Heima er bezt - 01.12.2002, Síða 29

Æskutíð með töfrum sínum
til þín liður hýr á brá.
Kennast víða í kvœðum þínum
Kárahlíð og Vesturá.
Vísur nokkrar orti Rósberg, sem hann nefndi „Dalur-
inn“, og hann beinir til mín, æskuvinar síns:
Lít til baka litla stund,
láttu hugann sveima.
Manstu hlíðar, manstu grund,
manstu dalinn heima?
Yfir fjöllin flýgur þrá,
flyturyl í hjarta.
Fellur skuggi aldrei á
œskuminning bjarta.
Hugann fangar fjallasýn,
fornir dagar þráðir.
Minningin í muna skín
meðan lifum báðir.
Þegar hleypti í hlaðið vor
hlýnaði innan veggja.
Út í Ijósið lágu spor
labbakúta tveggja.
Bæjarvarpinn breytti um lit,
blómin risu úr valnum.
Saman gengum við á vit
vorsins heima í dalnum.
Vísurnar um dalinn og æsku okkar þar, eru alls 13 að
tölu, hver annarri betri, en þannig endar Rósberg þennan
vísnaflokk:
Æskan líður okkur frá
elfur tímans streyma.
Bak við fjöllin blikar á
bæjarþilin heima.
Rósberg bjó lengst á Akureyri og lagði stund á ýmis
störf. Hann var barnakennari síðustu árin, sem hann lifði,
þá á Hólum í Hjaltadal. Hann andaðist í sjúkrahúsinu á
Sauðárkróki 9. janúar 1983. Jarðsettur var hann á Akur-
eyri.
Rósberg sendi frá sér nokkur ljóðasöfn, þar á meðal tvö
vísnakver, sem hann áritaði og sendi mér. Upp Og ofan
nefnist þessi vísa:
Oft hef ég notið yndis hér,
yjir flotið skerin.
Oft hef ég brotið illa af mér,
oft hefur hnotið merin.
Rósberg nefnir eftirfarandi vísu vetrarkvíða:
Hœgt égfeta hálan veg;
heldur letjast fœtur.
Kuldahretum kvíði ég,
komnar veturnœtur.
Rósberg hafnaði ekki lystsemdum lífsins, og orti að því
tilefni þessa vísu:
Varð mér heldur dropinn dýr;
dómsins hrelldur bíð ég.
Eftir kveldsins œvintýr
undir feldinn skríð ég.
En syndin skilur stundum eftir sig ljúfar minningar.
Þó að syndin sumum hjá
saurgi lindir tærar,
stolnum yndisstundum frá
stafa myndir kœrar
Eftirköst nefnir Rósberg eftirfarandi stöku:
Herðalotinn, haldinn geig,
heim í kotið fer ég.
Nú er þrotin nautnaveig;
niðurbrotinn er ég.
Björn Eiríksson á Kotá við Akureyri, afi og alnafni
bókaútgefanda Skjaldborgar, fékk þessar vísur:
Vandist skœlur aldrei á
eða þvælingshœtti.
Ber því hœla heila frá
heimsins þrælaslætti.
Jafnan haldið horfinu,
hitt fyrir kalda strengi.
Alltaf valdið orfinu,
aldrei tjaldað lengi.
Rósberg var vinur vorsins, eins og mörg skáld. Hins
vegar lagðist veturinn þungt á hann:
Dvínar skartið, dökkna fer
dagsins bjarti faldur.
Sest að hjarta og huga mér
haustsins svarti galdur.
Lýkst í skyndi blómabrá,
blöð á strindi falla.
Hvassir vindar hvína á
hvítum tindum fjalla.
Heima er bezt 541