Rökkur - 01.10.1940, Síða 2

146
R O K K U R
Við liöfðum hörfað undan úr fremstu skot-
gröfum, þegar hið einkennilega „vopnalilé“
hafði verið gert á jóladaginn. Það vopnahlé gerðu
þýsku og bresku hermennirnir sín á milli —
þeir hættu að berjast um jólin. í minum augum
hefir þetta altaf verið einliver eftirminnilegasti
atburður í styrjöldinni. Eg vissi ekki þá hversu
afleiðingaríkt þetta yrði fyrir mig.
Við höfðum jólaskemtun í K. F. U. M.-skála
bak við viglínuna, og í einum leikþættinum
hafði eg með liöndum lilutverk þýsks liðsfor-
ingja. Eg held að mér liafi tekist vel, ekki að
eins vegna þess, að eg var vanur leikari, heldur
og vegna þess, að þýskan hljómaði eðlilega af
vörum mér. Þarna voru viðstaddir ýmsir rauð-
borða-karlar (herráðs-yfirforingjar) og einn
þeirra gerði boð eftir mér daginn eftir.
„Þér talið svo vel þýsku,“ sagði hann, „að
það væri smánarlegt, að nota ekki hæfileika yð-
ar. Við þurfum á yður að halda í njósnaradeild-
inni.“
Starfið var að mörgu leyti skemtilegt. Eitt
hlutverkið, sem mér var fahð var að yfirheyra
fanga. Og mér voru oft falin taugaæsandi hlut-
verk, svo sem að liggja í leyni skamt frá varð-
stöðvum óvinanna, til þess að hlera eftir við-
ræðum framvarða. Hið mikla „tækifæri“, sem
eg var að vonast eftir, barst upp í hendumar á
mér, þegar undirbúningur var hafinn að orust-
unni við Loos. Það var að vísu ekki gert ráð fyr-
ir því f upphafi, að orustan yrði háð við Loos —
tilætlunin var að hertaka Lens og sæka fram á
hið opna svæði fyrir handan þá borg. Vitanlega
var það mikilvægast af öllu að taka Lens. Járn-
brautirnar tvær, sem Þjóðverjar gátu notað til
þess að flytja liðsauka til Lens koma saman ná-
lægt Avion. Ef hægt liefði verið að ónýta sam-
skeytastöðina þar — þótt ekki hefði verið nema