Morgunblaðið - 19.10.2021, Síða 19

MINNINGAR 19
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 19. OKTÓBER 2021
✝
Þóra Guðna-
dóttir fæddist
17. febrúar 1931 í
Reykjavík og ólst
þar upp. Hún lést á
hjúkrunarheimilinu
Grund 5. október
2021.
Foreldrar Þóru
voru Guðni Jónsson
frá Gamla-Hrauni á
Eyrarbakka, f. 22.
júlí 1901, d. 4. mars
1974, prófessor og ættfræðingur í
Reykjavík, og fyrri kona hans,
Jónína Margrét Pálsdóttir, f. 4.
apríl 1906 á Eyrarbakka, d. 2.
október 1936, húsmóðir í Reykja-
vík. Stjúpmóðir Þóru frá sjö ára
aldri var seinni kona Guðna, Sig-
ríður Hjördís Einarsdóttir, f. 28.
ágúst 1910 í Miðdal í Mosfells-
sveit, d. 18. júlí 1979, húsmóðir í
Reykjavík.
Alsystkin Þóru eru Gerður
Guðnadóttir, f. 4.3. 1926, hús-
móðir í Reykjavík; Jón Guðnason,
f. 31.5. 1927, d. 25.1. 2002, prófess-
or í Reykjavík; Bjarni Guðnason,
f. 3.9. 1928, fv. prófessor í Reykja-
vík og Margrét Guðnadóttir, f. 30.
11. 1932, d. 13.5. 1952, ólst upp
Akureyri. Hálfsystkin Þóru eru
Einar Guðnason, f. 13.4. 1939, d.
1952 og bjuggu þar síðan. Tíu ár-
um síðar eignuðust þau sitt eigið
húsnæði í Sólheimum 25 og áttu
þar heimili síðan, alls í 58 ár. Þóra
var heimavinnandi húsmóðir
fyrstu hjúskaparárin en fór
snemma að starfa við afgreiðslu-
störf í ýmsum verslunum, m.a.
Hatta- og skermabúðinni og versl-
uninni Rangá. Um miðjan sjöunda
áratuginn hóf hún störf sem mót-
tökuritari á Læknastofum við
Klapparstíg, síðar í Kringlunni og
þar var starfsvettvangur hennar í
35 ár, allt þar til hún lét af störf-
um sjötug að aldri. Þegar Baldur
lést fyrir tæpu ári hafði hjóna-
band þeirra staðið í 71 ár.
Þóra var alla tíð mjög bók-
hneigð og las ógrynni bóka um
margvísleg málefni, jafnt fróðleik,
ævisögur og skáldskap. Snemma
fékk hún einkum áhuga á ætt-
fræði og eignaðist með tíð og tíma
mikið safn ættfræðirita og stétt-
artala. Árið 1996 stýrði hún út-
gáfu „Niðjatals Jóns Guðmunds-
sonar og Ingibjargar Gíslínu
Jónsdóttur á Gamla-Hrauni“ föð-
urforeldra sinna, sem eignuðust
17 börn.
Bálför Þóru verður gerð frá
Fossvogskirkju í dag, 19. október
2021, kl. 15. Streymt verður frá
athöfninni á slóðinni:
https://youtu.be/HVsIvfnekNY
Hlekk á streymi má finna á:
httsp://www.mbl.is/andat
20.12. 2005, við-
skiptafræðingur,
lengst af í Reykja-
vík; Bergur Guðna-
son, f. 29.9. 1941, d.
5.11. 2009, lögfræð-
ingur í Reykjavík;
Jónína Margrét
Guðnadóttir, f. 17.3.
1946, fv. vef- og út-
gáfustjóri í Reykjvík
og Elín Guðnadóttir,
f. 14.10. 1950, d. 8.4.
2009, síðast á Kumbaravogi.
Þóra giftist 1. október 1949
Baldri H. Aspar, f. 8.12. 1927 á
Akureyri, d. 2.11. 2020, prentara,
lengst af í Reykjavík. Foreldrar
hans voru Halldór Hjálmars Guð-
mundsson Aspar, f. 25.5. 1894, d.
22.2. 1935, framkvæmdastjóri á
Akureyri, og kona hans Krist-
björg Torfadóttir, f. 5.5. 1902, d.
