Veiðimaðurinn - 01.03.1963, Blaðsíða 17

með því að stökkva nokkrum sinnum.
Línan var þung, og ég óttaðist að liann
sliti úr sér öngulinn, ef hann hefði ekki
því betra hald. Eftir nokkra stund fór
laxinn að nálgast bakkann. Aðdjúpt var
þar sem ég stóð, og sá ég laxinn greini-
lega. Meðalstór lax, 12—14 pund.
Ég lyfti honum með hægð í vatninu,
til þess að sjá, hvernig öngullinn stæði
í honum. Mér varð ekki um sel, er ég sá,
að flugan hafði krækst í roðið innan á
neðri kjálka, og rann þar aftur og fram
í langri þumu, eftir því sem laxinn
hreyfði sig. Virtist mér vanta lítið á að
upp úr slitnaði þumunni, stagið sýndist
svo grannt orðið.
Nú reið á að forðast mikil eða snögg
átök, ef laxinn átti að nást. Ekki mátti
heldur slaka á, því þá gat öngullinn
smeygst úr lykkjunni. Laxinn leitaði
niður og einnig frá landinu. Ég reyndi
að hreyfa mig sem minnst, til að styggja
hann ekki. Einnig reyndi ég að beina á-
takinu aftur að kjaftvikinu, til þess að
hlífa miðjunni, sem veikust var.
Nú hófst löng og æsandi viðureign.
Laxinn andæfði hinu létta, jafna átaki
frá stönginni með rólegri mótspyrnu,
unz þreytan fór verulega að segja til sín
og síðustu örþrifaátökin hófust. Hreyf-
ingarnar urðu sneggri, hann dýpkaði á
sér og fjarlægðist bakkann. Á hverju
augnabliki átti ég von á að roðlykkjan
slitnaði. Tveir andstæðir viljar toguðust
á, tvær frumstæðar, eðlislægar kenndir,
lífsþráin og veiðisæknin, tvær hliðar
sjálfsbjargarhvatarinnar, rétthverfa henn-
ar og ranghverfa.
Ég fann hvernig öngullinn rann til í
lykkjunni og staðnæmdist ýmist fremst
Steingrimur á laxveiðum.
eða aftast. Loks lagðist laxinn skáhallt
í strauminn og byrjaði hægt og hægt að
þokast nær bakkanum aftur. Línan var
nokkuð strengd, því straumur var all-
þungur. Ég fann til sterkrar samúðar með
hinum þreytta andstæðingi, sem beitti
síðustu kröftum í frelsisstríði sínu.
Hversu mjótt var nú bilið milli fjörs
og frelsis — ein snögg sveifla og hann var
frjáls.
Ég skil frelsisþrá þína, fagri sundfrái
vinur minn. Svo sannarlega get ég unnt
þér þess að slíta hið veika haft, sem held-
ur þér föstum og varnar þér að lifa hinu
eðlilega lífi þínu.
Þannig hugsaði ég og óskaði þess næst-
um, að hann sliti stagið með snöggum
hnykk.
En dofi þreytunnar heltók hann meir
og meir. Hann lagðist á hliðina í vatns-
Veiðimaðubinn
7