Úrval - 01.04.1954, Síða 40

38
ÚRVAL
um óþekkt fyrirbrigði, enda
þótt slysahættan sé miklu meiri
í bíl en í strætisvagni eða spor-
vagni.
1 þessum flokki má einnig
telja hræðslu vi'ö brýr. Hræðslu
við að þær hrynji. Venjulega
er betra að ganga yfir brúna
en aka, því að þá finnst mönn-
um þeir innilokaðir. Af sama
toga er lofthræðsla, hræðsla við
að fara upp í háa útsýnisturna
o. s. frv. Annað hvort óttast
menn að turninn hrynji eða að
þeir verði skyndilega gripnir
brjálsemi og fleygi sér fram
af.
Myrkfælni er algeng hjá börn-
um, en kemur einnig fyrir sem
fóbía hjá fullorðnum. Þesskon-
ar fólk verður að hafa ljós í
svefnherberginu hjá sér allar
nætur, jafnvel í allri íbúðinni.
Óttinn hverfur venjulega ef
einhver annar sefur í sama her-
bergi. Hræðslan við að lokast
inni* er einnig algeng, t. d.
hræðsla við að lokast inni í
lyftu. Einnig hræðsla við að
lenda í mikilli mannþröng, t. d.
í leikhúsum eða kvikmyndahús-
um. Slíkt fólk velur sér venju-
lega sæti við útgöngudyr eða
á bekkjarenda.
Við höfum hér að framan
einungis rætt um hræðslu við
ytri hættur, sem geta steðjað
að. Annarskonar fóbíur eru það
þegar menn eru hræddir við
* S?já greinina „Innilokunar-
hræðsia" i 1. hefti 8. árg.
að gera eitthvað kjánalegt eða
verða sér til minnkunnar. Af
því tagi er hræðslan við hntfa
eða önnur bitvopn. „Ef ég yrði
nú brjálaður allt í einu og ræki
hnífinn í einhvern!" er algeng
hugsun hjá þesskonar fólki,
sem gerir því erfitt fyrir að
handleika hnífa. Einkum er
þetta algengt hjá konum, sem
nýlega hafa eignast barn, og
snýst óttinn þá um að þær geri
barninu mein.
Sérstaklega algeng er hræðsl-
an við að roðna. Menn óttast
að þeir verði blóðrauðir í fram-
an og þannig öðrum til at-
hlægis. Einkum er erfitt fyrir
þesskonar fólk að vera innan
um ókunnuga, sem horft geta
framan í það. Kaffiboð og
veizlur verða því kvöl. Eg hef
haft marga þesskonar sjúkl-
inga, sem ég hef talað við í
langan tíma án þess að þeir
roðnuðu. Enginn hefur þó lækn-
ast af því einu að fá málið
skýrt fyrir sér. Öttinn við að
roðinn komi þegar sízt gegni
hefur ekki skilið við þá.
Náskyld þessu er hræðslan
við handarskjálfta. Hún gerir
einnig vart við sig í marg-
menni, t. d. þegar bera þarf
bolla upp að munninum eða
lyfta glasi til að skála, en einn-
ig í starfsgreinum, sem krefj-
ast handlagni. Eg hef stimdað
bæði rakara og hárgreiðslu-
konur, sem þjáðust af
„skjálftafóbíu" og óttuðust að
þau gætu skaddað viðskipta-