Lindin - 01.02.1957, Blaðsíða 12

-10-
~o
oft veri§ almennileg viS mig og^mundi sjálfsagt ekki slá mig
í rot, bott hun vissi, hvernig eg væri innrættur. Ég fann,
áS ba6 var mikil minkunn a6 jata afbrot sín fyrir öörum. Sr.
Magnus haföi alltaf haldiS, aö ég væri fyrirmyndardrengúr.
En hverju ætti hann ná at> trúa, begar hann vissi, hvaS ég
hefSi veriS atS gera?
En samvizkan var svo oroleg, aS ég var6 að láta til
skarar §kríSa.^0g baS gerSi ég. Eg ætla ekki aS fara aS segja
ykkur nanar frá bví. En eg gerSi upp sakirnar við báSa^aSila,
og allt var farsællega til lykta leitt. ^g get varla^lýst
bví meS orSum, hversu létt mer var um hjartaS begar ég
lagSist til svefns um kvöldiS og minntist bess, sem sr. Magnús
hafSi sagt viS mig, aS GuS fyrirgæfi öllum beim, sem^kæmu til
hans meS vonda samvizku. Ég sofnaSi og svaf vel^ba nott.
Og nu er bessari^sögu eiginlega^lokiS. Ég ok bílnum^
mínum dagana, sem ég atti eftir í skóginum, og baS var nu
skemmtilegur tími, get ég sagt ykkur. En baS er frekar af mér
aS segja, aS upp frá bessu hef eg aldrei falliS fyrir beirri
freistingu aS stela,^aS taka baS,^sem eg a ekki, hvorki í
búrinu í Vatnskogi ne hja mömmu ne nokkurs staSar annars-
staSar. Og ég vona, aS biS standizt líka allir bá vondu
freistingu. Kristnir drengir viljum viS vera. Þess vegna
reynum viS aS berá hreinan skjöld. Nafn Jesu má ekki verSa
fyrir lasti. Keppum jafnan aS bví aS hafa góSa samvizku.
Benni