Veiðimaðurinn - 01.08.1981, Síða 13

Hvað hún heitir, skiptir svo sem engu
máli fyrir aðra. En fyrir veiðimanninn
sjálfan er þetta hið mesta leyndarmál - eða
hefur þú ekki, veiðimaður góður, stundum
séð votta fyrir samúðarsvip á andlitum
félaga þinna, þegar þeir sjá þig hnýta
„þína“ flugu á tauminn? Þá er eins og megi
lesa úr svipnum, að þetta „fjaðraknippi“
þýði nú ekki að reyna hér - þeir viti sko
nokk betur, hvað gengur á þessum stað. En
fyrir alla muni láttu það ekki hafa áhrif á
val þitt, því að flugan er hreint ekki félög-
um þínum ætluð, heldur „konungi ár-
innar“, og hans er að velja og hafna. Og
félögunum getur þú fyrirgefið strax, því að
það er eins með þá og þig, að þeir hafa
meiri trú á ,,sinni“ ílugu en „þinni“, og
ekkert nema gott um það að segja.
Annars er því þannig farið með mig, að
ég er farinn að bauka við að hnýta mínar
veiðiflugur sjálfur í seinni tíð, og síðan ég
fór að dunda við þetta hef ég átt mína
uppáhaldsveiðiflugu í upphafi hvers veiði-
tíma - en auðvitað aldrei sömu fluguna.
Alltaf rekst ég á einhverja nýja, sem ég
ætla að veiða óskaplega mikið á á sumri
komanda. En er þetta ekki einmitt það,
sem gefur fluguveiðinni hvað mest gildi,
þ.e. fjölbreytnin og hinir óteljandi val-
kostir, sem í boði eru?
Eg var svo lánsamur að taka tryggð við
fluguna nokkuð snemma, og er skýringin
einfaldlega sú, að ég „lærði“ aldrei
almennilega að veiða á maðk og hef ekki
lært það enn. Eg veiddi einfaldlega meira á
flugu.
Eg hef svo sem ekkert á móti maðkveiði
yfírleitt, ef löglega er að farið og ekki er
stundað það, sem einn félagi minn kallaði
„innankjaftshúkk með sjónrennsli“. Þetta
ku að vísu vera hið mesta vandaverk, og
örfáir hafa náð mikilli leikni í þessari að-
ferð og sumir jafnvel orðið frægir (al-
ræmdir) fyrir. En heldur fínnst mér þetta
samt óaðlaðandi veiðiaðferð og beinlínis
ósanngjörn gagnvart hinu göfuga veiðidýri
laxinum. En eins og nafngiftin bendir til,
tekur laxinn ekki beituna af frjálsum vilja,
heldur er henni eiginlega þröngvað upp
í hann.
En þetta var nú útúrdúr.
í lokin langar mig að segja ykkur frá því,
þegar ég veiddi sama laxinn tvisvar. Þetta
skeði fyrir nokkrum árum á fyrsta veiði-
degi sumarsins í perlunni Norðurá.
Eg hafði komið mér makindalega fyrir
efst við Drottningarhylinn (sem er undir
Laxfossi) og var að dorga þar letilega með
maðki. Eg notaði svokallað renniflotholt,
en þá getur maður stjórnað, hvar flotholtið
er á línunni, með því að draga hana í
gegnum flotholtið og reka plasttappa í
gatið. (Maður hefur svo gaman af því að
reyna eitthvað nýtt dótarí - og hún Guðrún
í Vesturröst mælti líka svo fallega með
þessu). Nú, það tekur lax agnið, og um leið
og hann fínnur fyrir mér á hinum endan-
um, snýr hann sér með vanþóknun að
Konungsstrengnum (sem rennur út úr
hylnum) og setur í efsta gír - allt flækist á
hjólinu og línan slitnar u.þ.b. 20 metra frá
laxinum. Stutt kynni það, hugsaði ég og
vorkenndi bæði mér og laxinum mikið - en
þó aðallega mér.
Snéri ég mér að svo búnu að öðru.
Skömmu síðar er ég að kasta flugu á Brot-
inu, sem er litlu neðar í ánni. Sé ég þá úti
í miðri ánni hvíta kúlu með rauðan hatt og
þekki þar aftur renniflotið mitt góða. Tek
ég nú til að kasta flugunni lengra og lengra
(af minni alkunnu snilld) með það að
markmiði að setja í flotholtið.
A sama tíma er einn félaginn úr hópn-
VEIÐIMAÐURINN
11