Morgunblaðið - 05.10.2021, Qupperneq 21

MINNINGAR 21
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 5. OKTÓBER 2021
✝
Héðinn Þor-
steinsson fædd-
ist á Akureyri 31.
ágúst 1941. Hann
lést á heimili sínu
19. september 2021.
Foreldrar hans
voru Þorsteinn
Davíðsson, verk-
smiðjustjóri frá
Hallgilsstöðum í
Fnjóskadal, og k.h.
Þóra Guðmunds-
dóttir frá Arnarnesi við Eyja-
fjörð.
Héðinn kvæntist 26. ágúst
1967 Stefaníu Einarsdóttur, f. 5.
júlí 1949, dóttur Einars Magn-
grímsdóttir, f. 7. apríl 1992. 2)
Einar Örn, f. 10. maí 1969,
samb.k. Edda Björk Eggerts-
dóttir, f. 28. mars 1976. 3) Sig-
urlína Þóra, f. 31. maí 1977, gift
Alexander H. Jarosch f. 3. apríl
1977, sonur þeirra er Dagur Alex
Jarosch, f. 26. desember 2011.
Héðinn lauk námi í mjólkur-
fræði frá Ladelund Mejeriskole á
Jótlandi árið 1962. Hann starfaði
nær alla sína starfsævi í Mjólk-
ursamlagi KEA á Akureyri þar
sem hann hóf upphaflega störf
árið 1958. Þó brá hann sér til Sví-
þjóðar árið 1966 og starfaði um
eitt ár í LMC-mjólkurstöðinni í
Kallebäck í Gautaborg. Hann
sinnti félagsstörfum fyrir mjólk-
urfræðinga um árabil, bæði sem
trúnaðarmaður og í samn-
inganefnd Mjólkurfræðinga-
félags Íslands.
Útförin var í kyrrþey að ósk
hins látna.
ússonar, skipasmiðs
frá Ytri-Hofdölum í
Skagafirði, og Sig-
urlínu Pálsdóttur
frá Vatnsenda í
Eyjafirði.
Héðinn átti tvo
bræður sem báðir
eru á lífi, þá Ingólf
Helga, f. 1934, og
Guðmund, f. 1939.
Börn Héðins og
Stefaníu eru: 1)
Fjóla Heiðrún, f. 31. janúar 1968,
gift Hirti Narfasyni, f. 15. októ-
ber 1966. Börn Fjólu eru Hulda
Margrét Hallgrímsdóttir, f. 20.
febrúar 1987, og Heiðrún Hall-
Það er vetur í Fnjóskadal.
Sumarbústaður fjölskyldunnar
er nánast á kafi í snjó og allir
sofa. Í notalega köldu herbergi
rumska ég allt í einu við kunn-
uglegt brakið í gólfinu þegar
pabbi röltir fram að viðarofn-
inum fyrir allar aldir. Ískrið í
ofnlúgunni fylgir þegar pabbi
opnar hana varlega til að raða
inn eldivið sem hann hafði sag-
að til sjálfur sumarið áður.
Hann passar þannig að húsið sé
hlýtt þegar allir fara á fætur
seinna um morguninn. Ég veit
að þetta er ein af hans eftirlæt-
isstundum, sitjandi þarna við
ofninn í lopapeysunni sinni að
kveikja upp. Það brakar svo aft-
ur í gólfinu þegar hann stendur
upp og fer aftur upp í rúm, síð-
an verður allt hljótt.
Einhverju seinna vakna ég
við hljóðið í kaffivélinni í eld-
húsinu og ilminn sem leggur frá
henni. Glugginn ofan við rúmið
er örlítið opinn, það streymir
niður á koddann ískalt og nota-
legt loft, en líka ilmurinn frá
brennandi eldiviðnum úr
strompinum. Ég staulast loks
fram úr með stírur í augunum
og heyri þessa glaðværu rödd
„góðan daginn Lína mín, vel-
komin á fætur“. Útvarpið er í
gangi og það er búið að leggja á
borð og við spjöllum yfir morg-
unmatnum um daginn og veg-
inn, nýjustu fréttir og veður-
fréttir. Pabbi fuglavinur
minnist auðvitað líka á snjótitt-
linga og rjúpur sem sér bregða
fyrir utan við gluggann. Hann
minnist líka á tré sem hafa
brotnað undan snjóþunganum
um veturinn sem þarf seinna að
saga.
