Norræn jól : ársrit Norræna félagsins - 01.12.1947, Blaðsíða 74

Stutti fóturinn
ejtir Friðri\ A. Bre\\an
ANNAR FÓTURINN á henni Rósu litlu var of stuttur, og það var leiðinlegt
fannst bæði foreldrum hennar og öllum öðrum. Sjálf hugsaði hún ekki
svo mikið um það, því að hann pabbi hennar, blessaður karlinn hann Torfi gamli
Kráksson, skáldið í Fjósakoti, bar hana alltaf, meðan hún var lítil. En svo \arð
hún stór og pabbi gamli varð að hætta að bera hana, hvert sem þau fóru. Flún
varð að ganga sjálf. En hölt var hún, og það bagaði hana ekki svo lítið. Samt
sem áður fann hún ekki svo mikið til þess, og alls ekki á þann hátt, að hcnni
fyndist það verulegt böl, því að enginn fékkst neitt um það svo að hún heyrði.
Reyndar sagði móðir hennar stundum, að það væri leiðinlegt, að fóturinn skyldi
vera of stuttur á stelpunni. Og Rósu fannst þá líka sjálfri, að það væri leiðinlegt,
og líkast því sem það er að þurfa að vera í flik, sem er nauðsynleg, en fer hálf
illa. En Rósa hafði snemma reynslu og tilfinningu fyrir því, að fátækt fólk getur
ekki fengizt svo mikið um flíkurnar. Þeim er ekki fleygt ,enda þótt þær séu bæði
bættar og Ijótar. Þær skýla nú samt. — Og hvað þá með ljótan fót — of stuttan
fót, sem á ekki við hinn fótinn?
Já, það er óneitanlega leiðinlegt að verða að ganga með fætur, sem eiga ekki
saman — eru blátt áfram sinn af hvoru tægi. En þegar það nú einu sinni er svo,
verður ekki við því gert. — Það er þó alltaf betra að vrea í sokkum, þó þeir séu
sinn af hvoru tægi, en í alls engum sokkum. Svo mikið hafði Rósa þegar lært
af reynslunni. Og á sama hátt sætti hún sig við fæturna. Þeir voru ekki góðir.
En hvað um það. Hún varð nú að hafa þá eins og þeir voru. Nú — og þegar
allt kom í kring, höfðu þeir þó eitt gott í för með sér: Það kom nefnilega fyrir
72