Morgunblaðið - Sunnudagur - 08.08.2021, Side 15

8.8. 2021 MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 15
segir Ingvar Þórðarson fljótlega hafa viljað
vera með.
„Við vorum þá þrjú, og kölluðum okkur
Pioneers in the Sky og héldum þessa tónleika,
og árið eftir tónleika með Sting. Hrikalega
gaman!“
Bowie dvaldi hér í nokkra daga og sinntu
Dísa og Lalla honum vel.
„Svo vildi hann ekkert fara á hestbak! Það
var bömmerinn. En við fórum heilan dag á
Þingvelli og svo héldum við geggjað partí í
Garðaholti, en Bowie langaði svo að hitta
Björk. Bowie var yndislegur og vildi vita allt
um Ísland og Íslendinga.“
Sútar skinn og þvær vambir
Dísa eignaðist þriðja barnið, Skjöld, árið 1999.
Hún hætti að kenna árið 2000 og vann þá í tvö
ár hjá OZ, stofnaði svo tölvufyrirtækið Mar-
imo/Sprettur og vann svo hjá tölvudeild Atl-
anta. Dísa og Bjarni kynntust aldamótaárið
2000, en á þeim tíma gerði Bjarni það gott með
hljómsveitinni Leaves. Þau eignuðust svo dótt-
ur árið 2003, heimasætuna Brynju.
Hjónin hafa vasast í ýmsu um ævina, því
auk þess að sjá um búið hafa þau gert nokkr-
ar bíómyndir, eins og Reykjavík Whale
Watching Massacre með Ingvari, Veðramót
með Guðnýju Halldórsdóttur, Reyni sterka,
auk heimildamynda og „art videos“ en þau
eiga ljósmynda- og kvikmyndaframleiðslu-
fyrirtækið Tin og sér þá Bjarni um kvik-
myndatökuna.
„Við höfum farið til Mongólíu og Nepals, og
gerðum meðal annars heimildamyndina um
Hjálma á Jamaíku og um Nýdönsk á Möltu.
Við eigum fullt af efni sem við eigum eftir að
vinna.“
Í dag vinna þau oft að kvikmyndum og þátt-
um og oftar en ekki þegar hestar koma við
sögu.
„Ég var að koma úr ellefu daga hestaferð
kringum Hofsjökul með vinum og fór svo beint
með hestana að vinna með erlendu tökuliði.
Þar vorum við Bjarni „hestameistarar“ og er
það rosalega gaman. Ég hef gert það nokkrum
sinnum undanfarið, en þá sé ég um hestana og
kenni fólkinu á þá. Ég veit ekkert hvort ég má
segja frá þessu, enda búin að skrifa undir
hundrað blaðsíðna skjal, en þú segir engum.
Annars þarf ég að drepa þig,“ segir hún og
skellihlær.
Blaðamaður fær hvort sem er ekkert að vita
meira, því Dísa man hvorki hvað þættirnar
heita né nöfn þessara frægu leikara, þannig að
leyndarmálið er enn vel geymt og lesandinn
engu nær.
Dísa sér ekki alltaf um hesta, því oft vinnur
hún sem framleiðslustjóri, línustjórnandi, fjár-
málastjóri og eins og hún segir sjálf: „Svo sé
ég stundum um kaffi og bakkelsi á setti! Ég er
oft svona bak við tjöldin. Það er svo gaman að
vinna við kvikmyndir og svo gott að breyta til,“
segir Dísa, en í dag vinnur hún fulla vinnu á
Dýraspítalanum í Mosfellsbæ, þar sem systir
hennar Þórunn er dýralæknir.
Þau Bjarni reka líka búið með 25 kindum, 14
hestum og hænum sem þarf að sinna daglega.
Á vorin þarf að taka á móti lömbum og á haust-
in slátra og vinna afurðirnar.
