Rökkur - 01.11.1942, Blaðsíða 15

ROKKUR
255
lijá honum og hvorki kvartar
eða kveinar, heldur hjálpar
lionum til þess að lifa þangað
til þú kemur. Þau elska hvort
annað takmarkalaust og hún er
viljasterk ekki síður en hann.
Og ef hann færi að gugna
mundi hún beita öllum mætti
sinnar ódauðlegu sálar til þess
að lialda í honunr lífinu, en
hann hefir ekki gugnað. Þú get-
ur stokkað spilin þín upp
á það. Eg skal stokka upp á það.
Eg skal veðja þremur únzum
gulls undir eins um það, að
hann verður á lífi, þegar við
komum. Eg skyldi eftir liunda-
lióp og sleða niðri á bökkum.
Þú ættir að geta fallist á að
leggja af stað innan tíu mínútna
og vð ættum ekki að þurfa að
vera nema þrjá daga á leiðinni.
Eg fer að líta eftir hundunum
og eftir tíu mínútur kem eg of
sæki þig.“
Tom Daw setti loðhúfuna á
liöfuð sér, dró niður evrna-
nseplana og fór út.
„Fari liann grábölvaður,"
öskraði Linday, er Tom lokaði
hurðinni á eftir sér. Læknirinn
horfði í áttina til dyranna undr-
andi og reiður.
II.
Sama kvöld, er dimmt var
orðið fyrir góðri stundu, höfðu
þeir Tom Daw og Lindey farið
um tuttugu og fimm mílur. Þá
hjuggust þeir til livíldar, þótt
ekki væir um góð skilyrði að
ræða til þess að láta fara vel
um sig. Þeir tíndu tágar og
tendruðu bál á snjónum.
Öðru megin við bálið lögðu
þeir furubúta og þar ofan á
loðfeldi sína. Milli svefnstaðar-
ins og bálsins þöndu þeir út
tjaldvoð, svo reyk legði ekki á
þá. Tom gaf .hundunum kjöt-
skammt þeirra, hjó við og
ís og þýddi. Þótt Lindav sæti
við eldinn, er hann hallaði sér
fram meðan hann mataðist,
beit frostið kinnar hans.
Þeir átu eins og hestar og
kveiktu svo í pípum sínum og
reyktu, meðan skinnsokkar
þeirra þornuðu við eldinn. Og
svo fóru þeir „í háttinn“, dauð-
þreyttir. Og svfninn gæddi þá
nýju þreki.
Er morgnaði liafði dregið úr
frostinu. Þessi óvenjulegi frost-
kafli var á enda. Lindsay gizk-
aði á, að ekki væri nema 15
stiga frost. Tom var farinn að
ókyrrast. Hann sagði, að dla
kvnni að fara, ef vor og þíð-
viðri kæmi allt í einu. Lcið
jieirra lá um stórgil (canyon)
sem verða mundi elfar farvegur
á fáeinum klukkustundum, ef
brvgði til þíðviðris.
Veggir gilsins voru hundrað
til þúsund feta háir. Það var