Morgunblaðið - 24.08.2021, Blaðsíða 20

20 MINNINGAR MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 24. ÁGÚST 2021
✝ Eggert Guð-
mundsson
fæddist 9. júlí 1931.
Hann lést 12. ágúst
2021 á Hrafnistu í
Hafnarfirði.
Foreldrar hans
voru Guðmundur
Ármann Björnsson,
bóndi í Görðum á
Álftanesi, f. 1896,
d. 1968, og Þor-
björg Halldórs-
dóttir húsfreyja, f. 1905, d. 1934.
Guðmundur kvæntist síðar
Helgu Sveinsdóttur húsfreyju, f.
1911, d. 1998. Bræður Eggerts
voru Gústaf, f. 1926, d. 1927, og
Halldór, f. 1928, d. 2004. Systur
Eggerts, samfeðra, eru Sigríður
Bergþóra, f. 1943, og Þórunn
Erla, f. 1950. Uppeldisbræður
Eggerts eru Sveinn, f. 1930, og
Þorsteinn, f. 1936, d. 1998.
Eggert kvæntist 30.12. 1969
Ásdísi Skúladóttur frá Urð-
þeirra eru Hafsteinn Freyr, f.
2013, og Ægir Þór, f. 2016. Börn
Vignis og Lilju eru Kristján
Páll, f. 1989, Ásdís Huld, f. 1993,
í sambúð með Pálma Geir Jóns-
syni. Dætur þeirra eru Bjartey
Lilja, f. 2016, og Lísa Bára, f.
2019. Yngsta dóttir Vignis og
Lilju er Heiðrún Arna, f. 2002.
3) Guðmundur Ármann, f.
1965, d. 2017, maki Sif Jóns-
dóttur, f. 1964, d. 2015. Börn
þeirra eru tvö, Arnar Jón, f.
2001, í sambúð með Ragnheiði
Dís Embludóttur, f. 2001, og
Katrín Ósk, f. 2006.
4) Birna, f. 1969, maki Rúnar
Hrafn Ingimarsson, f. 1965.
Dætur þeirra eru Freyja, f.
1998, í sambúð með Daníel Sig-
valdasyni, f. 1993, og Fjóla, f.
2004.
Eggert ólst upp á kirkju-
staðnum Görðum á Álftanesi, og
var hann oft kenndur við Garða.
Móðir hans lést ung úr berklum
og var faðir hans þá einn með
bræðurna Halldór og Eggert
þar til Helga, seinni kona Guð-
mundar, flutti að Görðum ásamt
sonum.
Eggert var gagnfræðingur
frá Flensborg í Hafnarfirði og
nam síðan við MA í tvo vetur.
Hann lauk sveinsprófi í pípu-
lögnum frá Iðnskólanum í Kefla-
vík og þremur árum síðar fékk
hann meistararéttindin. Hann
sótti einnig nám við Tækniskól-
ann.
Eggert fékkst við ýmis störf á
yngri árum, vann á Keflavíkur-
flugvelli og fór á síld, en upp úr
1960 hóf hann að starfa sjálf-
stætt sem pípulagningameistari.
Hann vann sjálfstætt upp frá því
ef frá eru talin nokkur ár í
Mætti við viðhald og fleira.
Eggert og Ásdís bjuggu sína
búskarpartíð í Kópavogi. Árið
1978 fluttu þau í raðhús sem þau
byggðu í Stórahjalla. Ásdís lést
eftir skammvinn veikindi árið
1982, aðeins 46 ára, en Eggert
hélt heimili í Stórahjalla þar til
hann flutti á Hrafnistu fyrir
rúmu ári.
Útför Eggerts fer fram frá
Garðakirkju í dag, 24. ágúst
2021, klukkan 13. Jarðsett verð-
ur í Gufuneskirkjugarði.
Streymt verður frá útförinni
á:
https://youtu.be/uBbCjPT3iyc
Virkan hlekk má finna á:
https://mbl.is/andlat
arteigi í Berufirði,
f. 18.2. 1936, d.
15.7. 1982. For-
eldrar hennar voru
Málfríður Halldóra
Snjólfsdóttir, f.
1909, d. 1992, og
Skúli Sigurðsson, f.
1904, d. 1981.