Eftir morgunkaffið stendur
hann upp, kíkir út um gluggann
í eldhúsinu, lítur á hitamælinn
og les tveggja stafa frosttölur
upphátt. Pabbi er á leið út að
moka snjó, sækja meiri eldivið
og skella sér svo í gönguskíða-
ferð með okkur. En fyrst klæðir
hann sig í gulu gúmmíhanskana
og vaskar upp með vatninu sem
hann hitaði á viðarofninum fyrr
um morguninn. Síðan er hann
fljótur að klæða sig, röltir út í
snjóinn með bros á vör og mok-
ar nýfallinn snjóinn frá hurð-
inni. Seinna hefst gönguskíða-
ferðin okkar í gegnum skóginn
og við könnum tré sem hafa
brotnað undan snjóþunga og
höldum svo áfram meðfram
bökkum Fnjóskár í glitrandi
snjónum.
Hvíl í friði elsku besti pabbi
minn. Ég verð ævinlega þakklát
fyrir alla hlýjuna, góðmennsk-
una og húmorinn þinn og það
tækifæri sem ég fékk að alast
upp á mínu öðru heimili, úti í
náttúrunni í Fnjóskadal.
Sigurlína Þóra
Héðinsdóttir.
Þegar ég hugsa til pabba,
sem oftast var kallaður Héddi,
kemur fyrst upp í hugann far-
sæll og rólyndur maður sem
aldrei féll verk úr hendi. Ungur
missti hann móður sína og varð
úr að hann dvaldist í sveit á
sumrin, lengst af á Eyjardalsá í
Bárðardal. Um miðja síðustu
öld var dráttarvélin nýjung í
sveitinni og hann fór á milli
bæja til að slá fyrir bændur,
sem voru vanari hestum við
heyskapinn. Hann minntist
sveitalífsins og vinnuseminnar í
Bárðardal gjarnan með dæmi-
sögum og brosi á vör.
Hann var vinnusamur fram á
síðustu stundu. Sjálfsbjargar-
viðleitnin var mikil og honum
var umhugað um nýtni og fyr-
irhyggju að góðra sveitamanna
sið. Hann var lítið gefin fyrir
veraldlega hluti nema gagnlegir
væru en hafði meiri áhuga á
ræktun og náttúrunni og var
umhugað um hvert tré. Hann
kunni þó vel að gera sér og sín-
um glaðan dag og var duglegur
að ferðast bæði austan hafs og
vestan ásamt mömmu.
Skógarreiturinn Hróarstunga
í landi Hróarsstaða í Fnjóska-
dal var hans megináhugamál og
þar undi hann sér vel allt árið
um kring. Þar stundaði hann
þau ræktunarstörf og lifnaðar-
hætti sem hæfa, bæði að þjóð-
legum og norrænum sið, ásamt
skíðaiðkun, göngum og hjólreið-
um. Þangað ferðaðist hann á
mótorhjóli sínu ef svo bar við
og hlakkaði alltaf jafn mikið til
fararinnar.
Héðinn var gæfusamur mað-
ur, þægilegur og sanngjarn eins
og faðir hans, en honum og
tengdaforeldrum reyndist hann
vel til æviloka þeirra. Sérstakur
eiginleiki hans var að leggja
gott til mála með skynsemi og
hæfilegri staðfestu þegar við
áskoranir var að etja.
Hann tókst á við veikindi sín
síðasta árið af æðruleysi og ró-
lyndi og lést í faðmi fjölskyld-
unnar. Hann var þakklátur
heimahlynningu Sjúkrahússins
á Akureyri, læknum sínum og
ekki síst mömmu fyrir einstak-
lega góða umönnun og vináttu.
Við kveðjum góðan mann frá
þessari jarðvist með söknuði og
fallegum minningum, en hann
mun dveljast áfram í skógum
og dölum Þingeyjarsýslu í ann-
arri vídd með sínu fólki.
Einar Örn Héðinsson
Héddi föðurbróðir minn var
vinnusamur, glaðlyndur, hlýr og
hjálpsamur maður. Hann var
kóngurinn í Hróarstungu (í
landi Hróarstaða) í Fnjóskadal,
í skógarreit fjölskyldunnar og
sumarbústaðarlandinu sínu,
sem hann hugsaði einstaklega
vel um.
