Heima er bezt - 01.12.2002, Qupperneq 22

„Jósef, af ætt Davíðs, óttastu ekki
að taka til þín heitkonu þína, Maríu.
Bamið, sem hún gengur með er af
heilögum anda. Hún mun ala son og
hann skalt þú láta heita Jesúm.“
Þegar Jósef vaknaði fór hann strax
að hugsa um þennan undarlega draum
er hann hafði dreymt. Gat það verið
að allt þetta væri satt er hann hafði
heyrt af vörum Maríu, að hún hefði
ekki verið honum ótrú, heldur hefði
þungunin verið yfirnáttúruleg, af
völdum heilags anda? Honum létti
ósegjanlega við tilhugsunina.
Jósef var grandvar maður og hann
tók til sín heitkonu sína.
Það var nær komið að því að María
skyldi verða léttari og fæða frumburð
sinn. Nú var hins vegar komin tilskip-
un frá Ágústusi keisara í höfuðborg
heimsins, Róm, að skrá skyldi
„heimsbyggðina,“ þ.e.a.s. þegna
Rómarveldis.
Skipulagið á skrásetningunni var
heldur óhentugt, því hver skyldi til
sinnar ættborgar og láta skrásetja sig
þar og breytti engu um hvort heldur
viðkomandi dvaldi í sinni ættborg eða
væri fjarri fæddur og upp alinn.
Þar eð í heimi hér var ríkjandi
„feðraveldi" og Jósef var einn margra
niðja Davíðs, þess mæta konungs og
ættborg hans Betlehem, þá hlaut Jósef
að leggja land undir fót og fara þang-
að, þótt sjálfur hefði hann fæðst í
Nazaret og alið þar aldur sinn.
Til Betlehem var löng leið eða um
fjórar dagleiðir. Eins og María var nú
á sig komin hefði vafalaust ýmsum
vitrum mönnum eigi þótt ráðlegt að
hún legði á sig svo langt ferðalag.
Jósef hefði því heldur kosið að geta
verið um kyrrt, en keisarans skipun
urðu allir að hlýða.
Jósef fékk sér til ferðarinnar asna til
að sitja og flytja á, því hest hafði hann
ekki ráð á að kaupa. María þoldi ekki
langa göngu, hún var ekki lengur létt
sem hindin. Jósef setti því konu sína
upp á asnann og bjó um hana þar, sem
best hann kunni, og einnig setti hann
upp á asnann þann fátæklega farangur
sem þau hugðust hafa með sér.
I hópi margra sem leið sína lögðu
til Betlehem þessa dagana, mátti
greina ung hjón. Unga konan sat á
baki asna, en maðurinn teymdi
asnann á efitir sér, fótgangandi. Þenn-
an fyrsta dag ferðarinnar ferðuðust
ungu hjónin um 40 kílómetra og það
voru þreyttar manneskjur er til hvíldar
gengu í það skiptið, eftir langan og
strangan áfanga, alls 10 tíma göngu.
Næsti áfangi frá Salem til Síkar, var
styttri eða um 30 kílómetrar og til
Síkar komu ungu hjónin eftir u.þ.b. 7
stundir.
Þau hvíldu sig vel í Síkar, því enn
voru um 60 kílómetrar til ættborgar
Davíðs og þau því rúmlega hálfnuð.
Hún hafði gengið með í níu mánuði,
bamið gæti komið í kvöld eða þá á
morgun eða næsta kvöld.
María hugsaði um þetta og Jósef
var áhyggjufullur. Mundi barnið lifa
af fæðinguna þegar að henni kæmi?
Það höfðu svo mörg börn dáið í fæð-
ingunni. Kæmist hann til Betlehem
með festarkonu sína áður en barnið
fæddist?
Þriðja daginn héldu þau svo frá Sík-
ar, en ekki vissu þau þá að Síkar ætti
efitir að koma við sögu ófædda bams-
ins.
