Kaupsýslutíðindi - 08.10.1940, Blaðsíða 3

Ernest Hunt: Það, sem allir verzlunarmenn þurfa að vita
VI. Hversvegna starf ?
Myndi það verða dásamleg veröld, ef við
þyrftum ekki að inna neitt starf af hönd-
um, eða yrði hún mjög leiðinleg?
Þetta er mjög þýðingarmikið viðfangsefni,
vegna þess, hversu margir líta á starfið
sem illa nauðsyn, sem ætti að draga úr eins
og mögulegt væri. Þetta vandamál snertir
grundvallaratriðin.
Ef við tölum við iðinn mann, sem ekkert
hefir að gera, mun hann að minnsta kosti
ekki gera sér neinar glæsivonir um slíka
veröld. Líði þannig dagur eftir dag, að
hann hafi ekkert að gera, verður hann
mjög óliamingjusamur, og honum verður
það ljóst, að tilvera án starfs og markmiðs
er alls ekkert líf. Hann missir lifslöngun-
ina og vonina, og glatar lifskrafti og gáf-
um og hann veit, að honum er að fara
aftur. Þetta er harmleikur iðjuleysisins, ajt-
vinnuleysisins eða langvinnrar leti.
Þetta færir okkur heim sanninn um það,
að starfið er nauðsynlegur hluti tilveru okk-
ar, sem hjálpar okkur til þess að vaxa og
þroskast. í raun og veru er maðurinn meira
en líkaminn einn, hann er hugsandi vera,
hann hefir sál, sem þróast og þroskast vegna
starfsins. Og þegar sálin þróast, verður af-
leiðingin sú, að líkaminn þróast líka, sé
hann heilbrigður. Vegná þess hefir poka-
dýrið þróað afturfætur sínar, og gíraffinn
teygt úr hálsi sínum. Á nákvæmlega sama
hátt þróar aflraunamaðurinn útlimi sína
og hugsuðurinn heila sinn. Þessi vöxtur
veitir fullnægingu og leiðir til fullkominnar
hamingju.
Iðjuleysið snýr þróunarferlinum alveg við.
Þess vegna svarar lífið sjálft fyrir okkur
þeirri spurningu neitandi, hvort hamingja
sé fólgin í starfslausri veröld. Án starfs
yrðum við óhamingjusamir og úrkynjaðir,
gengjum aftur á bak til grafar og stæð-
um síðast á sama þróunarstigi og dýrin.
Ef starfið þroskar okkur sjálfa, hlýtur það
ennfremur að þroska mannkynið sem heild.
Vélfræðingur, sein getur mælt einn þús-
undasta úr þumlungi, er vissulega skyni
gædd vera, þaulæfður i að beita nákvæmni,
og nákvæmni er sannleikur og sannleikur-
inn er andlegs eðlis. Hafi maður vanið sig
á nákvæmni í einu atriði er mjög sennilegt,
að hann sé einnig nákvæmur í öðrum atrið-
um. Þess vegna er mjög sennilegt, að hann
sé áreiðanlegur, og áreiðanleiki er nauðsyn-
legur i öllum viðskiptum. Nákvæmlega sama
máli skiptir um vélritarann, sem getur vél-
ritað þúsund orð án nokkurrar villu. Hann
er fær í sinni grein, hann er vaxandi mað-
ur og það er áreiðanlegt að hann finnur
fullnægingu í starfi sinu.
En liver sá maður, sem er latur, hirðu-
laus og ónákvæmur í starfi sínu, er óvinur
sjálfs sín og verður öðrum að litlu gagni.
Jufnvel í íþróttum yrði slíkur maður aldrei
fengur félagi sínu. Slíkur maður myndi ef
til vitl kvarta, en hann mun aldrei stefna
kvörtununum til rétts aðila, nefnilega sín
sjálfs. Hann mun finna galla hjá öllu og
öllum nema sjálfum sér, en allir aðrir, sem
til þekkja myndu sjá í hverju gallarnir liggja.
Starfsaðferðir hans eru rangar vegna þess,
að þær koma ekki heim og saman við grund-
vallarreglur lífsins sjálfs.
Við vitum, að allar hugsanir okkar skilja
eftir merki i undirmeðvitund okkar, og það,
sem okkur er hugleiknast, hjálpar til að
byggja upp skapgerð okkar. Af þessu leiðir
það, að öll störf okkar, leikir eða hugsanir
eru hluti af persónuleika okkar og veita
KAUPSÝSLVTtÐINDI
231