Norræn jól : ársrit Norræna félagsins - 01.12.1947, Blaðsíða 47
Inngangshliðin í Vigelandsgarð, frá Kir\eveien.
Þannig fékk Vigeland í hendur við atburðanna rás svo takmarkalaust vald til
að þjóna list sinni, að slíks munu varla dæmi.
Vigeland hafði ætlað sér tíu ár til þess að fullgera brunninn. Hann bjó við góð
vinnuskilyrði. Skáldgáfa hans og listþorsti var í senn ótæmandi og óslökkvandi
á þessum árum. Hann var berserkur til líkamlegra afkasta og þoldi allt. Hann
gerði fjölda annarra mynda en þær sem ætlaðar voru í brunninn. En hið dýpsta
viðfangsefni hans nú urðu þó bronsitrén í brunninn, lífið í limum trjánna, lítið
barn sitjandi á grein, með fingurinn í munni sér, leikandi æska og vaknandi ástir,
hin fagra mey, þegar safi lífsins er þorrinn og ellin hefur markað hana svo að hún
er hrunin í skinn og bein. I allri list Vigelands, sem varð svo tröllaukin að
vöxtum, gat hvarvetna leynzt eitthvert listaverk, eitt andlit, eitt lítið hljóðlátt barn,
listaverk sem var svo mikið og einfalt í senn, að ekkert þurfti nema mannlegt
hjarta til að skilja það. Og alþýðumaðurinn, sem þannig skildi, ályktaði svo, að
hitt, sem hann skildi miður, væri líka mikil list, fyrir þá sem slíkt væri ætlað.
Vigeland varð fyrir þjóð sinni eins og spámaður sem hafði dregið sig í einveru,
45