Börn Eggerts og
Ásdísar eru fjögur:
1) Óli Már, f.
1962, maki Eydís
Dögg Sigurðardóttir, f. 1975.
Dóttir Óla og Gunnlaugar Fíu
Aradóttur er Anna Margrét, f.
1988, í sambúð með Þorleifi Úlf-
arssyni, f. 1989. Dætur Óla og
Eydísar eru Ása Októvía, f.
2010, og Þórunn Una, f. 2013.
2) Vignir, f. 1963, maki Lilja
Björk Kristjánsdóttir, f. 1967.
Dóttir Vignis og Júlíu S. Ás-
valdsdóttur er Hrefna Rún, f.
1984. Hún er gift Halldóri Berg
Sigmundssyni, f. 1984, og synir
Þá er komið að því að kveðja
elsku pabba.
Minningarnar eru margar sem
koma upp í hugann.
Fyrstu minningar mínar af
pabba eru í litla húsinu í suður-
hlíðum Kópavogs, þar sem við
bjuggum fyrstu 9 ár ævi minnar,
en fjölskyldan var nýflutt þangað
þegar ég fæddist. Pabbi kom oft
heim í hádeginu og eftir matinn
reyndi ég stundum að smygla mér
með honum í vinnuna með því að
fela mig bak við bílstjórasætið, en
þessi brella tókst aldrei. Hann
vann oft langan vinnudag og einn-
ig um helgar en samt gaf hann sér
tíma til að lesa Andrésar andar-
blöðin fyrir mig á dönsku og þýddi
jafnóðum yfir á íslensku. Seinna
meir, bað hann mig oft um að
fletta upp í dönsku alfræðiorða-
bókinni, sem innihélt nokkur
bindi. Þetta var ekki í uppáhaldi
hjá mér þá, en mér þótti þetta
fyndið seinna meir.
Minnisstæð eru ferðalögin
austur á firði á æskuslóðir
mömmu þar sem ættingjar
mömmu voru heimsóttir. Oftast
var tjaldið með í för í þessum ferð-
um eins og öðrum sem við fórum í
um landið. Pabbi tók oft ferða-
langa upp í á leiðinni og hafði
gaman af því að spreyta sig á
ensku og þýsku en þýskuna sagð-
ist hann hafa lært að mestu með
því að lesa orðabókina og sagðist
hafa aðstoðað samnemendur sína í
MA við þýskunámið.
Leiðin lá oft á æskuheimili
pabba, út að Görðum á Álftanesi,
þar sem Helga amma bjó. Frá
þeim heimsóknum á ég margar
góðar minningar m.a. þegar sett-
ar voru niður kartöflur á vorin og
teknar upp á haustin og einnig frá
jólaboðunum þegar stórfjölskyld-
an safnaðist saman.
Pabbi fór einungis í tvær utan-
landsferðir um ævina. Á þrítugs-
aldri fór hann með góðum vinum
til Spánar með nokkurra nátta
stoppi í Kaupmannahöfn og París.
Seinni ferðin var með mömmu til
Spánar, þar sem þau dvöldu í
þrjár vikur, aðeins nokkrum mán-
uðum áður en hún lést, og var það
eina utanlandsferð hennar.
Ég hugsa oft til áranna eftir að
mamma dó, en þá var ég 12 ára og
strákarnir 16-20 ára. Það hefur
eflaust ekki alltaf verið auðveldur
tími fyrir pabba, þó kvartaði hann
aldrei. Vinkonur mínar fjöl-
menntu iðulega og vinahópur
bræðranna fyllti stofurnar. Alltaf
var pabbi jákvæður og kátur og
ekki býsnaðist hann yfir ung-
lingaskaranum eða uppátækjun-
um.
Pabbi var alltaf til staðar fyrir
okkur Rúnar og stelpurnar, sem
hann passaði oft. Þá skreið hann
með þeim á gólfinu og lék við þær
út í eitt. Hann borðaði með okkur
stundum oft í viku og það var allt-
af notalegt að hafa hann hjá sér,
hann hafði svo góða nærveru og
var svo hlýr og skemmtilegur.
