Úrval - 01.04.1954, Qupperneq 90

38
ÚRVAL
_gal!ana í fari þess sem það elsk-
ar. Þau gátu ekki valið á milli
foreldranna, en urðu óhamingju-
söm, ráðvillt og óróleg.
Ef við drögum lærdóm af
þessum samræðum okkar, þá
munum við geta orðið ásátt um
eftirfarandi ráðleggingar til
foreldra: Ætlið ekki, að þung-
hær sorg eða reynsla sé í eðli
sínu skaðleg fyrir barnið, ætl-
ið t. d. ekki að það sé hættu-
legt fyrir barnið að þurfa að
•syrgja látinn ástvin. Þvert á
rnóti er mikilvægt að barnið fái
að lifa sorg sína og láta hana í
ljós. Látið tímann lækna sárið
•og reynið ekki að dreifa huga
þess með annarlegum ráðum. Ef
þér berið sjálfur sorg í brjósti,
þá reynið ekki að leyna henni
barnsins vegna. Á hinn bóginn
er að sjálfsögðu jafn rangt að
gera tilraun til að lengja sorg-
arástand úr hófi fram. Um sjúk-
dóma er sama að segja: reynið
ekki að láta sem ekkert sé, en
ýkið ekki heldur. Ef einhver
veikist í fjölskyldunni er eðli-
legt að aðrir í fjölskyldunni
verði kvíðafullir og ástæðulaust
að leyna því. En ef þér finnið,
að þér alið á ótta sjálfs yðar, þá
vinnið gegn þeim skaðlegu á-
hrifum, sem það getur haft á
börnin, með því að segja þeim,
að þér séuð að eðlisfari kvíða-
gefinn og hætti til að mikla fyr-
ir yður hættuna. Það er alltaf
betra að tala um málin en að
rejma að leyna þeim. Og það á
jafnt um kvíða og ótta, eða
hvað finnst ykkur?
Lamrn:
Já, ég held að þetta sé mjög
mikilvægt atriði. Það eitt að
tala um kvíðann er léttir. Stund-
um getum við líka, með því að
ræða málin, komizt betur til
botns í því sem liggur að baki
kvíðans. Oljósar kvíðatilfinn-
ingar, sem maður veit ekki af
hverju eru sprottnar, eru miklu
þungbærari en kvíði út af ein-
hverju ákveðnu.
Bárány:
Já, einmitt! Þegar um er að
ræða ágreining milli hjóna, þá
getur vissulega oft verið erfitt
að skýra hann. En reynið um
fram allt að hræsna ekki eða
fara í launkofa með neitt. Það
er ekki gott, að skilnaðurinn
komi eins og reiðarslag yfir
börnin. Jafnmikilvægt og það er
að ekki sé alið á óbeit barnanna
til annars hvors foreldrisins við
skilnað, er hitt ekki þýðingar-
minna að varast að breiða
hræsnishjúp yfir allan ágrein-
ing. Það verður aðeins til þess
að gera börnin ráðvillt, sem er
sama og að bjóða óttanum heim,
og óttinn hefur ósjaldan í för
með sér geðræn og líkamleg
sjúkdómseinkenni, eins og við
höfum áður minnzt á.