Pósturinn - 12.11.1965, Blaðsíða 4

7
PÓSTURINN
12. NÓV. 1965
Hér segir m. a. frá því hvernig Rolling Stones björguöu lífinu meö
kartöflum og spæleggjum
Þaö er sagt, aS The Rolling Stones hafi alls
ekki veriS á höttunum eftir frægSinni í byrjun,
heldur hafi þaS veriS frægSin, sem sótti þá
heim, greip í langa hárlubbana og tosaöi þá meS
sér inn í heim Pop-músikkinnar svonefndu. Þaö
er fíka sagt, aö þeir hafi aldrei náö sér eftir
taugaáfalliö, sem þeir uröu fyrir þá í fyrstu
byrjun, þegar þeir komu fram á sjónarsviðiö
voru hinir syngjandi og leikandi Bítlar frá Liver-
pool allsráðandi með sína Liverpool mállýzku
og allt tilheyrandi. Þá birtust The Rolling Stones
og geröu strik í reikninginn.
Við vitum ekki hverju
trúa skal, en í þfiðja lagi
hafa menn það líka á
orði, að Rolling Stones
hafi alls ekki verið sér-
lega áfjáðir í að græða
peninga. En útlit þeirra
var vægast sagt svo sér-
kennilegt, að menn höfðu
á tilfinningunni, að hér
væru á ferðinni fulltrú-
ar frá steinöldinni. Músík
þeirra var líka í hæzta
máta agalaus og tiltölu-
lega lítt skipulögð, en
samt svo undarlega að-
laðandi, gneistandi af
taktfestu og sönggleði, að
hún lauk upp fyrir þeim
öllUm hurðum. Þeir sem
til þekkja, segja að hið
eina, sem The Rolling
Stones hafi haft að mark
miði á þessu tímabili,
hafi verið að stuðla að
meiri framgangi Rhythm
and Blues mússikkinnar
og kynna hana.
Hljómsveit sína skírðu
piltarnir eftir frum
sömdu lagi Muddy Wat-
ers, sem hann nefndi
Rolling Stone Blues. Þeir
komu fyrst fram árið
1962. Einn meðlimanna,
Brian Jones, lék þá með
eigin hljómsveit á hverju
þriðjudagskvöldi á jazz-
klúbb í Ealing. Meðal
gesta, sem þangað vöndu
komur sínar, voru þeir
Mick Jagger, sem talinn
var efnilegur söngvari,
og gítarleikarinn Keíth
Richard, kunnur fyrir
leik sinn í útvarp á sama
stað.
Þeir félagar, Brian,
Keith og Mick leigðu sér
saman íbúð, sem 'þeir
nefndu svo, í Chelsea. í
þessu húsnæði var hvorki
að finna eina einustu raf
magns-ljósaperu eða
nokkurn hita annan en
líkamshitann.
Fyrir hvert kvöld í jazz
klúbbnum fengu þeir
sínar 36 krónurnar hver,
þegar frá höfðu verið
dregin útgjöld. Þá er þeir
I peningar voru gengnir
til þurrðar, sem mun hafa
tekið fremur skamman
tíma hverju sinnij lifðu
þeir á námsstyrk, sem
Mick fékk reglulega —
en svo hvarf styrkurinn
líka, og þá var ekki ann-
að til bragðs að taka en
selja eða veðsetja eitt-
hvað af eigunum.