„Ég er að súta skinn. Við rýjum kindurnar
einu sinni, tvisvar ári og þá tek ég alla ullina og
vinn hana líka. Svo bý ég til lifrarpylsu, blóð-
mör, rúllupylsu og kæfu en við notum allt. Hér
er engu hent; ég meira að segja þvæ vamb-
irnar. Síðasta haust stóð ég úti í regngalla í
skítakulda og frosti að þvo vambir. Þetta er
svo fallegt skinn. Enda er náttúran besti lista-
maðurinn,“ segir hún og bendir út um
gluggann.
Jörðin er númer eitt
Nýjasti draumur Dísu er að vera með lífræna
ferðaþjónustu, en á neðri hæð er íbúð sem
hægt er að nota í slíkt og í garðinum ræktar
Dísa salat í stórum stíl.
„Ég hef verið að bjóða hingað stelpuhópum
þar sem við förum í göngutúra, í jóga og hug-
leiðslu, og böðum okkur í ánni. Við ræðum þá
sérstök málefni, eins og plastlausan laugar-
dag, en við byrjuðum á því fyrir tólf árum. Ég
hef haldið ráðstefnu um hvernig á að losna við
plast því þetta er að kyrkja okkur,“ segir Dísa
og segist vera mikill umhverfissinni.
„Ég skil til dæmis ekki af hverju við þurfum
vindmyllur á Íslandi! Það kostar óhemju mikið
jarðrask og þurrkar upp landið, sem ég held að
hinn almenni ríkisborgari geri sér ekki grein
fyrir; fylla þarf hálfan hektara af sementi og
kalsíum, sem er af skorum skammti á jörðinni,
fyrir hvert mastur. Síðan þarf að byggja þjón-
ustuvegi með góðu undirlagi að hverri vind-
myllu og svo vegi sem tengja þetta allt saman.
Vindmyllur valda líka bæði mikilli sjón- og
hljóðmengun og ekkert getur lifað nálægt
þeim; lóur, spóar, ernir eða býflugur svo eitt-
hvað sé nefnt. Og svo er ekki hægt að endur-
nýta blöðin, sem geta verið stærri en Boeing
747-vængir og þarf að urða, enn meira land
sem þarf að skemma. Við erum að flýta okkur
að gera þetta; til hvers? Af hverju liggur svona
á, má ekki bara skoða þetta betur? Þetta virð-
ist bara vera gert í gróðaskyni og hvað ætlum
við svo að gera þegar við erum búin að eyði-
leggja jörðina sem við búum á? Jörðin er núm-
er eitt, hún fæðir okkur og klæðir. Dýrin eru
númer tvö og manneskjan númer þrjú. Ef við
berum ekki virðingu fyrir jörðinni eða dýr-
unum, þá erum við ekkert hér. Við þurfum að-
eins að endurhugsa forgangsröðunina; hverju
við einbeitum okkur að. Við þurfum að nostra
við jörðina en ekki skemma hana,“ segir Dísa
og bætir við að hún hafi verið einn stofnenda
grænmetismarkaðarins í Mosfellsbæ í kring-
um 1995. Hún er því grænmetisfrumkvöðull.
„Ég ræktaði þá heilmikið og seldi þar, en ég
var til dæmis fyrst allra til að rækta rúkóla.
Alltaf þegar ég ferðaðist utan keypti ég fræ,
og svo bara prófaði ég. Svo ræktaði ég hnúð-
kál, rómanó, svartkál og ýmislegt fleira. Ég
hafði þá eitthvað að gera á kvöldin og um helg-
ar,“ segir Dísa, sem kann greinilega ekki að
sitja auðum höndum.
„Ég hélt sultukeppnir og grænmetishátíðir og
var með leiki fyrir krakka og fullorðna. Þegar ég
bjó í Danmörku fór ég alltaf á markaði á laug-
ardögum að kaupa osta, salat og fleira beint frá
bónda. Ég saknaði þess mjög þannig að ég stofn-
aði þetta sjálf, þótt ég starfi þar ekki lengur.