22.5. 1987, húsmóðir á Akureyri
og síðar í Reykjavík. Barn þeirra
var Guðni Baldursson, f. 4.3. 1950,
d. 8.7. 2017, viðskiptafræðingur í
Reykjavík og fyrsti formaður
Samtakanna 7́8. Maki hans var
Helgi Viðar Magnússon, f. 11.3.
1955, d. 17.12. 2003, starfsmaður
á Landspítala.
Þóra og Baldur hófu búskap á
Akureyri en fluttu til Reykjavíkur
Elskulega Þóra Guðnadóttir
lést 5. október sl. og langar mig
að minnast hennar með nokkrum
orðum. Þóra var eiginkona Bald-
urs Halldórssonar Aspar, móður-
bróður míns, sem dó 2. nóvember
2020, svo ekki var því langt á milli
ferða þeirra hjóna í sumarlandið.
Á þessum tímamótum sé ég í
myndlíkingu Baldur frænda fyrir
mér, þar sem hann stendur í köfl-
óttu veiðiskyrtunni sinni við
drekkhlaðinn bílinn á leið út á
land í veiði, og breiðir út faðminn
á móti sinni elskuðu konu og ég
get séð fyrir mér bjarta og fal-
lega brosið hennar Þóru þegar
hún hittir þarna Baldur sinn aft-
ur. Þóra og Baldur voru einstak-
lega samrýnd hjón og áttu sömu
áhugmál og tóku þátt í þeim flest-
um saman, þó finnst mér eitt
sameiginlegt áhugamál standa
upp úr en það var að lifa lífinu lif-
andi, njóta dagsins og hafa falleg
og gefandi samskipti við vini sína
og frændgarðinn. Þar fyrir utan
má nefna kappsemina í bridsin-
um, veiðiskapnum í ám og vötn-
um, berjatínslu, matargerð og
matarboðum. Það var alltaf til-
hlökkunarefni þegar von var á
Þóru og Baldri til Skagastrandar
og þau komu á hverju sumri til að
veiða í vötnunum á Skagaheiði.
Þau eru ófá skemmtilegu kvöldin
í Stórholti þegar sest var niður
eftir útiveru og veiði dagsins og
rætt um öll tilbrigði veiðinnar,
t.d. hvar veiddist mest, hver
veiddi stærsta fiskinn, hver
missti þann stóra o.s.frv., sem og
bollaleggingar um í hvaða vatn
ætti að fara í á morgun. Þóra var
ekki síður áhugasöm en Baldur
um veiðina enda fiskin vel. Nú
þegar komið er að leiðarlokum
hjá elsku Þóru færa ég og fjöl-
skylda mín henni alúðarþakkir
fyrir fallegan vinskap og hlýju í
okkar garð í gegnum árin.
En komin eru leiðarlok
og lífsins kerti brunnið
og þín er liðin æviönn
á enda skeiðið runnið.
Í hugann kemur minning mörg,
og myndir horfinna daga,
frá liðnum stundum læðist fram
mörg ljúf og falleg saga.
Þín vinartryggð var traust og föst
og tengd því sanna og góða,
og djúpa hjartahlýju og ást
þú hafðir fram að bjóða.
Og hjá þér oft var heillastund,
við hryggð varst aldrei kenndur.
Þú komst með gleðigull í mund
og gafst á báðar hendur.
(Höf. ók.)
Þórunn Bernódusdóttir,
Guðmundur J. Björnsson
og fjölskylda, Skagaströnd.
Við Þóra áttum sama afmælis-
dag. Á milli okkar voru 45 ár upp á
dag. Okkur fannst það báðum
merkilegt og frá unga aldri varð til
hefð um að við hringdumst á til að
óska hvort öðru til hamingju. Þó
var tónninn ávallt eins og það kæmi
mjög á óvart að ég skyldi muna eft-
ir deginum. En við vorum sammála
um að þetta væri góður dagur.
Símtölin voru þó sjaldnast löng, þar
sem hún átti oftast von á gestum og
svo lofuðum við hvort öðru að hitt-
ast og heyrast við tækifæri.
Það gerðum við hins vegar allt of
sjaldan. Það er alltaf eitthvað að
gera. En oftast heyrðumst við 17.
febrúar. Stundum var það 18. febr-
úar ef annríki lífsins hafði gleypt
annað hvort eða bæði. Ég hringdi
nokkrum sinnum frá Bandaríkjun-
um, einu sinni frá Kína og alltaf var
eins og hún væri steinhissa að
heyra í mér.
