Veiðimaðurinn - 01.08.1981, Síða 5

veganesti. Þetta mun hafa verið re'tt
umjónsmessustrauminn, sem allir veiðimenn
binda svo miklar vonir við. Ekki var við
veðurguðina að sakast, því að vel viðraði
til veiða, gott vatn í ánni, náttúran
skartaði sínu fegursta og áin fagnaði okkur
með sínum hugljúfa silfurnið.
Þrestir og lóur sungu sín sumarljóð og krían
var á sínum stað. Við okkur blasti öll sú
friðsceld og fegurð, sem þetta umhverfi hefur
upp á að bjóða í svo ríkum mceli. Aðeins eitt
var ekki á sínum stað- laxinn sjálfur var
ekki mcettur. Hann hafði af einhverjum
ástceðum tafizt á leiðinni. Ain mátti'heita
laxlaus. Samanlögð veiði okkar'þéssa
fimm daga var 18 laxar. Þetta urðu okkur
vitaskuld mikil vonbrigði, en hér var
við engan að sakast. Laxveiðin er
eitt af mörgum happdrcettum lífsins.
Stundum fá menn góðan vinning, stundum
lítið eða ekkert, en við höldum áfram með
miðana okkar í von um að betur gangi
ncesta ár. Og mín reynsla er sú, að í
laxveiðihappdrcettinu vinni maður oftar en
í mörgum hinum.
Alla dreymir um stóra vinninginn íöllum
happdrcettum. Svo er einnig í laxveiðinni.
En stóru vinningarnir þar eru fáir,
og því rcetist draumurinn um ,,þann stóra“
hjá fáum, a.m.k. þeim, sem setja markið
við 30 pund, eins og menn gerðu til
skamms tíma í ám þar sem slíkra risa og
jafnvel stcerri var von, t. d. í Laxá í
Þingeyjarsýslu og Soginu.
En hvernig sem á því stendur, virðist allt
benda til að löxum af þeirri stcerð fari
fcekkandi í báðum þessum ám, svo að ekki sé
dýpra tekið í árinni. Sumir halda að svo
stórir laxar séu vart til þar lengur. Séu
þeir þar enn, láta þeir undarlega lítið á sér
bcera og eru orðnir mun varari um sig en
fyrirrennarar þeirra fyrir svo sem
15-20 árum. Sú er a. m. k. reynsla okkar,
sem um áratugi höfum veitt í Laxá.
Þarf ekki annað en að líta í veiðiskýrslur
margra síðustu ára til þess að sjá hver
munur er hér á orðinn frá því sem
áður var. Líklega er svo komið, að menn
verði bráðum að scetta sig við að minnka
draumalaxinn niður í 25 pund.
Við tölum stundum um veiðigyðjuna,
ósýnilega töfradís, sem haldi sig í
návist okkar við ána og fylgist með framferði
okkar, sé sumum vinveitt, en öðrum miður.
Hún kvað t. d. láta sér fátt finnast um
veiðimann, sem gengur ógcetilega að vatni,
veður út í ána að óþörfu og styggir
laxinn, hendir frá sér rusli á bakkanum og
jafnvel í ána, eða í einu orði sagt göslast
áfram eins og jarðvöðull með algeru
virðingarleysi fyrir ánni og umhverfinu.
Hún á það kannski líka sammerkt með kyn-
systrum sínum mennskum, að líta suma
hýrari auga en aðra. En ófrávíkjanlegt
skilyrði til þess að vinna hug hennar
er snyrtimennska í allri umgengni við ána.
A ð slepptu öllu gamni um veiðigyðjuna
má þó hugsa sér hana sem ímynd hinnar
óspilltu náttúru. Reynslan hefur sannað að
það hefnir sín alltaf að misbjóða henni.
Um það höfum við fjölmörg dæmi.
Hún á líka stundum til að gjalda í sömu
mynt, ef þjösnalega er að henni farið.
Veiðimaður sem temur sér tillitssemi við
náttúruna, skynjar fegurðina í sköpunar-
verkinu og finnur samkennd sína með
því og lífinu, sem þar hrœrist, hann hefur
andlegan ávinning af dvölinni við ána, auk
áncegjunnar af veiðinni. Hann er þama
allur og óskiptur í fullkominni sameiningu
og sátt við tilveruna. Hann er í því
óskalandi friðar og fullscelu, þar sem allar
áhyggjur gleymast. Um hann er þá sannmceli,
að þar er allur sem unir.
V. M.
VEIÐIMAÐURINN
3