Fylkir - 01.12.2021, Qupperneq 30

30 FYLKIR - jólin 2021
°
°
Ég sat í lúkarnum ásamt nokkrum
skipsfélögum mínum og við spil-
uðum rommy. Þetta var sjötti dag-
ur túrsins og lestin enn hálftóm. Ég
hafði ráðið mig sem kokk á þennan
gamla trébát sem bar nafnið Hug-
ur VE 103 og var gerður út frá Vest-
mannaeyjum. Ætlaði að þéna vel á
þessari vertíð. En það hafði gengið
frekar illa eftir, því við fiskuðum
eiginlega ekki neitt. Allt sem kom
í vasa þessarar áhafnar var þessi
lúsartrygging sem okkur sjómönn-
um er ætluð ef aflabrögð bregðast.
Sem er nú ekkert til að hrópa húrra
yfir.
„Eigum við að taka annan slag?“
spurði Stebbi Dóru. „Ætli það ekki,“
svaraði Óli Heiðu frekar höstug-
lega; „Það er hvort eð er ekkert
annað að gera á þessum skítadalli.“
Einar Krafttöng, Gústi Hnykkur og
Kjartan Barón tóku í sama streng.
Gústi Hnikkur stokkaði spilin og
gaf. Í miðjum slagnum kom stýri-
maður arkandi fram dekkið og
öskrar niður um lúkarsopið: „Klárir!“
„Andskotinn það er aldrei neinn
friður,“ muldraði Gústi Hnykkur
sem var nýbúinn að bölva að-
gerðarleysinu um borð. Hver mað-
ur fór á sinn stað og fljótlega öskr-
aði kallinn: „Lagó!“ og trollinu var
komið frá og hvarf ásamt trollhler-
unum í sjóinn. Aftur settust menn
að spilum. Ég fór að huga að pott-
unum og henti hrossabjúgum og
kartöflum í potta og skorðaði þau
á kapisunni. „Ef það verður ekk-
ert í pokanum núna er ég hættur
eftir þennan túr,“ sagði Kjartan
Barón um leið og hann lagði spil-
in á lúkarsborðið. „Svona nú væni
minn, vertu ekki með þessi læti,“
sagði Einar Krafttöng. „Mér er and-
skotans sama ég ætla að hætta ef
pokinn verður tómur,“ sagði Kjart-
an um leið og hann leit hvössum
augum til Helga Nagla en það var
viðurnefni stýrimannsins okkar.
Svo kom að því að kallinn öskraði
„hífa“ og menn biðu spenntir eftir
að sjá hvað væri í pokanum. Upp
kom trollið og ekki bein í pokan-
um. Svona gekk þetta meira og
minna uns stímt var heim til að sá
litli afli sem í lestinni var kæmist í
vinnslu áður en hann yrði verð-
laus og færi í gúanó. Er í land kom
tók Kjartan Barón pokann sinn og
sneri ekki aftur um borð.
Við hinir héldum tryggð við karl-
inn og ákváðum að fara næsta
túr. Enginn hafði sótt um hið auða
pláss er Kjartan Barón hafði skil-
ið eftir sig. Við vorum allir komnir
um borð og kallinn stikaði um
bryggjuna því enn vantaði einn.
Áhöfnin hafði heyrt utan að sér að
útgerðin ætlaði að hróka kallinum
út fyrir annan ef hann færi ekki að
fiska. Kallinn gekk um bryggjuna
þungur á brún og muldraði fyr-
ir munni sér: „Við verðum að fara
þó einn vanti,“ og gaf svo skipun
um að leysa landfestar. Þá sáum
við mann ganga upp að kallinum
er hann var um það bil að hoppa
um borð. „Er ekki laust pláss hjá
þér herra minn?“ spurði maðurinn.
„Jú, reyndar,“ svaraði kallinn um
hæl, „við erum að leggja í hann.“
„Ég kem með,“ sagði maðurinn og
stökk um borð. Vélin ræst og stefn-
an tekin út á Portland.
Þannig atvikaðist það að Krist-
ján, en það hét maðurinn, réði
sig á bátinn okkar. Þegar búið var
að ganga frá spottunum voru há-
setarnir settir í að dytta að trollinu.
Vopnaðir netanálum og heima-
gerðum hnífum hófu þeir störf
sín. „Þetta verður langt stím svo
það er eins gott að nota tímann,“
sagði Helgi stýrimaður. Ég fór fram
í lúkar að ganga frá kostinum og
henda einhverju í pottana til að
gefa körlunum er þeir kæmu niður
af dekki. Kristján hafði orðið eft-
ir upp í brú, kallinn
vildi tala við hann
og fá að vita eitthvað
um hans hagi. Ekki
veit ég hvað þeim
fór á milli en Kristján
kom fljótlega fram í
lúkar. Klifraði niður
stigann og gekk rak-
leiðis að kojunni er
Kjartan Barón hafði
skilið eftir auða. „Þú
átt að vera í þessari
koju,“ sagði Helgi
stýrimaður um leið
og hann kom niður í
lúkarinn. „Ó, ég sé að
þú hefur þegar fund-
ið hana,“ sagði Helgi
og leit um leið undr-
andi til mín. „Hefur
þú unnið við neta-
viðgerðir?“ spurði
Helgi Nagli. Kristján
kinkaði góðlátlega
kolli og stóð upp.