Hún var góð frænka. Afasystir
eins og í ævintýrunum sem bjó í
Sólheimum og átti alltaf köku.
Þangað stalst maður stundum sem
lítill krakki, út af kökum, en líka því
hún átti stórt safn af gömlum Andr-
ésblöðum á dönsku. Einn dag gaf
hún mér blöðin til eignar. En áfram
kom maður í heimsókn af og til, út
af kökum og henni og Baldri. Þang-
að var gott að koma og hlýtt að
vera.
Hún fylgdist vel með. Vissi af
barneignum, brúðkaupum og öllu
sem skipti máli. Hún þekkti nöfn og
tengsl fólks eins og hún átti kyn til.
Hún sýndi áhuga og væntumþykju.
Maður getur ekki beðið um meira.
Þegar við giftum okkur var allt til
sparað. Nema ofarlega á aðgerðar-
listanum var græn flaska af Creme
de Menthe sem var keypt sérstak-
lega handa Þóru. Hún fékk svo að
vera óáreitt uppi í skáp í sex ár þar
til við fengum fregnir af andláti
hennar. Þá var skálað henni til
heiðurs og flaskan sett aftur upp í
skáp.
Síðasta heimsóknin í Sólheima
var eftirminnileg, þar sem Diljá
Björg fékk að hitta Þóru og Baldur.
Og allir fengu köku. Svo varð Þóra
án Baldurs og þá voru hlutirnir
ekki alveg eins og þeir áttu að vera.
Á níræðisafmæli hennar ákvað ég
að láta símann eiga sig og fékk að
laumast inn á Grund. Það voru
fagnaðarfundir. Hún var mjög
hissa að ég hefði munað eftir henni
og hafði miklar áhyggjur af því að
eiga ekki köku. Í staðinn áttum við
samtal um heima og geima, og allt
frábæra fólkið okkar.
Við Thelma söknum Þóru og
Baldurs sárt. Allir ættu að eiga að
fólk eins og þau sem gefur manni
áhuga, væntumþykju og hlýju. Og
að sjálfsögðu kökur.
Daði Rafnsson.
Þóra Guðnadóttir, elskuleg föð-
ursystir okkar, er látin, níræð að
aldri. Hún var góð og gegn kona
og minnisstæð.
Lífið tók hana í fang sér á
kreppuárum og snemma andaði
það köldu á barnið þegar Þóra,
fimm ára gömul, missti móður
sína úr berklum. Þóra fékk svo
sjálf berkla og lýsti því þegar hún
á unglingsárum var látin liggja
mánuðum saman reyrð og mátti
sig vart hreyfa. Hún náði sér góðu
heilli og lífið hélt áfram. Þetta var
á þeim árum þegar bræður fóru í
langskólanám en systur síður,
þeirra hlutverk var annað.
Þóra giftist, Baldri Aspar
prentara, og þá tók brauðstritið
við. Þóra vann ýmis störf, m.a.
verslunarstörf og lengi vel sem
móttökuritari á læknastofu. Hún
og Baldur eignuðust soninn
Guðna sem síðar varð frumkvöðull
í réttindabaráttu samkynhneigðra
og fyrsti formaður og stofnandi
Samtakanna 78. Hann lést árið
2017, 67 ára gamall. Það var sárt
að missa einkason sinn. Þóra bar
ekki tilfinningar sínar á torg.
Á löngum æviferli sýna orð
hennar og athafnir hvaða eigin-
leikar bjuggu í skaphöfn hennar:
sálarstyrkur, skynsemi og gáfur.
Þóra var dagfarsprúð og kímnin
var ávallt skammt undan, ákveðin
og sjálfstæð og þar að auki hlýleg í
viðmóti. Af þessum góðu kostum
leiddi að Þóra eignaðist marga al-
úðarvini um ævina.
Þóra og Baldur voru samhent
og sinntu áhugamálum sínum sem
voru veiðiskapur, ferðalög og
bridds. Árum saman var farið á
hverju sumri til silungsveiða í
vötnum á Skaga en á Skagaströnd
bjó Anna systir Baldurs og fjöl-
skylda. Þóra hafði mikinn áhuga á
ættfræði og safnaði ættfræðirit-
um. Sjálf var hún mjög ættrækin
og fylgdist vel með stórfjölskyld-
unni.
