Rökkur - 01.09.1940, Blaðsíða 14

R O K K U R
142
„Þér víssuð um þetta. Þess vegna stífluðuð
þér pípuna milli þrónna?“
„Þér — sáuð —?“
„Já, já, og nú verðið þér að segja mér alt af
létta og ekki draga neitt undan. Var — framið
morð hérna?“
„Guð minn góður hjálpi mér, hvernig getur
yður dottið annað eins i hug?“
„Hún var að þvo sér um hendurnar.“
„Já, hún gerir það, blessunin litla-. En —
morð! Vesalings Margrét litla gæti ekki gert
flugu mein!“
„Margrét litla?“
Já, hún var að eins sjö ára þegar Kendall dó.
Hún var einkadóttir Kendalls óða'sbónda. Og
þetta var fyrir tuttugu árum. Eg var barna-
stúlkan á heimilinu, ungfrú góð. Hún fékk
barnaveiki — smitaðist niðri í þorpinu.“
„Hvernig vitið þér, að það er Margrét litla ?“
„Hvernig gæti eg efast, eg, sem var barna-
stúlkan á heimilinu og annaðist um hana. Hvort
eg þekki litlu hendurnar hennar!“
„En áf hverju þvær hún sér um hendurnar?“
„Hún var svo hreinlát og fíngerð — og hús-
verkin — “
Eg starði undrandi á frú Carkeek.
„Við livað eigið þér — að hún þurki af, lagi
til og þvoi upp — “
Eg þagnaði sem snöggvast og bætti svo við:
„— að það sé hún, sem hefir sýnt mér alla
þessa umönnun.“
Frú Carkeek horfði á mig án þess að láta sér
bregða.
„Hver annar, ungfrú?“
„Blessað barnið!“
„Jæja,“ sagði frú Carkeek og neri þertastjak-
ann minn með svuntuhorninu, „mér þykir svo
vænt um, að þér takið þessu svona. Því að —