Lindin - 01.02.1957, Blaðsíða 6

karminn - svo hvarf haS aftur í skyndi. Hann stoð eins og
lamaður, negldur í gólfiö. Gæti veriS a5 betta hafi verið
Steini. Nei, áreiSanlega ekki, - bannig mundi hann ekki
haga sér^núna. En hvar var Steini - átti hann aö hropa? Nei,
þaö var ómöglegt - bat> gæti orSiö hættulegt - en hvaö átti
hann eiginlega aö gera - manneskjan barna uti hafSi areiöan-
lega ekki komið auga á hann - bví a‘5 hann stoö barna 1 nitSag
myrkri. Varlega leit hann 1 kring um sig. til a8 koma auga a
eitthvaö, sem hann gæti notað sem vopn. A sama auganabliki
kgm hann auga á veruna áftur - fyrst höfuSiS svo svolífiS’ af
halsinum og svo skrokkurinn. Án bess eiginlega aS ger§. sér
grein fyrir bví, rétti Petur hendurnar ut og greip skalina meS
jartSaberjagrautnum, sem stóíS á eldhúsborSinu, og a næsta augna-
bliki fleygði hann henni af öllu afli í áttina til gluggans.
RÚSan splundraSist, og um leiS heyrSist voSalegt öskur og
andköf, og svo runa áf sundurlausum orSum - Petur bekkti röddina
aftur - betta var hann Steini. ,
Stuttu seinna stóS Steini aftur í^eldhusinu.
MÞaS væri kannske rett aS bakka ber fyrir - en hvaS
meintir bú eiminlema?n KeS báSum höndum, augum, nösum og eyrum
ruddi hann úr sér hálfum öSrum helling af mjög donalegum orSum.
»ÞÚ hefSir getaS drepiS mimn ,
Petur gerSi ekkert annaS en^aS stara. BloSiS var fariS aS
renna í^stríSum straumum ut ur sari a enni Steina.
MÞÚ — bú — verSur aS afsaka mig mjög m^kiS - ég vissi
ekki aS'betta værir bú - Hinrik agSist^hafa seS einhvern - og
svo ætlaSi ég aS sækja big - meiddir bu big mikiS — baS blæSir"
"Þetta er víst ekki svo mjög alvarlegt”, Steini tok
vasaklútinn sinn umm, "betta hefSi getaS orSiS verra - oojj-bara
hvaS hann er súr grauturinn, hann komst líka upp í mig. Eg verS
aS komast yfir plastur".
Hinrik hafoi heyrt öll ólætin og kom til beirra - hann
skildi ekki mikiS^- og baS var heldur enginn tími til^neinna
skýringa, bví aS á sama augnabliki heyrSist í motorhjoli og
tvær sterkar bílluktir lýstu inn í stofuna.
"Þetta er lögreglanMj
Drengirnir hlupu ut ur kofanum. Lögreglubjonninn og felagi
hans stigu út úr bifreiSinni. „ ^
Og nú urSu beir brfr aS gefa skyringu. Þeir sögSu fra
hvar beir hefSu séS ljó§in,,og hve lengi bei.r hefSu séS bau.
"Mér §ýnist blæSa ur ber, Steinn”. Lögreglubjonnin lýsti
meS vasaljosi á Steina.
MÞaS hefur enga bySingu, eg rak höfuSiS bara íM.
MSkál meS jarSaberjagraut" bætti Pébur viS, - hann fann
áér börf til aS vera fyndinn.
En nú var enginn,tími til aS vera fyndinn - Lögreglu-
maSurinn og skyttan fóru ut í skoginn, í ba att, sem drengirnir
höfSu talaS um’,. Þeir lofuSu aS koma aftur.
M0g bá höfum viS kaffiS tilbuiS”, sagSi Steini. ^
Drengirnir kveiktu nu a ofninum og settur könnuna a, a
meSan beir ihuguSu atburSi síSustu nínutna. Pétur var dalítiS
sneypulegur - enda stríddu hinir tveir honum ospart - og hann
gat ekkiyfundíS upp á neinu til aS svara fyrir sig. Steini
sagSi frá bví, aS hann hefSi fariS hringinn í kringum allan
kofann, og Hinrilj sagSi§t halda aS baS hefSi aSeins veriS hann,
sem beir höfSu seS inn a milli runnanna.
Stuttu se-'nna, begar kaffiS var^tilbuiS og a borS^boriS,
settust beir í kringum ofninn, og "létu dæluna gangaM a meSan
beir biSu eftir mönnunum tveim.
ÞaS leiS heldur ekki á löngu, áSur en baS heyrSist skot