Þóra las mikið og sótti sér les-
efni á Sólheimasafni Borgarbóka-
safnsins sem er steinsnar frá
heimili hennar. Undir það síðasta
hlustaði hún á upplestur á sögum.
Hún hélt andlegu atgervi til hinsta
dags.
Við kveðjum kæra frænku með
virðingu og söknuði.
Tryggvi, Gerður,
Auður og Unnur
Í dag kveðjum við föðursystur
mína, Þóru Guðnadóttur. Mikill
samgangur var milli fjölskyldunn-
ar í Skeiðarvogi og Þóru og Bald-
urs, en þau voru frumbyggjar í
Sólheimum 25. Heimili þeirra stóð
alltaf opið fjölskyldunni, bæði
börnum og barnabörnum systkina
Þóra Guðnadóttir hennar og öðru frændfólki þeirra.
Var gaman að rekast inn í kaffi til
þeirra þar sem líflegar umræður
fóru oft fram um menn og málefni
og kom þá fram hin hljóðláta írón-
íska kímni Þóru. Hún fylgdist vel
með útgáfu íslenskra bóka og var
fljót að ná sér í nýjustu bækurnar í
jólabókaflóðinu. Þóra las bæði
skáldsögur og ævisögur og ætt-
fræði var henni hugleikin enda var
hún ættrækin og fylgdist vel með
og skráði hjá sér fæðingu hvers
einasta barns í stórfjölskyldunni.
Hún spurði oft um börnin og vildi
fylgjast með hvað hver og einn
hafði fyrir stafni. Þóra og Baldur
voru einstaklega samhent hjón og
gerðu allt saman. Skemmtilegustu
stundirnar voru veiðiferðirnar og
sumarbústaðaferðirnar sem þau
fóru á sumrin með systkinum
Þóru. Þau voru einnig öflugir
bridgespilarar og þótti Þóru sárt
þegar spilafélagarnir fóru að týna
tölunni. Þóra og Baldur fóru í
hvíldarinnlögn á Grund í ágúst á
síðasta ári en Baldur lést í október
og áttu þau því ekki afturkvæmt í
Sólheimana. Guðni, einkasonur
þeirra, lést 2017. Með hlýju í
hjarta kveð ég þig, elsku frænka.
Jónína Margrét Jónsdóttir.
Nú er elsku Þóra frænka búin að
kveðja þennan heim eftir langa og
góða ævi.
Ég á svo margar góðar minn-
ingar tengdar Þóru. Nær allar eru
þessar minningar tengdar Baldri
eiginmanni hennar líka því þau
voru óaðskiljanleg til æviloka. Þau
voru svo falleg og glettin hjón.
Elstu minningarnar úr Sólheim-
unum eru frá líflegum fjölskyldu-
boðum þar sem foreldrarnir sátu
yfirleitt í stofunni, ræddu heims-
málin við Þóru og Baldur af mikl-
um ákafa og með hlátrasköllum.
Við börnin fengum eitthvað gott að
narta í, skoðuðum falleg púsluspil
eða aðra forvitnilega hluti sem
Þóra og þau virtust alltaf eiga nóg
af, bröltum inni í fataskápum eða
öðrum góðum felustöðum án þess
að nokkur tæki eftir því – eða svo
héldum við krakkarnir að minnsta
kosti.
Í gegnum tíðina var svo einn af
ómissandi þáttunum við jólaundir-
búninginn í fjölskyldunni laufa-
brauðsgerð með Þóru og Baldri.
Þetta voru sérlega skemmtilegir
dagar þar sem mikið var hlegið og
spjallað um heima og geima. Oftar
en ekki fengu yngstu fjölskyldu-
meðlimirnir að láta ljós sitt skína
við laufabrauðsgerðina eða í öðrum
listum. Ég er svo þakklátur fyrir að
hafa fengið að kynnast Þóru og
Baldri betur í gegnum þessa góðu
hefð, því þótt við hittumst kannski
ekki oft þá voru þetta sannkallaðar
gæðastundir sem ég held að við
höfum öll notið betur og betur eftir
því sem árin liðu.
