Fréttabréf Siglfirðingafélagsins í Reykjavík og nágrenni - okt. 2019, Blaðsíða 20

Siglfirðingablaðið20
Að byggja kofa uppi í fjalli
Fyrir ofan Háveg 12b var Guð­
mundartúnið, en það var nefnt
eftir Guðmundi Þorleifssyni sem
bjó ásamt Ingibjörgu Jóns dóttir
konu sinni og Baldvinu frænku
sinni í umræddu húsi, allt þar
hann lést árið 1968. Skammt
fyrir ofan túnið var vel gróin laut
og þar fyrir ofan svolítið nef í
landslaginu þar sem lækurinn sem
rennur ofan úr Fífladölunum var
stíflaður og veitt til norðurs. Í dag
er hlíðin verulega breytt og alveg
óþekkjanleg frá því sem áður var
vegna Ríplanna eða snjóflóða­
varnargarðanna, en það er nú
annað mál.
Á þessum slóðum fékk ég útrás
fyrir framkvæmdagleðina sem
kofaheilkennið olli og ég var svo
illa (eða vel) haldinn af á árunum
fyrir Gaggó. Ef ég vissi af spýtum
einhvers staðar sem óljóst var hver
eigandi gæti verið að, leið yfirleitt
ekki á löngu þar til búið var að
burðast með timbrið upp í fjall og
þær orðnar naglfastar.
Fyrst þurfti auðvitað að grafa
grunninn því þannig var nú alltaf
byrjað að byggja alvöruhús, en
síðan þurfti að koma fyrir stoðum
sem oft voru girðingarstaurar til
að mynda traust horn. Síðan var
haldið áfram þar til búið var að
klæða veggi og þakið komið. Lík­
lega hefðu fáir til þess bærir verið
tilbúnir að gefa út fokheldis­
vottorð á þessar byggingar, en það
skipti nú ekki alltaf öllu máli.
Stoltir smiðirnir héldu undan­
tekningalaust glaðir heim á leið
eftir mikið og gott dagsverk, og
þarna var oftar en ekki haldið
meira og minna til allt þar til
annað hvort napur norðanvindur­
inn feykti kofanum um koll, eða
einhverjir óknyttastrákar úr
norðurbænum gerðu sér ferð í
skjóli myrkurs suður yfir hin
ósýnilegu landamæri bæjar­
hlutanna og þá var ekki að sökum
að spyrja.
Ekki man ég með hvaða hætti
afdrif þessarar byggingar komu
til, en svona enduðu þær margar.
Eitt sinn var búið að byggja
stærðarinnar kofa á melnum
fyrir ofan Guðmundartúnið,
eða eins konar deluxe týpu, því
einhver hafði dregið nokkrar
bárujárnsplötur af Haugunum
sem voru í þetta skiptið notaðar
til húsbyggingarinnar en ekki til
að búa til kajak eins og algengara
var þegar slíkt byggingarefni féll
til. Þessi kofi var óvenju stór og
reisulegur og menn voru jafnvel
enn stoltari en nokkru sinni fyrr,
en dag einn barst njósn af áform­
um einhverra Villimannagutta
um að fara þá um kvöldið og
kveikja í hinu nýreista húsi. Ekki
þóttu það góðar fréttir og nokkrir
Brekkuguttar skutu á fundi og
réðu ráðum sínum um mögulegar
björgunaraðgerðir. Það vildi þá
svo vel til að nokkur snjór var í
fjallinu, hæfilega blautur og því
vel meðfærilegur. Niðurstaðan
varð sú að við fórum nokkrir
saman síðla dags upp í fjall eftir
skóla og byggðum snjóhús utan
um kofann svo hvergi sást í
nokkra fjöl eða bárujárnsplötu.
Þetta dugði að sinni og Villi­
mennirnir urðu því að hverfa frá
óbrunnum kofanum þann
daginn.
Leó R. Ólason