Bibliotheca Arnamagnæana - 01.10.2003, Page 223
Materialet
221
ar part DI 5:713, 1473 > apogr. Mno. d.s. (biuara DN 3:366, 1390 ‘be-
vare’; bewara DN 1:338, 1378 ‘befatte sig med noget’), gida. bevare
begge betydninger, fsv. bevara begge betydninger. I bet. 1) fra mnty.
bewaren ‘bevare’ etc. (NÅN, Hq., se L&B u. 3bewaren), i bet. 2) fra
mnty. sik beweren (bewerren, beworren) ‘beskæftige sig med’ (se L&B
u. bewerren)', jf. gida. skal enghen annen bewaræ sigh meth ath settæ
ther køp oppa (1415, Kalkars ældste belæg på ordet er fra 1379), fsv.
swa at hwarce vi eller vare arfwa skulom oss meth thøm ræt optare
beuara eller noghra til talan hawa (SD 1:70, 1401). -Æ.b.: MarE 1014
(hskr. c. 1450-1500) ‘bevare’.
bi'vfsa, bevisa vb. 1) ‘vise (sig over for noget)’ (1): ath pier [...] bij-
uised ydr suo hier ut IslDipl 361, 1443 (jf. note ved bihof)', 2) ‘bevise,
bekræfte, bevidne’ (12): bevisat med tueggia manna jncigli DI 5:367,
1462; efpad bevijsadist svo DI 6:250, 1480 > c. 1700. Mno. d.s. (beuis-
ar ‘viser’ DN 8:352, 1444, udstedt i København; bewisa ‘bevise’ DN
2:338, 1375), gida. bevise, fsv. bevisa-, < mnty. bewlsen (NÅN). I bet.
‘bevise, bekræfte’ er ordet blandt de mest almindelige bl-ord i diplomer-
ne. - bivising, bevising f. ‘bevis, bekræftelse, vidnesbyrd’ (11): fyrir
utan alla bljuising DI 6:499, 1483. Mno. d.s. (bewiising DN 2:338,
1375), gida. bevisning, fsv. bevisning (også bywisning, bevising m.fl.
Sdw. 1:108); svarer til mnty. bewlsinge. Kan betragtes som et ver-
balsubst. til bivisa. Ordet er blandt de mest almindelige bl-ord i diplo-
merne. Fem gange forekommer det i den tautologiske formel bréf ok
bivising, tre gange i breve om samme arvesag, DI 7:274, 1495 > c. 1580-
1635, DI 7:435, 1499, DI 7:471, 1500 > c. 1580-1635, og to gange i an-
dre breve, DI 7:426, 1499, DI 7:428, 1499.
blifa vb. 1) ‘blive, være’ (5): blifuæ systær j sogdu klaustri IslDipl
305, 1432 (JE); blifua her vm allungis sattir IslDipl 341, 1440; 2) ‘for-
blive’ (25): peir rekar [...] blifi ok veri epter peirre skyring DI 3:750,
1413 > c. 1570; hann hæfir blifuæt j worufullo ok allo minnæ IslDipl
214, 1418 (JE); skal pessæ uor giordh oc bref stadugt blifua DI 4:455,
1431 (JE kop.). Mno. d.s. (DN 5:302, 1402 ‘forblive’), fær. d.s. (DF 44,
1404 > 1407, ‘blive’), gida. blive, fsv. bliva; < mnty. bllven (NÅN, Hq.).
Ordet forekommer særlig ofte i breve skrevet af Jon Egilsson for biskop
Jon Vilhjålmsson 1429-1431, se DI 4:386, 387, 388, 402 (2 gange), 421,
425, 427 (bilfa l minni etc.); 394, 411, 412, 455, 457. En enkelt gang fo-
rekommer verbet i konstruktionen bilfa daudr som svarer til mnty. ddt
bllven: skutu einn med byssu suo hann bleif par daudr af DI 6:518,