Vikuna áður en pabbi dó fórum
við í nokkra bíltúra um gamlar
slóðir. Þá, eins og alltaf þegar við
keyrðum um Garðahverfið,
minntist hann liðinna tíma. Nú er
gott að ylja sér við minningu þess-
ara dýrmætu stunda og huggun
að hugsa til þess að síðasta árið í
lífi hans dvaldi hann á Hrafnistu í
Hafnarfirði og hafði þaðan gott
útsýni út að Görðum.
Ég er þakklát fyrir lífið með
pabba, hann reyndist mér og fjöl-
skyldu minni svo vel alla tíð.
Loksins sameinast hann og
mamma og ég veit að hún, ásamt
Gumma bróður og Sif, eiga eftir
að taka vel á móti honum.
Hvíl í friði, pabbi minn,
Birna.
Elsku afi.
Ég á erfitt með að átta mig á
því að þú sért farinn frá okkur, að
ég muni ekki fá að kyssa þig á
kinnina og segja þér frá því sem
ég er að gera í lífinu.
Ég á margar góðar minningar
um þig sem ég er mjög þakklát
fyrir. Mér fannst ekkert lítið
gaman að fá að koma í pössun til
þín þegar það var frí í skólanum
og við brölluðum saman í bíl-
skúrnum, spiluðum og dunduð-
um okkur í garðinum þegar veðr-
ið var gott. Ein af mínum
uppáhaldsminningum með þér er
þegar við smíðuðum saman koll
fyrir þig til að geta staðið upp á
og teygt þig í efstu hillurnar í bíl-
skúrnum. Þú hafðir alltaf svo
miklar áhyggjur af mér með sög-
ina. Þú kenndir mér að tefla,
leysa sudoku og alls kyns útgáfur
af því að leggja kapal. Þú varst
mikill húmoristi og alltaf var
stutt í hláturinn. Þú varst góður
afi.
Ég sé þig fyrir mér veifa okk-
ur bless úr eldhúsglugganum í
Stórahjalla.
Góða ferð elsku afi.
Ég mun sakna þín.
Þín
Freyja.
Elsku afi Eggert, það var allt-
af gott að koma heim til þín þar
sem þú tókst á móti manni með
bros á vör. Ef þú heyrðir ekki
hvað maður var að segja þér þá
sagðirðu bara já endilega fáið
ykkur ís þið vitið hvar hann er og
passaðir að eiga alltaf til ís í stóru
frystikistunni fyrir öll barna-
börnin sem komu reglulega í
heimsókn. Gleðin skein einnig af
þér við að sjá öll langafabörnin
sem þú áttir, enda góður maður
með stórt hjarta. Einstaki per-
sónuleiki þinn, húmor, ást og
kærleikur mun lifa með okkur
um ókomna tíð.
Ég vil gjarnan lítið ljóð
láta af hendi rakna.
Eftir kynni afargóð
ég alltaf mun þín sakna.
(Guðrún V. Gísladóttir)
Þín barnabörn
Hrefna Rún, Kristján
Páll, Ásdís Huld og
Heiðrún Arna.
Þakklæti er mér efst í huga á
kveðjustund Eggerts, tengda-
pabba míns.
Rétt um 22 ára gamall var ég
fluttur í Stórahjallann. Ég hafði
krækt í Birnu og flutti fljótlega
inn til þeirra feðgina og Gumma
sem þá var enn heima. Við Birna
hefðum líklega ekki getað komið
undir okkur fótunum og lagt
drögin að okkar fyrstu íbúðar-
kaupum án þess að hafa notið að-
stoðar Eggerts og fengið að búa
hjá honum. Á þessum árum
kynntist ég vel hversu ljúfur og
góður maður hann var; aldrei
neinn asi eða fyrirferð, allt mátti
gerast í rólegheitum og aldrei
mátti neitt hafa fyrir honum.
Fyrir þessi ár er ég ákaflega
þakklátur, ekki síst fyrir það hve
velkominn ég upplifði mig og
hversu notalegt og gaman var að
búa í Stórahjallanum. Þar var allt-
af líf og fjör á báðum hæðum, þeir
eldri uppi og við yngri niðri.
Heima hjá Eggerti var gesta-
gangur mikill og var líflegt á
heimilinu, venslafólk fjölskyld-
unnar og vinir utan af landi dvöldu
þar til lengri og skemmri tíma.
Eftir að öll börnin hans voru flog-
in úr hreiðrinu voru öll herbergi
samt oftar en ekki fullskipuð.
