Rökkur - 01.10.1940, Qupperneq 11

R Ö K K U R
155
hjá staðnum, en eg hafði ekki hepnina með.
Þessi undirforingi var altaf að koma auga á
mig — og sú varð og reyndin að þessu sinni.
Hann skipaði einum manna sinna að lilaupa á
eftir mér. Undirforinginn hlýtur að hafa haft
góða sjón, því að eg var í hundrað metra fjar-
lægð, er hann kom auga á mig, og þótt blysin
bæri góða birtu, fór því farri að eins bjart væri
og að degi til. Nú, sagði eg við sjálfan mig, ertu
kominn í þá klípu, sem þú losnar ekki úr. Þetta
er í þriðja sinni, sem þessi maður nær þér og í
þetta skifti sleppurðu ekki. Þótt hann kannske
ali engan grun um að þú hafir valdið árekstr-
inum, lætur hann handtaka þig sem liðhlaupa.
Eg gaf nánar gætur að öllu, þegar eg loks hafði
verið fluttur til heideildar minnar, en það ann-
aðist undirforinginn sjálfur. Eg sagði herdeild-
ar minnar, en hefði ótt að segja Karkelns. Eg
hafði hepnina með að þvi leyti, að félagar Kar-
kelns grunaði ekki neitt. Og vegna lýsinga hans
gat eg þekt þá alla með nafni. En mér varð eitt
á — eða réttara sagt — einu varaði eg mig ekki
á, og það hafði alvarlegar afleiðingar. Það var
einn nýliði, sem eg ekki vissi deili á — hann gat
eg ekki nefnt með nafni og þessi nýliði var til-
vonandi mágur Karkelns.
Nú hvíldi allra grunur á mér, þvi að þýskir
verkfræðingar höfðu sannfærst um, að það var
ekki slys, sem olli árekstrinum. Yar nú fyrir-
skipað, að eg skyldi leiddur fyrir herrétt.
Eg hafði ekki mist trúna á, að eg kynni að
sleppa. Það, sem hægt var að taka fram gegn
mér var þetta:
Eg hafði verið á stjákli á nánd við árekstrar-
staðinn, dálítill spotti af leiðsluþræði liafði fund-
ist í tösku minni, og — að ef eg hefði flúið frá
Englendingum, eins og eg hélt fram, hafði eg
hvergi tilkynt afturkomu mína, og tekið mér