinn. „Það var svo
sem ekki nema til að kóróna það, sem á undan
64
var gengið, að lauma því að mér, að yður stæði
gersamlega á sama hvort ég hefði þak yfir höfuð-
ið eða ekki. En ég læt yður vita það, í minningu
þessarar geitar og allra annarra grasbíta, að nú er
nóg komið. Þetta skal aldrei verða. Ekki að mér
lifandi. Ég leyfi það aldrei."
„Hvað er það, sem þú ætlar ekki að leyfa,
pabbi?“ spurði María óttaslegin.
„Þú — þú veizt við hvað ég á. Það kemur ekki
til mála, að þú giftist Bamton lávarði. — Ger-
samlega óviðkomandi, segir hann. Náunginn er
liringa bandvitlaus."
Frú Birkiland spratt á fætur. María færði sig
nær unnusta sínum, og hann setti upp kurteis-
legan undrunarsvip. Honum var orðið Ijóst, að
ofurstinn var ekki með öllum mjalla, en hitt
kom flatt upp á hann að heyra, að efazt væri um
andlega heilbrigði hans sjálfs.
,,Pabbi!“ hrópaði María.
„Tommi minn,“ sagði frú Birkiland.
„Það er ekki til neins að kalla mig Tomma,“
öskraði ofurstinn. „Ég leyfi það aldrei. Að mér
heilum og lifandi. Aldrei.“
Lávarðurinn sá, að gamanið var farið að grána.
Hann minntist þess, að geðveikralæknar telja
bæði tilgangslaust og hættulegt að andmæla geð-
biluðum mönnum, svo að hann hugsaði sér að
fara vel að ofurstanum. Honum flaug í hug, að
hann hefði kannski ósjálfrátt látið í ljós einhvern
ímigust á geitinni og fór að reyna að draga fjöður
yfir það.
„Þér liafið vonandi ekki skilið orð mín svo,
að mér væri eitthvað í nöp við þessa óviðjafnan-
legu geit?“ spurði hann alvörugefinn. „Ef svo
er, þá fullvissa ég yður um, að það er mesti mis-
skilningur. Þó að ég segði, að mér kæmi ekki
við, hvernig hún hagaði sér, þá átti ég ekki við
það, að ég kynni ekki fyllilega að meta yndis-
þokka hennar og atgervi. Mér er ekkert fjær
skapi en andúð á dýrum, það vona ég að yður
sé ljóst.“
Andlit ofurstans varð á litinn eins og hunda-
súrublað á haustdegi.
„Heyrið þér nú til,“ sagði Birkiland ofursti og
þagnaði andartak til þess að ná andanum.
„Já,“ sagði Bamton lávarður.
„Út með þessa djöfuls geit — farið þér strax út
úr mínum húsum með þessa djöfulsins geit yð-
ar,“ öskraði ofurstinn, „annars ábyrgist ég ekki
líftóruna í lienni."
SYRPA