Muninn - 01.09.2014, Síða 14

RitMA
Líkt og lauf í vindi
Breki Arnarsson
Ég man þá tíð er ég lá þjakaður og brotinn
Þar sem einungis greni var en ég var lauf
greinar mínar laskaðar, stofn minn þrotinn
lífsvon mín orðin heldur dauf
The winter twilight
Bjarmi Þ. Dýrfjörð
Walking home in winter, the sky is drearily overcast, broken up by
patches of light.
No sounds except the passing cars and the noisy protests of the snow as
I tread upon it.
Ifs a strange illumination, blueish yet not blue, dark yet not dark,
that lights up my surroundings.
It presents everything in a strange melancholy way,
it’s surreal nature inducing a feeling of disconnect,
a feeling like you’re a character in a íilm,
none of your actions real, all of them planned.
In a distant tree standing up out of the surroundings
a raven calls, but receives no reply.
My ponderings turn uncomfortably existential and just then
I see my house. Grateful to escape I hurry inside, turning on the lights
and shutting the door on the strange illumination outside.
Slowly things fall back into place,
connections to reality establish themselves more firmly.
Thoughts turn again to more mundane things,
but just outside my window,
the unreal light is waiting,
and I know it will be there tomorrow
and the day after.
It will be there for the long months to come,
the winter twilight.
Tíminn leið án merkra tíðinda
Trjágreinar brotnar og börkur minn sár
Fólk hóf að streyma í skóginn í kjölfar hlýinda
En fyrir mér veruleikinn enn grár.
Síðan birtist fögur stúlka með bros á vör
Staldraði við og reisti mig við
Hlúði að berki og greinum, hlúði að hjartans ör.
Sagðist ætíð standa mér við hlið
Á hverjum degi komstu í skóginn minn
veittir mér ást og aftur ég fékk lífsins þrá
Sagðir mér allt um hugarheim þinn
Að morgni til kvölds þú sast mér hjá.
Þótt bati hafi komið skjótt blasti veruleikinn við
Greinar brotnar og rót mín grá
Ljóst var að þú gætir ekki verið ætíð mitt
varnarhlið
í vonleysi þínu þú gekkst mér frá
Þú líktir mér við lítið fræ
Hefðir aðeins verið að veita mér von og traust
Nú ég lá í jörðu niðri eins og lítið hræ
Dvínandi fór nú mitt sjálfstraust
Nú lít ég til baka, traustur sem klettur
Tíminn hefur liðið, stundum ómar bergmál
raddar þinnar
Aldrei þó annað en hugar minnar hugdettur
Hugföst fortíðin er en reyni þó að aðeins að hugs
til framtíðar minnar.