Rökkur - 01.09.1940, Blaðsíða 15

R O K K U R
143
þegar alt kemur til alls þá er ekkert að óttast.“
Hún horfði á mig hugsi á svip. í
„Það er trúa min, að hún elski yður. En oft
hefi eg hugsað um hversu erfitt það hefir verið
fyrir hana, þegar hinir bjuggu hérna.“
„Fyrri leigjendurnir. Drykkfeldir kannske?“
„Sumir þeirra, einkum majórinn. Hann var
alveg viti sínu fjær, þegar hann var drukkinn,
og æddi fram og aftur um hálsinn hálfnakinn
— stundum á náttskyrtunni einni. Það var stór-
hneykslanlegt. Og konan hans — ef hún var þá
konan hans — drakk líka. Og blessað barnið
þvoði upp og hreinsaði til eftir þetta hyski. Og
þó voru þau ekki verst allra þessi lijón eða
hjónaleysi. Hér leigðu einu sinni „hjón“, sem
þóttust vera „frá nýlendunum“. Þau voru með
tvö börn, dreng og telpu, hið eldra að eins sex
ára eða tæplega það. Vesalings börnin. Þau voru
svo hart leikin, að ógurlegt var. Stundum heyrði
maður grátinn og veinin í þeim uppi á þjóð-
brautinni, hálfa milu vegar héðan. Þau voru
barin og pynduð og svelt. Stundum voru þau
lokuð inni dögum saman. En það er trúa mín,
að Margrét litla hafi getað gert sitt af hverju
fyrir þau. 0, eg sé hana fyrir liugskotsaugum
mínum, læðast til þeirra með eitthvað.“
„En kannske hún hafi ekki þorað að vera
nálægt þessu vonda fólki?“
„Þér þektuð liana ekki, ungfrú góð. Hún var
svo hugrökk. Hún hefði gengið á móti villidýr-
um öðrum til hjálpar. Hún hefði aldrei hopað
hvað sem á hefði dunið. Það fer hrollur um mig,
þegar eg hugsa um hvað augu og eyru sakleys-
ingjans hafa heyrt og séð. Það voru þriðju hjón-
in — “ og frú Carkeek fór að hvísla.
„Ó, hættið,“ sagði eg, „ef eg á að hafa nokkur
hugarró í þessu húsi.“
,En þér farið ekki héðan, ungfrú? Hún elskar