Þegar við fjölskyldan komum
norður og dvöldum á sumrin
var hann alltaf tilbúinn að að-
stoða okkur með grisjun og við-
hald á lóðinni okkar. Og hann
taldi ekki eftir sér að slá alltaf
fyrir okkur á sláttutraktornum
sínum og munaði það miklu
þegar við komum og „allt í
standi“ eins og pabbi segir allt-
af. Ég sé hann fyrir mér í
vinnusloppnum þar sem hann
nuddar saman höndunum og
segir mér brosandi frá lífinu í
skóginum og því sem hann hef-
ur verið að gera, grisja, snyrta,
slá og stafla upp eldivið. Vinnu-
gleði hans var smitandi og þeg-
ar við tókum okkur til stór-
fjölskyldan og höfðum
vinnudaga var hann alltaf búinn
að skipuleggja það eins og best
verður á kosið.
Ég er þakklát fyrir stund-
irnar með Hédda og Diddu en
þau tóku allaf svo vel á móti
okkur.
Um veturinn er liggur skógurinn í
dvala
þegar vindurinn vælir og snjórinn
leggst
á greinar hans eins og kuldaleg
sæng.
Um vorið er fólkið vaknar til lífsins
með bros á vör
og þrestirnir syngja
á nýútsprungnum greinunum.
Um sumarið er hláturinn glymur
þegar hamingjan ríkir, sólin skín
og trén brosa við í blóma lífsins.
Um haustið er söngurinn þagnar
og trén halda dauðahaldi í gulnuð
lauf sín.
Svo byrjar það allt upp á nýtt.
(Lyra)
Þóra Guðmundsdóttir.
Héðinn
Þorsteinsson
Elsku Ási afi, afi
í sveitinni, nú hefur
þú kvatt okkur og
ert loksins kominn til ömmu
Villu eða því trúi ég. Þegar
maður sest niður að skrifa
koma upp minningar sem eru
ljúfar, litlir hlutir og stórir sem
minna mig á þig. Ég elska þeg-
ar maður sér litla, oft ómerki-
Guðfinnur Áskell
Benediktsson
✝
Guðfinnur Ás-
kell Benedikts-
son fæddist 14. jan-
úar 1932. Hann lést
22. september
2021.
Útför hans fór
fram 1. október
2021.
lega hluti í hvers-
dagslífinu og þeir
minna mig á ein-
hvern sem er/var
mér kær. Það sem
minnir mig á þig
afi er rauður ópal,
mikið sem maður
var heppinn að fara
bílrúnt með þér inn
á Hólmavík og það
var alltaf ópal eða
brjóstsykur í bíln-
um. Svo var maður að stelast í
ópal sem þú geymdir í horninu
sem þú sast alltaf. Þú sast alltaf
þar með hnakkann upp við
vegginn svo það var komið far á
vegginn. Egg, ég veit ekki um
neinn sem borðaði jafn mikið af
eggjum og þú, já eða þar til þú
máttir ekki borða svona mikið
af þeim. Það var alltaf kapp-
hlaup hjá okkur krökkunum að
fara að sækja egg og smá
keppni hver fann egg úti í móa
við hænsnakofann. Við vorum
mjög dugleg að koma í sveitina,
alla páska, öll sumur. Vorum að
dunda okkur í búkofanum, í
druslubílnum, á haugunum, tína
ber, uppi í klettunum, í hörpu-
skeljunum, niðri í fjöru, við ána,
úti á túni og margt fleira. Ynd-
islegur tími og svo dýrmætt að
hafa getað fengið að eyða hon-
um í sveitinni. Við brölluðum
margt inni líka og það var sko
sungið (öskrað) og dansað í her-
berginu í bílskúrnum. Eitt
skipti vorum við a.m.k. 5 krakk-
ar að gista þar og búið að reyna
allt til að fá okkur til að sofna
en á endanum var leynivopnið
sent inn, þú. Þú komst inn og
það þorði enginn að vera með
stæla og við sofnuðum frekar
fljótt. Skák og spil minna mig
líka á þig. Það var mikið teflt og
spilað í sveitinni. Þú kenndir
mér kapal og svo var tafltölvan
mjög vinsæl. Harmonikka og
harmonikkutónlist var líf þitt og
yndi og alltaf jafn gaman að
hlusta á þig spila.
