Lindin - 01.02.1957, Blaðsíða 8

-6-
, ág er kallaSur Bjössi. ág hef .^aman atS bví^aS smíða og
bua til alls^konar hluti og gripi. Eg held, aS ég verði jarn-
srriSur eSa^velvirki eSa eitthvatS bess hattar, begar ég er
orSinn st^or.^Felagar mínir kalla mig Bjössa braskara. En
batS held eg^se nu aSallega af bví, atS beir öfunda mig af svo
mörgu, sem eg hef búiS til. beir eru nefnilega flestir mestu
klaufar, ef beir ætla aS fara at5 reyna aS búa til eitbfevStS
sniSugt, - begar beir nenna bví bá, bví aS beir eru jafnframt
ægilega latir til allra,st§rfa. Þess vegna endar ba6 oftast
með bví, aS baS lendir a mer aö reka smiðshöggitS á allar
beirra framkvæmdir, svo að ég á mestan heiðurinn af bv£, að
vitS strakarnir^komum einhverju til leiðar. Þetta segi eg ekki
til bess að hrása mér, heldur til bess að bið skiljið, af
hverju strakarn^r kalla mig braskara.
En nu var eg kominn upp í Vatnaskog og glestir kunningarnir
með mer, til dæmis beir Asi Friðriks, Dalli og Mummi.^ág var
buann að vera barna.eitthvað tvær vikur og-hafði náttúrlega tekið
þatt í öllum leikjum og íþrgttamotum, farið í göngur í allar
attir og jafnvel upp á Kamb, synt 4-00 metrana mörgum sinijum í
vatninu og allt bar fram eftir götunum. En aldrei hafði eg
fengið svalað beirri löngun minni að smíða eitthvað eða búa
eitthvað skemmtilegt til. Mig bókstaflega kljaSi í finurna
eftir sög^og hamri og nöglum o.g öðru slíku.
Ég lét bví verða af bví að farzÁ til hans Sr.Magnúsar og
biðja hann að gefa mer^ejnhverjar spýtur eða fjalir. Sr.Magnús
tok vel mali mínu og for með mig niður í kjallara.
Þar fann hann kassa utan af smjörl^ki, og sagSi hann mér, aS ég
mætti gera viS^hann baS, sem mer sýndist. Ag var svo bakklatur
og glaSur, aS eg hoppaSi upp^í loftiS og r§k upp ægilegt
Indíánaöskur, begar Sr. Kagnus var farinn út. Strax og é.g sá
kasaann, fæddist sú hugmynd í mínu ágæta höfSi, aS^nú skyldi
ég slá öllum skéo-armönnum viS, fyrr og síSar, og bua til bíl,
ja drossíu | fjérum fétum,^nei hjolum, fyrirgefiS. -
HvaS sagSi^eg annars, a fjorum hjélum?^Er ég alveg hjélvitlaus?
Hyar atti eg svo^sem aS fa bau her? Skégarmönnum hafoi alveg
laSst aS setja hér upp verzlun meS bílahluti, begar beir '
byggSu skálann.
Eg labbaSi ut og fér aS hugsa. Út í skég býddi ekki aS fara,
bví aS ekki yaxa bílahjél á trjánum, bví miSur. Og ekki var
neitt varahjcl af skogarmannabílnum í kjallaranum. Eftir
nokkrar vangaveltur og^sa eg fram^a, aS ég varS aS fyesta b£la-
smíSinni um sinn. Eg let kassann a öruggan staS og for svo ut.
Daginn eftir^fekk eg leyfi til bess aS skreppa til hans
frænda míns, sem átti sumarbustaS handan vatnsinsj Ekki eru^
allar ferSir til fjar, segir sa bölsyni, en eg storgrædfli bé á
bessari ferS. Hann Kalli litli sonur hans frænda^mín hafSi veriS
svo einstaklega almennilegur aS mölva hluaparahjéliS §itt
daginn áSur og gerSi baS svo faglega, aS baS var handonýtt 4»
Eg var meS hausinn^í bleyti í bleyti^í bílaolíu og smurningi,
og auSvitaS sá ég á augabragSi, aS ’ jolin a hlauparahjélinu
sáluga hans Kalla litla voru eins og ^köpuS á bílinn minn,
sejn enn var aSeins til í huga mínum. ig spurSi frænda, hvort
ég mætti fá hjélin, og hann sagSi gerSu svo vel undir eins. En
sjaldan er ein báran stök, eins og biS vitiS drengir mínir,
biS sem eruS orSnir baulvanir sjoarar og skútukarlar á hinu
ægistora Eyrarvatni. Fræudi spurSi mig, hvaS ég ætlaSi aS
^ér'a vio.hjolm, og sagSi eg honum þao, ,
- NÚ, bu ræSst ekki 1 neit-t smaræSi, kalla eg, varS honum
aS orSi. En hann er aldrei allur bar sem hann er seSur, hann
frændi - og haldiS biS ekki, aS hann komi meS gamla ggrlnd