Muninn - 01.09.2014, Qupperneq 61

Þegar mamma mín
greindist með
krabbamein
í byrjun sumarsins árið 2012 greindist mamma mín með
krabbamein í galleiðurunum og í lifur. Þessar fréttir voru stór
skellur fyrir fjölskylduna og brá okkur mikið. Þegar maður
fær svona fréttir er erfitt að átta sig á hversu alvarlegt ástandið
er, maður er lengi að meðtaka það því þetta verður allt svo
óraunverulegt. Hvernig gat verið að mamma mín, yndislega
mamma mín sem drekkur ekki, er hraust og heilbrigð kona
hafi fengið krabbamein í lifrina?
Ég var að vinna í matvöruverslun sem kassadama
á þessum tíma og eftir að hún greindist fékk ég daglega
spurningar í búðinni „Hvernig hefur mamma þín það?”.
„Er í lagi með hana?”. Alla daga sömu spurningaranar. Við
ákváðum það á heimilinu að svarið okkar yrði alltaf „Hún
hefur það fínt”. Við vitum ekki neitt meira en aðrir. Þetta
kemur þeim ekkert við, hugsaði ég. Það var nógu erfitt að vita
að mamma væri með veiru sem væri að drepa hana hægt og
rólega. Það að fólk myndi minna mann á það daglega gerði
hlutina ekkert skárri.
Hugsanir manns breytast eftir svona stórar fréttir, þær
verða sjálfkrafa neikvæðari gagnvart hlutum og maður
verður mun viðkvæmari. Ég vildi ekki hugsa um að mamma
mín væri kannski að fara að deyja, en fólk minnti mig daglega
á það og ég gat þess vegna ekki komist hjá því.
Mamma fór í erfiðan uppskurð í lok sumars þar sem tekið
var hluta af lifrinni og gallblöðrunni. Hún breytti mataræðinu,
borðaði einungis hollan mat og var í lyfjameðferð.
Þegar skólinn byrjaði eftir sumarið bannaði ég vinkonu
minni frá Siglufirði að nefna neitt um mömmu. Ég var komin
með upp í kok af öllum spurningunum.
Hálfu ári seinna, eftir að hafa verið í lyfjameðferð í 4 mánuði,
sigrast mamma á krabbameininu. Lífið fór að verða eðlilegt
aftur, fólk hætti að skipta sér af þar sem hún var ekki veik
lengur og hugsanir mínar urðu skárri.
Ári seinna, effir reglulega skoðun, hringja mamma og
pabbi í mig úr tíma og byðja mig að hitta sig á bílastæðinu
fyrir framan MA. Þau segja mér þær fréttir að krabbameinið
hafi aldrei alveg farið og það sé orðið stærra. Ég brotnaði
niður.
Allt það erfiða sem við höfðum gengið í gegnum var að
hefjast á ný og það þá miklu verra. Ég tók þessu verr en áður
því ég vissi betur hvað væri að gerast.
Mamma mín hefur alltaf verið jákvæð í gegnum allt
ferlið, sama hvað gerist er hún með rétta hugarfarið, sem er
svo nauðsynlegt þegar maður er að kljást við erfiðleika innan
fjölskyldunnar. Vinir mínir sýndu mér þann skilning að tala
ekki um þetta nema ég hafði frumkvæðið að því. Ég skil vel
að fólk sé forvitið, en þessi forvitni getur orðið yfirþyrmandi.
Þetta er eitthvað sem maður vill ekki tala um við hvern sem
er, nema maður hafi þá frumkvæðið.
Mamma mín hefur lokið lyfjameðferð í dag og tekur
sterkar töflur gegn krabbameininu. Ég lét þessar neikvæðu
hugsanir hinsvegar ekki stoppa mig frá því að gera mitt. Ég
hugsa jákvætt til þess að það verði allt í lagi. Þetta stoppar
ekki mína skólagöngu.
Augu manns opnast fyrir því hvað skiptir máli í lífinu
og hvað ekki. „Stelpu-drama” sem leit út eins og heimsendir
fyrir mig einu sinni er í rauninni bara lítil baun miðað við allt
annað. Það líður hjá eins og allt annað í lífinu.
Jákvæð hugsun er það sem hefur hjálpað mér.
Hrafnhildur Jóna Hjartardóttir