Heima - 01.02.1937, Blaðsíða 8

Námskeiö í ástum
FRAMH. AF SJÖTTU SÍÐU.
þín kennsla kemur mér ekki að notum,
hvað þá?
— Ef mig langaði til að vinna huga
einhvers manns, þá mundi ég fara
svona að, segir hún og leggur hend-
urriSr um háls honum og kyssir hann
marga kossa. Dúnmjúk kinn hennar
snertir vanga hans.
— Svona er byrjunin, segir hún.
Svona ---------
— Og svo? Jóhann Pétur dregur
andann ótt og títt.
Elsa fer frá honum og stöðvar
grammófóninn. Munnvikin teygjast
upp á við.
— Það fylgir þér angan af sól og
vori, segir hún allt í einu.
II.
Svo kemur sá mikli dagur. Jóhann
Pétur hefir boðið Evu út til þess að
dansa og hún hefir lofað að koma.
Hann hafði ákveðið, að þetta skyldi
vera rétt eftir mánaðamótin, því að
þá var helzt um peninga að ræða. Elsa
hafði sagt honum á hvaða kaffihús
hann skyldi fara.
— Þar er lang-skemmtilegast, sagði
hún, Ijósin viðfelldin og hljómsveitin
spilar svo prýðilega.
Sjálf situr hún ein heima og les
þetta kvöld. Það hefir verið mikið að
gera á skrifstofunni, og nú liggur hún
í mjúkum púðum og reykir heil ósköp
af sigarettum. Jafnvel þeir, sem lifa á
20. öld, eiga mikið af æstum tilfinn-
ingum.
Það er drepið á dyrnar. Kom inn,
segir húsmóðirin.
Og inn kemur Jóhann Pétur. Hann
er æstur og órólegur, í samkvæmisföt-
um, sem fara honum vel, og rósir í
höndunum.
— Stelputryppið var ekki heima.
Hún hafði vist gleymt öllu saman.
Elsu langar til að hlæja, en hún
gerir það ekki. Þarna stendur Jóhann
Pétur í öngum sínum með frakkann
flakandi frá sér og hattinn á höfðinu.
Stúdent, sem hefir tekið námskeið i
ástum og lítur út fyrir að fá góðan
vitnisburð.
— Elsa, segir hann auðmjúkur.
Hjálpaðu mér frá því að missa alla
virðingu fyrir sjálfum mér.
Hann hneigir sig af mestu prýði og
tekur ofan.
— Ungfrú, segir hann. Ég vona, að
kvöldkjóllinn yðar sé svartur, hann
hlýtur að fara vel við yðar gullna hár
og þessar einföldu rauðu rósir.
Þau eiga vel saman. Hann er nokkru
hærri og þau dansa ákaflega vel.
Þau hafa skemmtilegt borð, dálítið
út af fyrir sig, og maturinn er góður.
— Kvenhár á að vera engilbjart,
segir hann. Það minnir á sólskin.
Þau reykja Abdullah. Hún andar
reyknum að sér, hann blæs smáhring-
um út í loftið.
— Farðu með fingurinn innan i einn
hringinn, segir hann. Það boðar ham-
ingju.
Hún gerir það.
— Elsa, segir hann. Það er yndis-
legt nafn.
Hann stendur hljóðlega á fætur og
þegar hún rís líka upp, fær hann
tækifæri til að grípa hönd hennar,
Blái borðinn
er framleiddur í fullkomnustu verk-
smiðju landsins, með nýtisku vélum,
sem framleiða
500 kg. á klukkustund.
Feilín er aldrei snert með hendí,
frá því hráefnin eru losuð úr tunnun-
um og þar til húsmæðurnar opna
smjörlikispakkann.
þegar þau ganga fram á dansgólfið.
Hún lætur það fúslega viðgangast.
Þau nema skyndilega staðar. Alveg
við dansgólfið er borð, sem nýlega
hefir verið sezt við. Eva og Þorvaldur.
Eva blóðroðnar. Jóhann Pétur hneig-
ir sig. Hann tekur fimlega upp af
gólfinu vasaklút, sem hún hefir misst.
— Hvað i ósköpunum er hægt að
gera með svona litla dulu? spyr hann.
Eva þrifur klútinn með sínum smáu
höndum.
Elsa slær þessu upp í glens.
— Þorvaldur, segir hún við íþrótta-
garpinn. Ég held bara, að við höfum
aldrei dansað vals saman. Ég er lika
orðin leið á því að dansa við Jóhann.
Hún brosir til Evu. — Má fá herrann
þinn lánaðan?
Þau verða tvenn fyrstu pör á gólf-
inu.
— Heyrðu, ég gleymdi þér víst al-
veg, byrjar Eva. Jóhann er allur eitt
bros. Hann horfir í augu henni. — Ég
hefi alltaf -verið að brjóta heilann
um, á hvað þú minntir mig. Nú veit
ég það.
Eva spyr hvað það sé.
— Myrkur og svalur skógur, segir
hann. Skógur með bláum, skínandi
vötnum. Það gerir mig angurværan.
Næsti dans er tango. Eva dansar nú
aftur við Þorvald og henni finnst nú
allt í einu, að hann dansi klunnalega.
Hún tekur líka eftir þvi, að Elsa og
Jóhann vekja athygli manna vegna
þess, hve létt þau dansa og eru vel
samstiga.
— Þú, segir Elsa, hún hefir hjart-
slátt, hún er ekki eins köld og sjálf-
stæð og áður. — Segðu mér, er þér
alvara með þetta framvegis?
Jóhann raular danslagið.
— Ich habe dich einmal gekiisst,
syngur hann inn í eyra henni og snert-
ir það mjúklega með vörunum.
Hann leiðir hana aftur að borðinu
þeirra. — Elsa min, hvíslar hann blátt
áfram og innilega. — Sjálfsálit karl-
mannsins er það viðkvæmasta, sem
hann á. Hann getur aldrei fyrirgefið,
ef það er sært. I kvöld hefir þú bjarg-
að sjálfsvirðingu minni, og þú ert
yndislegasta stúlkan, sem til er.
— Þjónn, hrópar hann. — Kampa-
vín!
Hún mótmælir svo höfðinglegri
eyðslusemi.
— Hversvegna ekki, spyr hann og
leggur hendina um mitti hennar.
— Mér fellur liturinn svo vel, hann
minnir á hárið á þér.
III.
Hann ekur henni heim í bifreið.
— Það er sjálfsagt að lifa eins og
konungur þann dag, sem vinna á hjarta
stúlkunnar sinnar. Var það ekki eitt
af því, sem þú kenndir mér á nám-
skeiðinu?
Elsa hvilir í faðmi hans og hugsar
margt og beitir sinni kvenlegu rök-
vísi. Það hafði verið auðséð á því,
hvernig Eva hafði horft á Jóhann um
kvöldið, að henni leizt mjög vel á hann,
og það vissi hann sýnilega líka. Var
hann ef til vill að draga sig eftir Elsu
lika til þess að gera Evu afbrýðis-
sama, eða hvað?
— Elsa, segir hann. — Ertu þá al-
veg óvinnandi borg?
Hún lítur í augu hans og þá er
henni allri lokið. Hún lætur rökvísina
sigla sinn sjó og leggur armana um
háls honum.
— Mín ei~in vopn hafa bitið mig,
segir hún.
Jóhann Pétur hefir lokið námskeið-
inu í ástum. Hann er nú stud. filolog
að nýju.
R. Jóh. !'ýddi úr norsku.
ísafoklarprentsmiðja h.f.
— 8 —