Ég er ekki síður þakklátur fyrir
hvað Eggert var góður afi og hvað
stelpurnar okkar Birnu fengu að
kynnast honum vel. Fyrir þeim
var afi algjört krútt (eins og þær
segja sjálfar), var alltaf í lopa-
peysu og inniskóm, með tóbaks-
klútinn á lofti og tók af og til í nef-
ið. Hann var svo hlýr og góður við
þær og hafði alltaf nægan tíma til
að dunda eitthvað með þeim.
Nú kveð ég Eggert á sama hátt
og hann kvaddi mig svo óteljandi
oft eftir að hafa kysst stelpurnar
bless eftir heimsóknir, með því að
lyfta hendi, nikka kollinum, brosa
og segja „ég kyssi þig bara
seinna“.
Rúnar.
Elsku tengdapabbi hefur nú
kvatt okkur, mikið sem maður á
eftir að sakna hans þar sem hann
var svo stór partur af lífi okkar.
Það fyrsta sem kemur upp í
hugann þegar ég hugsa um Egg-
ert er hversu þægilegur hann var,
hafði svo góða nærveru, oft sátum
við saman uppi í Stórahjalla í
þögninni, ég að lesa blöðin og
hann í sudoku, svo tókum við oft
spjallið, en hann var fróður og
hafði gaman af að segja sögur og
var vel að sér í svo mörgum mál-
um, hafði sterkar skoðanir á ýmsu
þótt þær færu ekki hátt.
Það má svo sannarlega margt
af honum Eggerti læra en hann
kvartaði aldrei, var umburðar-
lyndur, nægjusamur og nýtinn og
að því sögðu þá varð honum
stundum á orði við okkur, börnin
sín, ef við keyptum nýja hluti „já
og vantaði ykkur svona“ og svo
glotti hann eða hló en hann var
mikill húmoristi, hafði húmor fyr-
ir sjálfum sér og tók sig ekkert of
hátíðlega, lifði sáttur við sjálfan
sig og fólkið sitt og allir voru vel-
komnir til hans, hvort sem var í
kaffi eða gistingu, enda margir
sem áttu athvarf í Stórahjallanum
um lengri eða skemmri tíma.
Eggert átti gott samband við
börnin sín og þau hugsuðu líka vel
um hann og hafði hann orð á því
hvernig hann færi af án hennar
Birnu sinnar og það þyrftu bara
allir að eiga eina slíka í sínu lífi,
sem var svo rétt hjá honum. „Hún
er með allt skipulagið því ég man
ekkert stundinni lengur,“ sagði
hann oft, baðaði út höndum, sló á
lærið og hló.
Elsku Eggert, farðu í friði, það
var kært að kynnast þér og hafa í
mínu lífi
Minning þín er mér ei gleymd;
Mína sál þú gladdir;
Innst í hjarta hún er geymd,
Þú heilsaðir mér og kvaddir.
(Káinn)
Þín
Lilja.
Hlustaðu á ljósið
sem logar kyrrlátt í brjóstinu
hvernig sem viðrar.
Rödd þess er mjúklega björt
og bylgjast um þig
í mildri þögn
og því verður að hlusta vandlega.
Einungis þögn nemur þögn.
Og þá fyrst andar ljósið lifandi birtu.
(Njörður P. Njarðvík)
Þessar ljóðlínur komu til mín
eins og kallaðar nokkrum dögum
eftir að Eggert, föðurbróðir minn,
hafði kvatt þessa jarðvist. Þær
eiga svo vel við minn elskulega
frænda sem gekk sinn æviveg í
mildi og rósemd, brá aldrei skapi
og kom ávallt fram af hógværð og
heiðarleika. Ljós, var það fyrsta
sem mér datt í hug þegar ég leit-
aði orða til að minnast hans, því
ljós bar hann með sér og léttleika.
Hann var glettinn og hlýr og gaf
sig aldrei drunga eða barlómi á
vald þótt sorgarskugga bæri fyrir
sólu. Það var hans gæfa.
Minningin um Eggert kallar
óhjákvæmilega fram minninguna
um Halldór, pabba minn. Pabbi og
litli bróðir hans voru á einhvern
undarlegan hátt svo líkir en samt
svo ólíkir, bæði í útliti og að eig-
inleikum. Það var sterkur bræðra-
svipur með þeim en pabbi var há-
vaxinn og Eggert lágvaxinn.