Þú varst mjög stoltur af af-
komendum þínum og vildir iðu-
lega ræða hvað fjöldinn væri
kominn í enda ríkur maður af
börnum, barnabörnum og lang-
afabörnum. Við ræddum oft
hvaðan rauða hárið á strákun-
um mínum tveimur kæmi því
okkur fannst gaman að spá í
þessu og þér fannst liturinn svo
fallegur. Það var alltaf ljúft að
koma í heimsókn til þín á dval-
arheimilið síðustu árin og heilsa
upp á þig. Það verður án efa
skrítið að koma ekki við en
minningarnar lifa.
Hvíl í friði elsku afi.
Þín
Valdís.
Þann 20.9. var
til moldar borinn
mætur kollega og
félagi undanfarna
áratugi, Einar Hjaltason lækn-
ir.
Kynni okkar ná aftur til árs-
ins 1984, en þá var Einar
sjúkrahúslæknir á Ísafirði, en
ég á Patreksfirði. Einar var al-
mennur skurðlæknir með víð-
tæka reynslu og við tilheyrð-
um hópi lækna sem nú eru
óðum að hverfa hér á landi,
landsbyggðarskurðlæknar,
sem verða að takast á við allt
það sem að höndum ber við
ólíklegustu aðstæður, vera yf-
irlæknar blandaðs sjúkrahúss,
taka á móti börnum, stunda
gjörgæzlu, fljúga til Reykja-
víkur með sjúklinga sem þurfa
á sérhæfðri meðhöndlun að
halda, gera magaspeglanir,
ristil- og blöðruspeglanir, taka
röntgenmyndir og lesa úr
þeim, gera sónarskoðun á
ófrískum konum o.s.frv., auk
þess að gera fjölbreyttar
skurðaðgerðir og stjórna deyf-
ingum og svæfingum.
Um miðjan 9. áratuginn
gerðumst við báðir félagar í
alþjóðlegum félagsskap skurð-
lækna, sem hét þá „The Viking
Surgical Club“ – samtök
skurðlækna, sem vinna á
litlum og/eða afskekktum stöð-
um. Í samtökunum voru – og
eru – skurðlæknar frá Skot-
landi, N-Írlandi, skozku eyj-
unum, Færeyjum, Gíbraltar,
læknar sem starfa í þróunar-
löndum og svo við tveir frá Ís-
landi, og hittist hópurinn ár-
lega á heimaslóð þess
Einar
Hjaltason
✝
Einar Hjalta-
son fæddist 22.
apríl 1945. Hann
lést 6. september
2021.
Útför Einars fór
fram 20. september
2021.
skurðlæknis sem
er forseti í það
skiptið, en fé-
lagsskapurinn –
sem ber núorðið
það virðulega nafn
„Viking Surgeons
Association“ – hef-
ur þrívegis haldið
árlega ráðstefnu
sína á Íslandi,
fyrst á Ísafirði og
í Flókalundi 1988,
í Stykkishólmi 2000 og á Siglu-
firði 2019, en Covid-19 hefur
leitt af sér rafrænar ráðstefn-
ur síðan þá. Heiðursfélagi
samtakanna var Magnús heit-
inn Magnússon, sjónvarps-
stjarna hjá BBC.
Ísland hefur ekki látið sig
vanta á ráðstefnum VSA og
sótti Einar ráðstefnuna á
Siglufirði 2019.
Einar var afar farsæll í
starfi og virtur jafnt af koll-
egum og skjólstæðingum. Frá
Ísafirði fór hann til sjúkra-
hússins á Selfossi, en síðan á
Landspítalann, þar sem hann
stafaði síðast á Bráðamóttöku.
Samskipti okkar Einars
voru alla tíð afar vinsamleg og
gott var að leita til hans með
fagleg vandamál, en eitt af
markmiðum ofangreindra sam-
taka er einmitt að rjúfa þá ein-
angrun sem félagarnir þurfa
oft að búa við. Ég mun sakna
hans sem kollega og félaga, og
ekki hvað sízt sem ferðafélaga
í tengslum við þann fé-
lagsskap, sem okkur báðum
var svo annt um.
Því miður átti ég ekki heim-
angengt til að fylgja honum til
grafar, en færi fjölskyldu hans
mínar innilegustu samúðarósk-
ir. Sem ríkjandi forseti The
Viking Surgeons Association
færi ég vina- og samúðar-
kveðjur allra félaga samtak-
anna. Blessuð sé minning
hans.