Svona fjölskyldustundir eru svo
dýrmætar. Frá barnæsku ólst
maður upp við þá tilfinningu að allt
væri gott og akkúrat eins og það
átti að vera því allir voru glaðir og
sáttir og góðir hver við annan. Er
hægt að fá betra veganesti frá fjöl-
skyldunni sinni út í lífið?
Elsku Þóra og Baldur létu
kannski ekki mikið fyrir sér fara en
þau voru tilkomumikið og gott fólk.
Vinsemd, velvilji, gamansemi, heið-
arleiki, umburðarlyndi, trygglyndi,
jafnaðargeð og æðruleysi eru allt
mannkostir sem þau prýddu.
Þeirra verður sárt saknað. Blessuð
sé minning þeirra.
Pétur Snæland.
Eitt það dýrmætasta sem fólki
auðnast er að eignast góða vini.
Ein slík manneskja, Þóra Guðna-
dóttir er látin. Henni kynntumst
við hjónin þegar við fluttum í Sól-
heima 25. Á annarri hæð þar
bjuggum við í sitt hvorum enda
hússins, Baldur Aspar og Þóra og
við tvö. Ekki leið á löngu þar til að
góð og traust vinátta myndaðist
og varði allt til æviloka þeirra.
Baldur lést í nóvember á síðasta
ári.
Eftir á að hyggja virtist gleði
yfirleitt fylgja Þóru. Hún var mjög
jákvæð kona og það var gleði-
glampi í augunum á henni. Sá
glampi hélst alveg fram undir
hennar hinsta dag.
Við fráfall Þóru lokast tenging
við gamla tíma, því að hún hafði af-
skaplega gott minni og átti auðvelt
með að segja frá. Þess vegna var
ávallt gefandi að ræða lífshlaupið
við hana. Hún hafði kynnst mikl-
um fjölda fólks.
Þar við bættist að hún var afar
fróð, las mjög mikið og var vel að
sér í til dæmis ættfræði. Það gaf
bókasafn þeirra hjóna glöggt til
kynna. Stéttatöl, ættfræðirit og
margt fleira. Oft þegar rætt var
um menn og málefni greip hún til
þessara rita til að fylla inn í frá-
sögnina ef henni fannst þess
þurfa.
Þóra tók saman nokkrar ætt-
artölur, og var dugleg við að fylgj-
ast með og vera í sambandi við
ættingja sína. Vináttan við þessi
heiðurshjón var okkur hjónunum
mjög mikils virði. Fyrir kom að
þau fóru með okkur í ökuferðir og
þá minnumst við skemmtilegrar
ökuferðar um gamlar heimaslóðir
hennar í Vesturbænum.
Það sem Þóra hafði, var ein-
staklega gott lundarfar, enda þótt
hún hafi þurft tiltölulega snemma
að ganga til starfa. Sem unglingur
á stríðsárunum var hún send í
Reykholt og með henni fór yngri
bróðir hennar Einar, sem þá var
mjög ungur. Þóra var ein níu
systkina, sú fjórða í röðinni. Það
var greinilega samheldinn hópur.
Sem unglingur veiktist Þóra og
lá inni á Landakotsspítala í tæpt
ár. Kannski hefur það leitt til þess
að hún fór ekki í langskólanám
eins og hún hefði án efa getað með
miklum sóma. En þrátt fyrir það
var hún betur menntuð en margir
þeirra sem teljast vera langskóla-
gengnir. Menntun felst nefnilega
ekki í prófgráðum, þó að þær
skaði auðvitað ekki. Síðustu árin
voru Þóru erfið. Þau Baldur
misstu einkason sinn, Guðna árið
2017. Heilsu Baldurs var tekið að
hraka og víst er að Þóra gekk sjálf
ekki heil til skógar, Við andlát
Baldurs á síðasta ári flutti hún á
Hjúkrunarheimilið Grund og undi
sér þar ágætlega. Þar hefur já-
kvæðnin án efa haft sitt að segja. Í
síðustu skiptin sem við hittum
Þóru hafði glampinn í augum
hennar dofnað og það endaði með
því hann slokknaði alveg þann 5.
október sl. Við og fjölskylda okkar
viljum koma á framfæri þökkum
fyrir skemmtilega og gefandi vin-
áttu og minnumst hennar og
þeirra hjóna í þeim anda. Minning
þeirra mun lifa með okkur.
