Veiðimaðurinn - 01.03.1963, Síða 31

ÉG hef líklega verið 6 ára þegar Brand-
ur kom til okkar; en ég man það eins og
það hefði skeð í gær. Hann var bröndótt-
ur, en ég tók fyrst eftir því, að hann var
alltaf með rófuna á lofti — og jafnvel
hringaði hana eins og hundur. Köttur-
inn, sem við höfðum átt áður, lyfti varla
nokkru sinni rófunni, dró hana oftast á
eftir sér. En Brandur var sannur köttur,
og mér þótti svo vænt um hann, að ég
stalst stundum til að gefa honum mat,
sem ekki var ætlaður sem kattafæða.
Sumt af því át hann með svo góðri lyst,
að hann sleikti út um á eftir, en sumt
varð ég að leggja mér til munns sjálfur,
þegar hann var búinn að sleikja það og
hafði komist að raun um að sú fæða væri
ekki samboðin rándýri.
En einn góðan veðurdag fór í verra
hjá Brandi. Mamma átti nokkra nvja og
fallega silunga, sem hún hafði lagt inn í
Tröllið í
skóginum.
búrið. Og Brandur fann þá. Allir vissu
að Brandi þótti fiskur hið mesta hnoss-
gæti, enda tók hann nú til matar síns.
Mamma varð auðvitað öskureið, og
Brandur fékk sína hirtingu. Ég hefði ekki
fengið hana betur útilátna, þótt ég hefði
misséð mig á einhverju, sem var ljúf-
meti í mínum munni.
Ég velti því lengi fyrir mér, hvernig
ég ætti að koma Brandi í skilning um
það, að ég væri ekki reiður við hann.
Og að lokum datt mér ráðið í hug. Mér
hafði verið harðbannað að fara einn nið-
ur að ánni, en nú varð ég að brjóta það
boðorð. Ég varð að ná í vænan fisk úr
ánni og gefa Brandi hann. En til þess
þurfti ég að taka traustataki veiðistöng
eldri bróður míns og maðkaboxið hans.
Mér gekk illa að þræða maðkinn á
öngulinn, en tókst það þó að lokum. Að
svo búnu álpaði ég út beitunni, en það
Veidimaðurinn
21