Báðir höfðu þeir miklar námsgáf-
ur til að bera en skaphöfn þeirra
var ólík, pabbi var úthverfan og
Eggert innhverfan, má segja. En í
brjósti þeirra beggja bjó góðvilji
og örlæti og greiðviknir voru þeir
báðir. Þeir voru bara litlir pattar
þegar þeir misstu mömmu sína úr
berklum og þrátt fyrir misjafnt
göngulag á lífsins vegi var taugin
á milli þeirra sterk. Nú taka þeir
aftur saman höndum.
Frá hjartarótum þakka ég
kærum frænda fyrir samfylgdina
og bið börnum hans og ástvinum
öllum huggunar.
Oddný Halldórsdóttir.
Eggert Guðmundsson, vinur
minn, lést 12. ágúst 2021 á Hrafn-
istu í Hafnarfirði. Á kveðjustund
langar mig til að minnast hans og
rifja upp minningar frá liðnum
áratugum. Mágur minn, Þor-
steinn Þorsteinsson (1936-1998)
járnsmiður, og Eggert voru upp-
eldisbræður frá Görðum á Álfta-
nesi. Eggert er ég búinn að
þekkja síðan sumarið 1959, en þá
var ég 10 ára gamall. Öðlingur er
orðið sem ég tel lýsa best persónu
hans og nærveru. Hann var hóf-
samur maður í orðum og lagði
bara gott til málanna.
Ég vissi að hann hafði stundað
nám við Menntaskólann á Akur-
eyri og var góður stærðfræðingur,
en sá hæfileiki er ættarfylgja í
fjölskyldunni frá Görðum. Hann
lærði pípulögn og var orðinn
meistari. Síðar lauk hann námi
(fyrri hluta) í tæknifræði þegar
kennsla hófst í því fagi í Reykja-
vík. Ef ég man rétt var Eggert
með þeim efstu í bekknum, ef ekki
efstur. Nokkrir skólabræðra hans
fóru til Danmerkur og luku tækni-
fræðináminu við Københavns
Bygningsteknikum.
Á námsárum mínum kom það
oft fyrir að ég leitaði til Eggerts
um leiðbeiningar þegar vafðist
fyrir mér að reikna algebrudæm-
in. Eftir samtal við Eggert voru
dæmin auðveld.
Í áratugi vann Eggert fyrir mig
og mína fjölskyldu allt sem sneri
að pípulögnum, tengdi ofna og
krana og sá til þess að samræmi
væri í heitavatnsnotkun og stærð
íbúðar og/eða húss.
Margir vinir mínir og frændur
voru einnig viðskiptavinir Egg-
erts.
Það orð fór af Eggerti í faginu
að hann væri fljótur að finna bil-
anir sem erfitt var að finna. Þar
held ég að honum hafi nýst eðl-
isfræðiþekking sín. Eggert var oft
kvaddur til sem matsmaður þegar
ágreiningsmál enduðu fyrir dómi.
Kona Eggerts, Ásdís Skúla-
dóttir, lést fyrir aldur fram sum-
arið 1982. Mikið jafnræði var með
þeim hjónum og Ásdís var manni
sínum mikill styrkur. Þau voru
góð heim að sækja, það þekkti ég
vel. Fyrst kom ég til þeirra haust-
ið 1964 og hélt því áfram á meðan
Eggert hélt heimili. Afþreying
hans, eftir að hann hætti að vinna,
var í fyrstu að lesa blöð og bækur,
en sífellt meira af tíma hans fór í
að leysa þrautir sudoku. Stundum
hafði hann orð á því að hann næði
ekki lengur að lesa blöðin – af því
að allur tími færi í sudoku.
Sumarið 2020 náði ég að heim-
sækja hann á Hrafnistu í Hafn-
arfirði. Við notuðum tækifærið til
þess að vera úti á svölum og horfa
vestur yfir Garðahverfið. Garða-
hverfið á Álftanesi er í raun lítið
breytt frá því að Eggert átti
heima á Görðum og hann rifjaði
upp með mér nöfnin á húsunum
og örnefnin.