Þetta var æðislega gaman. Nú er ég í ullinni hér
heima og rækta mitt eigið grænmeti úti í garði.
Ég fer líka mikið út að tína jurtir og dýfi tánum í
ána eða baða mig í henni. Ég þarf bara að passa
mig að fæla ekki laxinn,“ segir hún og hlær.
Viljum vera sjálfbær
Dísa nýtur þess að vera í sveitinni og segist
frekar bjóða vinum í heimsókn en að fara til
þeirra í borginni, enda nóg pláss og gestirnir
koma gjarnan og gista. Tvö af börnum Dísu
búa enn heima og hún er orðin amma, og ann-
að barnabarn væntanlegt.
„Það er ekki hægt að hafa það betra. Ég er
komin á þann aldur að mig langar bara að vera
hér og taka á móti skemmtilegu fólki og
kannski stundum hafa eitthvað upp úr því. Ég
get haldið námskeið og kennt fólki á hestbak,
og ég get boðið upp á gistingu. Við erum hvort
sem er alltaf með gesti,“ segir Dísa brosandi.
„Svo er ég í ullinni og skinnunum en þegar
ég var í tökunum um daginn seldi ég fullt af
gærum,“ segir Dísa og nær í gæru.
„Sérðu hvað þetta er fallegt! Horfðu á litina.
Það er flott að setja þetta í stóla eða gólf og svo
er þetta frábært í útileguna og undir hnakk.“
Ætlarðu að vera hér það sem eftir er?
„Já. Eða, nei annars, eftir einhver x ár ætla
ég að flytja til Portúgals og fá mér jörð þar
vegna þess að það er svo margt sem ég á eftir
að rækta sem ekki er hægt að rækta hér; ólíf-
ur, hnetur, sítrónur og vínber og alls konar. Í
dag nota ég allt úr garðinum í mat og svo geri
ég fjallagrasamjólk, síróp og snafs. Ég get bú-
ið til hvað sem er úr náttúrunni og garðurinn
er fullur af grænmeti og svo fáum við kjöt frá
lömbunum og egg frá landnámshænunum sem
eru nýbúnar að fá „slow food“-stimpilinn,
fyrstar húsdýra í heiminum. Við viljum vera
eins sjálfbær og hægt er.“
Það er komið fram yfir hádegi en erfitt er að
slíta sig frá þessum sjarmerandi og vistvæna
bæ. En áður en við kveðjumst fær blaðamaður
að sjá dýrin hennar Dísu stór og smá, hest-
húsin, hlöður og verkstæði.
Við heilsum upp á hestana sem standa úti í
haga, en sumir flatmaga í góða veðrinu. Þeir
reka heita snoppuna í andlit Dísu og hún heils-
ar upp á hvern og einn, kyssir þá og kjassar.
Við göngum síðan að grænmetisgarðinum,
sem er fullur af salati í öllum tónum af græn-
um lit. Dísa slítur upp salatblað og gefur að
smakka.
Blaðamaður, borgarbarnið, spýtir út úr sér
slímugri pöddu. Dísa skellihlær.
„Ef það eru engar pöddur, þá geturðu haft
áhyggjur.“
Það er komið að lokum heimsóknarinnar, en
áður fáum við okkur snarl í eldhúsinu, brauð
með áleggi og í eftirmat kaffi og belgískt kon-
fekt með. Það er vel skiljanlegt af hverju húsið
á Skeggjastöðum fyllist gjarnan af fólki! Þarna
er sannarlega gott að vera.
„Ég var að koma úr ellefu daga hesta-
ferð kringum Hofsjökul með vinum og
fór svo beint með hestana að vinna
með erlendu tökuliði. Þar voum við
Bjarni „hestameistarar“ og er það
rosalega gaman,“ segir Dísa, sem lætur
ekki líða dag án þess að fara í reiðtúr.
Morgunblaðið/Ásdís