Jólasveinninn - 01.12.1940, Qupperneq 3

Langé kaupmáðuf sat i hsegindastólnum Og tottaði
löngu reykjarpípuna sína. Hann einblíndi á hurðina,
sem Margrét dóttir hans hafði skellt aftur á eftir sér.
En hvað hún hafði orðið reið, stúlkukindin! Hún var
engu betri en úfinn villiköttur! Hvrerjum hefði nú getað
dottið í hug, að þessi blíðlynda og dagfarsprúða stúlka
myndi þjóta upp með öðru ein3 forsi og ofstopa ? Éað
var þó svo sem engin fjarstæða, sem hann hafði stung-
THOMAS ÖYEs
Ha p p drættis- vinningurinn.
ið upp á, þó að henni fyndist það víst. Síður en svo.
En hún var alveg skjálfrödduð af bræði, og augun f
henni leiftruðu, er hún var að lesa yfir honum. — Ja,
þvílíkur munnsöfnuður, sem hún átti í fórum sínum!
Lange kaupmaður sat enn forviða, með opinn munninn
og kom ekki upp einu orði.
»Ég vil hvorki sjá hann né heyra, hvað sem í boði
er«, hafði hún sagt. »Lyfsalinn er meira en helmingi
eldri en ég, •— — og svo er hann ofurlítill rindill,
væskilslegur og vindþurrkaður, — — og hann er nærri
því fleinsköílóttur, og svo — — —«.
»Æ-i nei«, — hann mundi ekki helminginn af því,
sem hún hafði sagt og haft út á lyfsalann að setja
— þennan æruvefðuga heiðursmann.
Er lyfsalinn hafði spurt hann daginn áður, hvort
honum væri nokkuð á móti skapi, að hann yrði tengda-
sonur hans, svaraði Lange kaupmaður, að betri mann
og eigulegri gæti hann aldrei fengið handa einkadóttur
sinni. Enda var það sannfæring hans, Bredesen lyf-
sali var stöndugur maður og auðgaðist ríkolega með
ári hverju, Og var fjörutíu og fjögur ár nokkur aldur
á karlmanni að fárast yfir? Auk þess var hann alls
ekki sérlega óálitlegur, Hann var snotur og röskur