Síðast hitti ég Eggert í veisl-
unni þegar hann fagnaði 90 ára af-
mæli með fjölskyldu og vinum.
Við hjónin sendum samúðarkveðj-
ur til fjölskyldunnar.
Guð blessi minningu Eggerts
Guðmundssonar pípulagninga-
meistara.
Þorgils Jónasson.
Í dag kveðjum við kæran vin
okkar og heiðursmann, Eggert
Guðmundsson. Eggert, pabbi
Birnu vinkonu okkar, var okkur
öllum mjög kær enda var næstum
alveg sama hvað við vinkonurnar
vorum að vesenast, aldrei varð
hann pirraður á okkur, heldur
brosti bara sínu blíðasta og jafnvel
hló, þótt hann hafi eflaust oft hrist
höfuðið yfir okkur þegar við sáum
ekki til. Það kunnum við ungling-
arnir að meta. Það var nefnilega
þannig að við gerðum heimili
þeirra Eggerts, Birnu og bræðr-
anna að okkar helsta samkomu-
stað. Þar eyddum við megninu af
okkar frítíma á unglingsárum og
brölluðum ýmislegt. En það voru
ekki bara við vinkonurnar sem
komum okkur fyrir í Stórahjalla
37 heldur líka allir vinir bræðr-
anna og einnig frændfólkið að
austan þegar það átti erindi í
borgina. Eggert átti líka sína ætt-
ingja og vini sem gjarnan litu við
þannig að oft var ansi margt um
manninn. Eggert kippti sér lítið
upp við þennan gestagang, allir
voru velkomnir, við stelpurnar
vorum niðri, strákarnir í borðstof-
unni, Eggert með sína gesti í stof-
unni og allir voru miklu meira en
sáttir. Í einu af fjölmörgum kenn-
araverkföllum á okkar unglings-
árum gaf hann okkur leyfi til að
innrétta að eigin vild rýmið niðri í
Stórahjallanum þar sem við höfð-
um hreiðrað um okkur. Þá vantaði
okkur auðvitað alls konar verk-
færi og græjur og þá fór hann
bara í bílskúrinn og fann það sem
okkur vantaði og lánaði okkur, því
Eggert átti allt til alls í bílskúrn-
um. Hann lagði líka sitt af mörk-
um til að reyna að fræða okkur.
Einhvern tíma var sólmyrkvi og
þá hvatti hann okkur til að koma
út, sjá og upplifa. Hann lagðist
sjálfur í grasið, fræddi okkur um
fyrirbærið en við og bræðurnir
stóðum bara og dáðumst að fróð-
leik Eggerts ekki síður en sól-
myrkvanum. Í Stórahjallanum
urðu einnig til ýmsar hefðir sem
síðar áttu eftir að ryðja sér til
rúms. Ein af þeim var að á föstu-
dagskvöldum var alltaf bökuð
pítsa. Þá var oftast sett á hana
hakk, sveppir og græn paprika en
Eggert skellti síðan kokteilsósu
yfir til að „íslenska“ pítsuna að-
eins. Það var alveg sama hvenær
Eggert
Guðmundsson
Morgunblaðið birtir minningargreinar endurgjaldslaust alla
útgáfudaga.
Óheimilt er að taka efni úr minningargreinum til birtingar í
öðrum miðlum nema að fengnu samþykki.
Skil | Þeir sem vilja senda Morgunblaðinu greinar eru vinsamlega
beðnir að nota innsendikerfi blaðsins. Smellt á Morgunblaðslógóið í
hægra horninu efst og viðeigandi liður, „Senda inn minningargrein,“
valinn úr felliglugganum. Einnig er hægt að slá inn slóðina
www.mbl.is/sendagrein
Formáli | Minningargreinum fylgir formáli sem nánustu aðstand-
endur senda inn. Þar koma fram upplýsingar um hvar og hvenær sá
sem fjallað er um fæddist, hvar og hvenær hann lést og loks hvaðan og
klukkan hvað útförin fer fram. Þar mega einnig koma fram upplýs-
ingar um foreldra, systkini, maka og börn. Ætlast er til að þetta komi
aðeins fram í formálanum, sem er feitletraður, en ekki í minning-
argreinunum.
Undirskrift | Minningargreinahöfundar eru beðnir að hafa skírn-
arnöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.
Minningargreinar