Anna og Sigurður.
Stöku sinnum á lífsleiðinni verð-
ur á vegi okkar fólk sem við dáumst
að vegna sérstakra mannkosta.
Ég var svo heppin að kynnast
Þóru Guðnadóttur og fylgjast með
henni um langt árabil, þegar mað-
urinn minn heitinn var með lækna-
stofu á Klapparstíg, í Hafnarstræti
og loks í Kringlunni. Þóra var mót-
tökuritari á öllum þessum stöðum
og vann sitt starf af alúð og trú-
mennsku, bæði fyrir sjúklinga og
lækna. Að auki tengdu mægðir
okkur Þóru, en Anna Guðrún, föð-
ursystir mín, var kona Bjarna,
bróður hennar, og það jók enn á
velviljann í samskiptum okkar.
Hún trúði mér fyrir sárri
reynslu sinni, þegar hún barnung
missti móður sína og fjölskyldunni
var tvístrað, börnin fimm fóru
hvert í sína áttina. Yngsta systirin
fór til Akureyrar þar sem hún dó úr
berklum aðeins 19 ára gömul, án
þess að þau hin sæju hana framar.
Slík reynsla setur sannarlega mark
sitt á þá sem reyna, en Þóra var
viljasterk, dugleg og klár og tókst á
við verkefnin, þótt lífsbaráttan væri
oft hörð og óvægin.
Þóra var svo gæfusöm að finna
lífsförunaut sinn bráðung og saman
tókust þau Baldur á við lífið, einkar
samrýnd alltaf, enda hann einstak-
lega ljúfur og góður maður og virð-
ingin alltaf gagnkvæm. Þau eign-
uðust augastein sinn, Guðna, sem
síðar varð forvígismaður Samtak-
anná78, en hann dó 2017, langt um
aldur fram, foreldrum og öllum
sem til þekktu gríðarlegur harm-
dauði.
Þau hjón áttu nærri 75 ár sam-
an, en Baldur dó fyrir réttu ári.
Eftir stóð Þóra einsömul, veik og
lúin, en gat yljað sér við glaðar
minningar frá árlegum sumarferð-
um norður á Skaga, þegar þau
veiddu silung og tíndu ber til vetr-
arins, fjörugum spilastundum,
enda glúrin bridgespilakona, fjöl-
skyldusamkomum, enda mikil fjöl-
skyldukona.
Nú er þessi litla fjölskylda öll
gengin, en eftirlifandi systkini,
frændfólk og vinir syrgja og sakna.
Þóra kunni sannarlega að gleðj-
ast með glöðum og naut sín í góðra
vina hópi – minningin kallar fram
broshýrar myndir frá liðnum
ánægjustundum – já – Þóra var og
þorði alltaf að vera hún sjálf –
blessuð sé minning hennar.
Anna Agnarsdóttir.
Elskulegur eiginmaður minn, faðir,
tengdafaðir, afi og langafi,
HELGI EIRÍKSSON
rafvirkjameistari,
Stykkishólmi,
lést á dvalarheimili aldraðra í Stykkishólmi
12. október. Útförin fer fram frá Stykkishólmskirkju
fimmtudaginn 21. október klukkan 14.
Elínborg Karlsdóttir
Eiríkur Helgason Unnur M. Rafnsdóttir
Þórdís Helgadóttir Friðrik S. Kristinsson
Karl Matthías Helgason Íris Björg Eggertsdóttir
Steinunn Helgadóttir Sæþór H. Þorbergsson
Helgi, Borghildur, Þóra Sif, Elínborg, Þorbergur Helgi,
Anita Rún, Aron Ernir, Dísella Helga, Lúkas Eggert
og langafabörn
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma
og langamma,
KATRÍN MARTEINSDÓTTIR
verslunarkona,
lést sunnudaginn 3. október á
Hjúkrunarheimilinu Seltjörn á Seltjarnarnesi.
Útförin fer fram frá Seltjarnarneskirkju
miðvikudaginn 20. október klukkan 13.
Lilja Jónsdóttir Ragnar Daníel Stefánsson
Marteinn Jónsson Þórunn Björg Ásmundardóttir
Kristján Jónsson Kristín Ólöf Jansen
ömmubörn og langömmubörn