Austurglugginn - 15.04.2021, Side 12

„Ég tel að það séu miklir
möguleikar hér á sviði ýmiskonar
ullarvinnslu. Ull er vannýtt
auðlind á Íslandi,“ segir finnska
athafnakonan Emma Charlotta
Ärmänen sem nú stundar nám
við sjálfbærni og sköpunarbraut
Hallormsstaðarskóla.
Emma hlaut nýlega styrk úr
Samfélagssjóði Fljótsdalshrepps
til að þróa verkefnið Charma úr ull
úr Fljótsdal. Hún segir að Charma
sé vörumerki sitt, með tilvísun í
millinafnið.
„Í Charma er ég að jurtalita silki-
og ullarslæður og sauma aðrar
textilvörur eins og silkiklæddar
hárteygjur, augnapúða og koddaver
úr jurtalituðum efnum undir
Charma-dyes vörulínunni. “ segir
Emma.
Í umsögn sjóðsins segir að
verkefnið felst í að þróa handverk úr
ull frá bændum í Fljótsdal, rannsaka
nýtingarmöguleika ullarinnar og
finna sögulega tengingu vörunnar
við Fljótsdal. Dæmi um handverk
er skraut púðaver, ofið sjal eða ofinn
trefill, handspunnið og jurtalitað
garn, bókamerki til heiðurs Gunnars
Gunnarssyni, myndvefnaður með
fyrirmynd úr náttúru og sögu
Fljótsdals og fleira.
„Hluti af markaðssetningu
handverksins er rekjanleiki ullarinnar,
söguleg tenging og varan merkt
sem Emma Charlotta Ärmänen
handverk unnið í Fljótsdal. Stefnt er
að því að handverkið verði rekjanlegt
á bæi og jafnvel að sauðkindinni sem
ullin kemur af,“ segir Emma.
Hvað varðar námið í Hallorms-
staðarskóla segir Emma að þar sé
hún einkum að læra tóvinnu og
vefnað.
„Það er vel hægt að nota íslensku
ullina í annað en lopapeysur og
sokka,“ segir Emma. Það er einnig
hægt að nota hana öðruvísi og
óhefðbundið, eins og ofin armbönd,
töskur, skrautpúða og vegghengi.
„Þess vegna er ég að læra þessar
gömlu aðferðir við ullarvinnslu.
Mér finnst líka mikilvægt að þessi
þekking haldi sér í samfélaginu.“
Kom fyrir tveimur árum
Emma er fædd og uppalin í
Finnalndi en fluttist til Íslands
fyrir tveimur árum síðan. Hér á
Egilsstöðum á hún stóra fjölskyldu
enda var móðir hennar, Inga Þóra
Vilhjálmsdóttir, íslensk. Þegar
hún er ekki að vinna að framgangi
vörumerkis síns tekur hún vaktir
hjá frænda sínum Halldóri Waren
í Tehúsinu eða vinnur við veitingar
á Óbyggðasetrinu.
„Ég flutti hingað upprunalega til
að losna við ys og þys borgarlífsins.
Og sé ekki eftir því. Sem stendur er
ég ekki á förum frá Austurlandi í
náinni eða fjarlægri framtíð,“ segir
Emma.
Fram kemur í máli hennar að það
spilli ekki fyrir hve náttúran hér
austanlands sé ekki aðeins fögur
heldur full af ýmsum tækifærum
hvað liti og form varðar.
„Í ullarvinnslunni í skólanum
vinn ég mikið með þessa íslensku
sauðaliti og hvernig hægt er að nýta
þá í vefnað án þess að þurfa að fikta
við þá með litarefnum,“ segir Emma.
FRI
1041 0966
UMHVERFISVOTTUÐ PRENTSMIÐJA
www.heradsprent.is
Finnska athafnakonan Emma
Dæmi um handverk Emmu er þetta skraut
púðaver. Mynd: Aðsend Emma kom til Íslands fyrir tveimur árum og
segist ekki á förum frá Austurlandi í náinni
framtíð. Mynd: Facebook.