Jósep Ó. Blöndal.
Ég trúi því varla
enn að þú sért far-
in frá okkur. Við
sem ætluðum að
fara í bíltúr inn í
Hörgárdal á æskuslóðir föður
þíns og fara svo út að borða
saman í tilefni þess að í fyrra
hefðum við náð samtals 120 ár-
um. Við ætluðum í fyrra eftir
Færeyjaferð mína en ákváðum
að fresta því fram á næsta sum-
ar vegna Covid. Í staðinn feng-
um við okkur möffins á afmæl-
isdaginn minn á Sak og hlógum
að því að afmælisdeitið okkar
hefði nú átt að vera meira
„fancy“ en þetta.
Ólöf Jóhanna
Pálsdóttir
✝
Ólöf Jóhanna
Pálsdóttir
fæddist 11. júlí
1935. Hún lést 30.
ágúst 2021.
Útförin var gerð
1. október 2021.
Stórt skarð hef-
ur nú myndast í
fjölskyldunni, ekki
bara afi farinn
heldur þú líka rúm-
um 10 árum seinna.
Þið voruð bæði
fastur punktur í lífi
mínu frá því að ég
man eftir mér. Ég
var mikið hjá ykk-
ur sem krakki og
sótti mikið í ykkar
félagsskap. Mikið líf var oft hjá
ykkur í Seljó á sumrin þegar
systkini pabba komu með sínar
fjölskyldur og þá var líf og fjör í
kringum okkur krakkaskarann.
Við áttum saman góða viku
eftir að afi féll skyndilega frá
fyrir tíu árum, þá gistum við
Dimma hjá þér í viku. Frægt
var rauðvínsævintýrið okkar.
Þig langaði endilega í kínamat
og ég brunaði eftir matnum og
þegar heim var komið varstu
búin að draga fram þetta flotta
rauðvín sem þið afi fenguð í af-
mælisgjöf sumarið áður. Þér
fannst tilvalið að opna eina
flösku með matnum, aldrei gafst
tilefni til að opna hana meðan
afi lifði því hann var ekki hrifinn
af rauðvíni. Þá vandaðist málið,
ekki fannst neinn tappatogari
nema einn handgerður og æva-
forn sem amma þín átti og var
ekki líklegur til neinna stór-
verka. Klukkustund og nokkr-
um skurðum seinna gátum við
hellt í glas báðar dauðfegnar að
rauðvínið hafi verið þess virði.
Við áttum ekki bara eftir af-
mælisfögnuðinn okkar heldur
langaði okkur lengi að geta farið
eina útlandaferð saman. Þegar
langömmubarn fermdist í Dan-
mörku vorum við byrjaðar að
plana ferð og vorum meira að
segja búnar að velja flottan
sumarbústað og fannst þér al-
veg „must“ að hann væri með
sundlaug og ætluðum við að
vera flottar á því. En þú varðst
að hætta við af heilsufarsástæð-
um og við ætluðum bara að fara
saman seinna en því miður varð
aldrei af því.
Amma var bæði listhneigð og
tæknivædd. Hún elskaði að
mála og teikna og ég held að
flestir eigi verk eftir hana uppi
á vegg heima hjá sér. Hún
fylgdi tækninni og fylgdist með
afkomendum sínum á facebook
og snapchat. Henni fannst gam-
an að geta fylgt okkur unga
fólkinu í gegnum hinar ýmsu
breytingar sem hafa orðið, allt
frá því að senda keðju-sms, msn
og snapchat. Þegar hún lá veik
þá sagði hún við mig að hún
saknaði mest að geta ekki skoð-
að Fréttablaðið i tölvunni eða
kíkt á pinterest. Ég held að það
séu ekki margir á hennar aldri
sem hafi verið á snapchat eða
skoðað pinterest á hverjum
degi. Hún kenndi mér að sjóða
kartöflur og steikja pönnukökur
og ég reyndi mitt besta að
kenna henni á tæknina.
Nú er hún haldin á vit nýrra
ævintýra með afa í sumarland-
inu. Þau eru sameinuð eftir 10
ár og hafa eflaust verið miklir
fagnaðarfundir þá. Ég mun
halda fast í minningarnar okkar
um ókomna tíð þar til við hitt-
umst á ný.
Þín nafna og ömmustelpa,
Ólöf Kristín.