Ský - 01.01.2015, Blaðsíða 6

6 | SKÝ 1. tbl. 2015
Útgefandi: Heimur hf. Ritstjórar og ábyrgðarmenn: Benedikt Jóhannesson og Jón G. Hauksson.
Útlitshönnun: Erlingur Páll Ingvarsson. Ljósmyndir: Geir Ólafsson, Páll Stefánsson, Páll Kjartansson o.fl.
Blaðamenn/greinarhöfundar: Gísli Kristjánsson, Halldór Ingi Andrésson, Hilmar Karlsson, Margrét Þóra Þórsdóttir, Páll Ásgeir Ásgeirsson,
Páll Stefánsson, Ragnheiður Þórdís Gylfadóttir, Solveig K. Jónsdóttir, Sigmundur Ó. Steinarsson, Svava Jónsdóttir, Valgerður Þ. Jónsdóttir.
Auglýsingastjóri: Ýr Þrastardóttir. Prentun: Prentsmiðjan Oddi hf. Heimur hf. – Öll réttindi áskilin.
Ritstjórn, auglýsingar og afgreiðsla: Heimur hf. Borgartúni 23,105 Reykjavík. Sími: 512-75751.tbl. 2015
Ský
Nýlega horfði undirritaður á sjónvarpsþátt um
Vatíkanið og átti sér einskis ills von þegar skyndi­
lega var vitnað í bersögult bréf Hinriks áttunda til
verðandi annarrar konu sinnar, Önnu Boleyn. Anna þessi
varð mikill örlagavaldur í sögunni því að til þess að geta
gifst henni varð Hinrik að segja skilið við kaþólsku kirkjuna.
Úrsögn hans var ekki eins og nú gerist með einfaldri tilkynn­
ingu til Þjóðskrár heldur hvarf öll enska þjóðin inn í nýja
kirkju, ensku biskupakirkjuna. Þessi nýja kirkja taldi það
ekki sitt hlutverk að halda aftur af girndum konungs, tryggði
honum skilnað og blessaði nýtt hjónaband.
Þegar Hinrik fékk Önnu sína hætti hún að verða spenn­
andi. Það var gaman að skarpgreindri og skemmtilegri
ástkonu, en auðvitað vildi hann ekki sjá slíka eiginleika hjá
eiginkonunni. Hún fæddi honum að vísu dóttur, Elísabetu
fyrstu Englandsdrottningu sem seinna varð. En enginn
fædd ist drengurinn og Hinrik ákvað að stytta hjónabandið
og drottninguna samtímis, því að Anna var hálshöggvin
árið 1536. Í Vatíkaninu, þeim helga stað, er bréfið þar sem
Hinrik áttundi lýsir sínum holdlegu þrám með berum
orðum, sem í dag þættu eflaust orðfjólur. Ekki er að efa
að páfinn og sveinar hans hafa drukkið hvert orð í sig af
áfergju, en spurningin er: Kom einhverjum þetta við nema
Hinrik og Önnu?
Skömmu eftir að þessi innblástur frá æðri máttar völdum
birtist mér bárust fréttir af bréfaskriftum leikaranna
Laurence Olivier og Vivien Leigh meðan þau voru í eldheitu
ástarsambandi (auðvitað meðan bæði voru gift öðrum). Þar
lýstu þau því hve erfitt væri að vera aðskilin, þó að seinna
kæmi í ljós að erfiðara reyndist að vera gift.
Spurningin sem vaknar aftur er: Þarf að stafa þetta ofan í
okkur? Enginn efast um að kóngar og leikarar séu blóðheitir
og hafi ákafar þrár. En hvers vegna brenna menn, sem óvart
komast yfir bréf af þessu tagi, þau ekki einfaldlega? Þegar
höfundur Njálu segir okkur að samdráttur Hallgerðar og
Gunnars hafi verið „girndarráð af beggja hálfu“ er það
alveg nóg. Við þurfum hvorki að lesa ástarjátningar, ristar
með rúnum á kefli, né myndbandsupptöku af brúðkaups­
nóttinni.

Benedikt Jóhannesson
Hvað varðar mig um
girndir annarra?