Ull er vannýtt auðlind á Íslandi
Birta Sæmundsdóttir
Lokaorð
í dag muntu sennilega þurfa að
nota grímu bráðlega. Sumir segja
að ástandið fari að lagast með
auknum bólusetningum en okkur
var líka sagt að þetta myndi klárast
á síðasta ári og að allt yrði komið í
eðlilegt horf áður en við vissum af
- svo ég veit ekki hverju á að trúa.
Nú höfum við misst af tveimur
eðlilegum páskahátíðum, Helgi
Björns hefur yfirtekið sjónvörpin
okkar í um ár og klisjukenndir
frasar eins og „fordæmalausir
tímar“, „hlýðum Víði“ og
„ferðumst innanhúss“ eru grafnir
í heila okkar að eilífu. Sum okkar
munu sjá eftir þessu húðflúri af
Kára Stefánssyni þegar ástandið
verður búið.
Ekki nóg með það að við
höfum ekki fengið að ferðast
frjálslega í rúmlega ár núna
(engar verslunarferðir, engar
sólarlandaferðir með vel
skipulögðum sólbaðstíma) heldur
vorum við svikin um sigurinn
í Eurovision árið 2020! Það var
sérstaklega mikið áfall sem verður
erfitt að komast yfir því lagið hans
Daða í ár er bara ekki jafn gott.
Jú, við höfum vissulega verið
mjög heppin hér á Íslandi miðað
við t.d. önnur Evrópulönd - en
þú getur rétt ímyndað þér hversu
lýjandi það er að vera alltaf með
grímu þegar við skreppum í búðina
í fimm mínútur. Það hlýtur að vera
einhver tenging á milli þess að hafa
ekki nægt súrefni í búðarferðum og
þess sem við kaupum, það getur
varla bara verið ég.
Svo ég sé sanngjörn þá lagaðist
ástandið sem betur fer síðasta
sumar. En það versnaði svo aftur
í haust, en lagaðist um áramótin
aftur... en versnaði svo aftur fyrir
nokkrum vikum… eða mánuðum?
Æ, þetta rennur allt saman, ég
veit varla hvaða mánuður er
núna (minntu mig á að sýna þér
myndina Groundhog Day til
frekari útskýringar). Ríkisstjórnin
opnaði meira að segja gúlag í
miðbæ Reykjavíkur í byrjun
apríl! Neinei, ekki gúlag eins og
voru í Sovétríkjunum - þetta er
svona 5 stjörnu gúlag með heitum
máltíðum.
Við megum fara út úr húsum
eins og við viljum og getum nú
flest unnið á vinnustöðunum
okkar. En við megum ekki fara í
sund eins og er og á tímabili vorum
við mjög hrædd um að Bjössi í
World Class færi á hausinn. Um
páskana máttum við ekki heldur
fara á skíði en það mátti reyndar
labba upp að eldgosinu fyrir
sunnan. (Æ, já. Þegar þú fæddist
var eldgos í fullu fjöri).
Við á landsbyggðinni sýndum
því almennt mikinn skilning
að mega ekki fara á skíði því
„einn fyrir alla, allir fyrir einn“
er eitthvað sem við hér skiljum
mjög vel. Við getum andað rólega
því við vitum að ef vírusinn-
sem-má-ekki-nefna-á-nafn nær
bólfestu hér á Austurlandi mun
höfuðborgarsvæðið sýna okkur
jafn mikinn stuðning og eflaust
láta loka sínum sundlaugum
og skíðasvæðum - og jafnvel
eldgosinu líka.
Til ófædds sonar míns
Þegar þessi lokaorð koma út
verður þú kominn í heiminn.
Vertu velkominn. Mig langar að
nýta tækifærið og útskýra fyrir þér
hvernig heimurinn var þegar þú
tókst þinn fyrsta andardrátt:
Fyrir það fyrsta fékkstu að taka
þennan fyrsta andardrátt án þess
að vera með grímu. Heppinn. Því
miðað við ástandið í heiminum