Sjómannablaðið Víkingur - 01.03.2015, Blaðsíða 8

undir nafni og sagði ekki orð. Sannarlega
stórskrýtinn náungi sem var löngu orðin
ein taugahrúga.
Já, þeir fóru margir á tauginni hjá
okkur. Ekkert endilega vegna þýskra kaf-
báta eða flugvéla. Ég sá aldrei kafbát,
utan einu sinni en sá var enskur. Ég sá
heldur aldrei óvinaflugvél á þessum sigl-
ingum. Eini þýskarinn sem ég sá í loft-
inu var yfir Akureyri. Fyrst hélt ég að
þetta væri bresk vél en þegar hún kom
nær blasti hakakrossinn við. Bretarnir
hafa sjálfsagt verið sömu skoðunar og ég.
Að minnsta kosti hleyptu þeir ekki af
skoti fyrr en hún kom aftur yfir bæinn
en var þá miklu hærra á himninum.
Skothríðin var svona frekar til mála-
mynda held ég, og kannski í æfinga-
skyni. Þjóðverjinn hló og hélt sína leið.
Nei, menn fóru ekkert endilega á
taugum vegna þess að ekki væri þverfót-
að fyrir Þjóðverjum. En möguleikinn,
maður. Þeir gátu verið þarna og tilhugs-
unin ein dugði til að æra harðsvíruðustu
sjórottur sem höfðu undirgengist tattó-
veringu frá toppi til táar í sóðalegustu
afkimum stórborga Evrópu, Asíu og
Ameríku. Og vissulega voru þýskararnir
stundum í næsta nágrenni. Þá æddu
korvetturnar allt í kringum okkur og
vörpuðu djúpsprengjum. Lætin voru
gríðarleg og þegar sprengjurnar voru
stilltar til að springa á grunnu þá vissum
við ekki í fáein augnablik hvort skipið
hefði orðið fyrir tundurskeyti eða hvort
það voru djúpsprengjurnar sem skóku
það stafna á milli. Og þessi augnablik
voru löng. Menn urðu stjarfir þar sem
þeir stóðu, með smurdós á lofti, við
hreingerningar, yfir kortaborðinu, kokk-
urinn að steikja egg, stýrimaðurinn að
skamma matrósinn – eitt augnablik
stoppaði allt á meðan skipið var að átta
sig á því hvort komið væri gat á
kinnunginn eða hvort þetta hefði aðeins
verið sprengjualda sem léttur leikur væri
að hrista af sér. Og svo hélt lífið áfram
þangað til næsti djöfulskapur skall á.
Já, djúpsprengjurnar léku okkur verst.
Einskipa
Ég var á vakt. Það var gott skyggni. Allt
í einu opnaðist gjá framundan sem skip-
in á undan hurfu ofan í. Skipin á eftir
stímdu líka ofan í gjána en einhvern-
veginn sluppum við yfir.
Svo hrökk ég upp. Þetta hafði þá aðeins
verið draumur. Aðeins örfáum dögum síð-
ar rættist hann. Við höfðum affermt í
Londonderry og Belfast á Norður Írlandi.
Þetta var í desember. Þegar við sigldum út
aftur sá ég Selfoss, væntanlega á leiðinni
heim. Hugurinn hvarflaði norður á bóginn
eitt augnablik en svo ekki meir. Við vorum
á annarri leið, allt annarri.
Allt í einu uppástóð skipstjórinn að
fara vestanmegin við eyjuna sem við
gerðum. Við áttuðum okkur fljótlega á
því að við vorum einskipa en héldum
samt áfram. Morguninn eftir náðum við
skipalestinni aftur en hún hafði þá orðið
fyrir árás um nóttina og öllum skipunum
í útkantinum verið sökkt. En þar áttum
við að vera. Ég veit ekki hvort kapteinn-
inn okkar fékk ávítur fyrir að yfirgefa
lestina. Kannski hafði orðið einhver mis-
skilningur en það var á hreinu að við átt-
um að vera kyrrir í útkantinum. Engin
skipun hafði verið gefin um annað.
Ég sagði engum drauminn. Var hrædd-
ur um að ég fengi þá engan frið. En mig
Annríki í Reykjavíkurhöfn. Hermenn taka á móti vistum.
Skipalest.
8 – Sjómannablaðið Víkingur
SEINNI HEMSSTYRJÖLDIN 1939-1945