Bibliotheca Arnamagnæana - 01.10.2003, Blaðsíða 286
284
Middelnedertyske låneord
DN 3:179, 1340),366 no. mella (F&T); < mnty. mallie < ofra. maille < lat.
macula ‘maske’ m.m. (ÅBM, NÅN, Hq.). I Stu'K 217 (hskr. c. 1350-
1370) forekommer malla f. (“malje, hempe, (øye, øre), liten ring” F 4), i
et håndskrift fra 1729-1745 skrevet mella (se GuSbrandur Vigfusson
1878:170, jf. s. clxxv om håndskrifter). Jf. også Falk (1914:98-99). Den
lydlige udvikling til isl. (og no.) mella er uklar og må indtil videre hen-
stå uafklaret.
minni n. ‘tilladelse, samtykke’ (6): hann hæfir blifuæt j worufullo ok
allo minnæ ‘har haft vor fulde tilladelse’ IslDipl 214, 1418 (JE); med
minni oc sampicki pess sem helldur kirkiuna DI 5:713, 1473 > apogr.
Fem ud af seks belæg er fra breve skrevet 1418-1432 af notarius publi-
cus Jon Egilsson (se afsnit 2.2). Gno. d.s. (DN 10:45, 1345, jf. F 2:703b,
4; DN 1:294, 1364), gida. minne, fsv. minne; mnty. minne ‘kærlighed,
venskab, venlig overenskomst’; jf. mnty. an sinen minnen bllven ‘auf
seinen guten Willen/Belieben/Nachsicht angewiesen sein’ (L&B), mnty.
mit goden minnen ‘in guter Freundschaft’ (L&B), fsv. bliva i minne
‘gora upp i godo’ (se Moberg 1989:47). Det hjemlige minni n. ‘minde,
hukommelse; mindeskål’, ligger betydningsmæssigt for langt fra den
middelnedertyske betydning til at ‘tilladelse, samtykke’ kan betragtes
som et betydningslån.
modrslekt —> slekt
motgåfa —» gåfa
mylnar m. ‘møller’ (tilnavn) (1): pesser menn vtlensker [...] herman
mylnar mattheus hening skraddaRe og didrek byring DI 6:517, 1484.
Mno. mølner (DN 7:494, 1487), gida. mylner, mølner m.fl. (jf. NÅN;
Danmarks gamle Personnavne 2:753-754; ODS), fsv. mylnare; < mnty.
molner(e) (jf. L&B) < miat. molinårius (jf. ohty. mulinåri)?61 Ordfor-
men mylnari m. som forekommer i gammelnorsk (Drenghar ok Æirikar
myvlnærær DN 3:243, 1343, Narfue mylnare DN 2:214, 1343), er enten
en bedre tilpasset form end oisl. mylnar/mno. mølner, eller en hjemlig
dannelse til mylna f. < oe. mylen eller osax. mulin < senlat. mollna.
myndugr adj. ‘lovlig’ (4): urskurda eg [...] pesse landamerke j all-
366 Teksten er hovedsagelig på latin, en fortegnelse over ting og sager der tilhører den
svenske kong Magnus Smek (konge af Sverige 1319-1364 og af Norge 1319-1355), ud-
stedt i Bohus 1340 (muligvis nogle år senere).
367 At ordet stammer fra me. mulnere, mylner, er mindre sandsynligt (ordet i engelsk er
muligvis også et lån fra middelnedertysk eller hollandsk, jf. OED).