„Þér er nú óhætt að
fá þér einn kaffibolla
áður en þú ferð upp
á dekk,“ sagði Helgi
um leið og hann
smeygði sér upp um lúkarsopið.
Kristján settist aftur og leit beint
í augu mín. Ég varð að líta undan
því mér fannst sem og hann horfði
beint inn í mig. Ég sneri mér við og
hellti nýuppáhelltu kaffi í krús og
rétti honum. Hann þakkaði fyrir sig
og leit aftur í augu mín. Ég reyndi
að láta á engu bera og spurði:
„Hvaðan ber þig að?“ „Það er nú
löng saga,“ svaraði hann góðlát-
lega, „sem við skulum ekki fara út
í núna, enda verð ég að drífa mig
upp á dekk.“ Svo hvarf hann líka
upp um lúkarsopið. „Ætlar maður-
inn ekki í vinnuföt?“ hugsaði ég um
leið og ég saxaði lauk og setti í pott
ásamt sméri og góðri matskeið af
karrý til að láta meyrna áður en ég
tæki til við sósuna.
Á meðan ég var að fiska súpu-
ketið upp úr pottinum tek ég eftir
að bátnum er snúið hart á stjórn-
borða. „Hvað er í gangi, við erum
ekki búnir að vera á stími nema í tvo
tíma,“ hugsaði ég. „Best að kanna
þetta.“ Ég lagði frá mér bakkann og
fiskispaðann, setti kaffi á brúsa og
lagði af stað upp í brú.
Er þangað kom stóðu þar kallinn,
Helgi stýrimaður og Kristján. Ég
rétti kallinum brúsann, hann tók
við honum og leit varla á mig. Það
óð mikið á honum: „Ætlar þú að
fara að kenna mér að veiða?“ „Nei
alls ekki,“ svaraði Kristján. „Jæja, ég
skal þá reyna,“ muldraði kallinn. Við
Helgi litum undrandi á hvorn ann-
an, kallinn var nefnilega ekki vanur
að taka ábendingum annara.
Kristján snerist á hæl og var
kominn niður á dekk áður en við
höfðum snúið okkur við. Kallinn
hægði á bátnum og öskraði út um
brúargluggann: „Klárir!“ áhöfninni
til mikillar undrunar. Strákarnir
litu undrandi á hvorn annan en
fóru samt hver á sinn stað. „Lagó!“
Karlarnir tóku nú til við að koma
trollinu út fyrir síðuna, Stebbi Dóru
lásaði frá gálganum og trollið hvarf
í sjóinn. Ég flýtti
mér fram í lúkar því
nú myndu karlarnir
koma niður og vilja
fá eitthvað gott í
kroppinn. Ég kláraði
að fiska kjötið upp
úr pottinum bakaði
upp smjörið, lauk-
inn og karrýið, hellti
soðinu yfir og úr
var heimsins besta
karrýsósa. Snaraði
þessu á lúkarsborðið
ásamt óskrældum
kartöflum. Í því koma
karlarnir niður. „Aha,
kjöt í karrý, aldeilis
fínt,“ sagði Stebbi
Dóru. Svo settust
þeir allir niður og
Kristján síðastur. Svo
var tekið ærlega til
matarins. Kristján fór
sér að engu óðslega,
en hinir helltu sér
yfir matinn eins og
hungraðir úlfar.
„Hvað sagðir þú
eiginlega við kall-
inn?“ spurði Einar
Krafttöng með kúffullan munninn
og beindi spurninguni til Krist-
jáns. Kristján leit til hans, brosti
góðlátlega, og sagði: „Ég sagði
honum einfaldlega að snúa bátn-
um á stjórnborða og láta trollið
fara.“ Eitthvað í augum Kristjáns
fékk Einar til að spyrja ekki frekar.
Saga af sjónum
Smásaga eftir Hermann Inga Hermannsson
HÖFUNDUR:
HERMANN INGI
HERMANNSSON
Kristján snerist á hæl og var kominn niður á dekk áður
en við höfðum snúið okkur við. Kallinn hægði á bátnum
og öskraði út um brúargluggann: „Klárir!“ áhöfninni
til mikillar undrunar. Strákarnir litu undrandi á hvorn
annan en fóru samt hver á sinn stað. „Lagó!“ Karlarnir
tóku nú til við að koma trollinu út fyrir síðuna, Stebbi
Dóru lásaði frá gálganum og trollið hvarf í sjóinn. Ég
flýtti mér fram í lúkar því nú myndu karlarnir koma
niður og vilja fá eitthvað gott í kroppinn. Ég kláraði
að fiska kjötið upp úr pottinum bakaði upp smjörið,
laukinn og karrýið, hellti soðinu yfir og úr var heimsins
besta karrýsósa. Snaraði þessu á lúkarsborðið ásamt
óskrældum kartöflum. Í því koma karlarnir niður. „Aha,
kjöt í karrý, aldeilis fínt,“ sagði Stebbi Dóru. Svo settust
þeir allir niður og Kristján síðastur. Svo var tekið ærlega
til matarins. Kristján fór sér að engu óðslega, en hinir
helltu sér yfir matinn eins og hungraðir úlfar.
Málverk: Hermann Ingi Hermannsson