Sjö tíma vora þau á göngu og eftir
þessa sjö tíma var María orðin svo
þreytt að hún gat ekki haldið lengur
áfram og því völdu þau náttstað í
Efraím. Næsta dag ætluðu þau til Bet-
lehem en það var býsna langur spölur
og nú varð að fara varlega, því næsta
ömggt var að nú mundi bamið fara að
koma, miðað við tíma og þunga.
Komið var nokkuð fram á dag þegar
þau gátu lagt af stað frá Efraím, en
langþeytt voru þau María og Jósef
orðin eftir þriggja daga ferðalag.
Ovenju margt var um manninn
þessa dagana í Betlehem vegna mann-
talsins sem keisarinn hafði fyrirskip-
að. í þeim marglita hópi er til Bet-
lehem kom, er ung kona og maður
hennar. Þau eru komin alla leið frá
Nazaret eftir fjögurra daga erfiða
ferð. Konan á von á sér, á von á fyrsta
barninu sínu, frumburðinum sem
fæðst getur hvenær sem er. Þau hafa
þennan dag verið á göngu í sjö tíma
og konan er orðin yfir sig þreytt,
henni þykir sem hún geti ekki gengið
skrefi lengra. Maðurinn ber því að
dymm á gistihúsi sem þau koma að,
ef gistihús skyldi kalla, en samt var
þetta athvarf þar sem eitthvert rými
var fyrir þreytta ferðalanga, svona
nótt og nótt. Nú voru öll rúm upptek-
in, já og meira en það. Nei, því miður,
það var hvergi pláss að hafa þar fyrir
ungu hjónin, en gestgjafinn var vin-
gjamlegur og hann vissi af gripahúsi
er hjónin gætu fengið að vera í. Ef
þau vildu gjöra sér það að góðu, þá
væri það velkomð. Gripahúsið væri
þó alla vega betra en kaldur berangur-
inn.
Ungu hjónin þáðu boðið og var vís-
að á gripahúsið. Þar tuggðu asnamir
hálmtugguna sína en í einu horninu
stóð jata og auður bás.
Seinna mátti það ekki vera því nú
fann unga konan að fæðingin nálgað-
ist óðum. Fæðingarhríðimar vom
byrjaðar og Jósef útbjó í skyndi hálm-
fleti fyrir konu sína og lagði yfir
hálminn fáein klæði, sem hann mátti
án vera.
Nú var Jósef í vanda staddur, hvergi
var hægt að ná í ljósmóður. Raunar
þekkti hann ekki mikið til hér, og ekki
hafði hann áður þurft á þessari starfs-
stétt að halda. Hann neyddist víst til
þess að vinna ljósmóðurstörfin að
þessu sinni.
Sem betur fer gekk fæðingin vel og
Jósef tók sjálfur á móti baminu, laug-
aði það og vafði reifum. Hann hélt á
litla reifastranganum, barninu litla, í
fangi sér. Um hann fór einhver hlýr
en voldugur straumur, straumur
vellíðunar og gleði. Hann fann til
stolts þar sem hann stóð þama og hélt
á frelsara heimsins í fanginu. Hann
stóð og horfði út í bjarta nóttina,
tunglskinsbjarta, fjærst í fjarlægð
óræðra himindjúpa, þar sem óteljandi
skari stjama blikaði. Hún var undar-
leg birtan þessa nótt, þessa hljóðu
nótt. Hátt uppi á himinboganum ljóm-
aði skær stjama, Betlehemstjaman,
sem þessa hljóðu nótt sendi geisla
sína niður yfir fjárhúsið fátæklega,
þar sem bláfátæk hjón hampa barninu
sínu litla, fátæk en samt rík, lögðu
þau barnið sitt litla niður í jötuna í
básnum auða.
Hún var gengin í garð, hin fyrsta
jólanótt.
534 Heima er bezt