Við og við fengu þeir
Keith og Brian vinnu, en
það fór jafn oft á verri
veg, því að svo bar ósjald
an við, að þegar þeir fóru
á fætur á morgnana, og
hugðust ganga til vinnu,
settu þeir plötu með
Muddy Waters á grammó
fóninn, til að hlusta á
hana meðan þeir væru
að klæða sig, en urðu
svo hrifnir af plötunni,
að þeir hreinlega
gleymdu vinnunni. \
Þegar hann rigndi,
æfðu þeir sig og gerðu
látlausar tilraunir í þá
átt að finna nýjar að-
ferðir til að túlka
ameríska blúsinn. En
þegar sól skein í heiði,
voru þeir vanir að
kaupa sér nokkrar pyls-
ur, tylla sér síðan á fljóts
bakkann nálægt Chelsea-
KEITH RICHAÍiD
CHARIIE WATIS
brúnni, horfa á bátana
líða framhjá og hugsa
um músik-
Vitanlega fór ekki hjá
því, að þeir félagar yrðu
stundum svangir. Þegar
peningar voru fyrir
hendi, keyptu þeir sér
„rétt dagsins" á ódýr-
um veitingastöðum, en
svo þegar féleysið var í
algleymingi, voru Briar
og Keith vanir að garfr-
á milli kunningjanna og
fá lánaðar nokkrar kart-
öflub' • á" ieinum staðnum
og eitt. egg á öðrum.
Mánuðum saman héldu
þeir í sér lífinu með
steiktum kartöflum og
spæleggjum.
Þeir voru langt frá því
að Vera vinsælasta hljóm
sveitin á þessum slóðum.
Áheyrendur áttu fullt í
fangi með að skilja ó-
tamdan blús-stíl þeirra.
Allar aðrar hljómsveitir
í nágrenninu notuðu
hljóðnema og rafmagns-
hljóðfæri. en The Roll-
ing Stones héldu áfram
eigin aðferðum og not-
uðu gömlu hljóðfærin.
Skömmu eftir jól 1962
komu þeir fram í Scene-
klúbbnum í London við
lítinn orðstír, en gáfust
samt ekki upp. Þess í
stað réðu þeir til sín
trommuleikarann Charl-
ie Watts og bassagítar-
leikarann Bill Wyman, og
gerðust sínir eigin um-
boðsmenn.
Þeir tóku á leigu dans-
staði og héldu þar
skemmtanir. Sjálfir urðu
þeir auðvitað að sjá um
miðasölu, eins og allt
annað. Á þessu tímabili
voru þeir sex talsins —
Ian Stewart, sem nú er
einn umboðsmanna
þeirra, lék þá með á
píanó og maraccas, en
það hljóðfæri líkist mest
tveim barnahrir>oÞmi. og
er mikið notað i suður-
amerískri músik.
Og skyndilega skeði
undrið. Hvar sem þeir
léku, fóru þeir að verða
varir við stóra hópa á-
heyrenda, sem virtust
kunna músik þeirra bet-
ur og betur. Á hverjum
sunnudegi léku þeir á
Station hótelinu í Rich-
mond og hinn upp-
runalegi hópur svosem
tólf aðdáenda, sem þar
voru mættir í fyrstu
skiptin, óx á hálfu ári
upp í fimm hundruð
manna hóp. Þetta voru
eftirminnilegar kvöld-
stundir, og dansfólkið
tróðst um gólfið og mátti
sig varla hræra. Það var
áskipað og engu líkara
en síld í tunnu. Fólkið
stappaði i takt við mús-
íkina og klappaði saman
höndum, og The Rolling
Stones framkvæmdu ein
hverja hina æsifengn-
ustu blús--músik, sem
nokkru sinni hefur bor-
ið fyrir mannleg eyru í
Englandi.
Bítlarnir áttu einu
sinni leið um Tedding-
ton til þess að leika inn
Thank Your Lucky
Stars og komu þá í leið-
ihni til að hlusta á villi-
rnennina frá Richmond,
sem svo voru nefndir.
Eftir að hafa hlustað,
uðu Bítlarnir . ötulustu
forsvarsmenn The Roll-
ing Stones. Þetta barst
til eyrna umboðsmanns-
ins Eirc Easton og aug-
lýsingamannsins Andrew
Oldhams- Þeir gerðu sér
ferð einn góðan veður-
dag til þess að hlusta á
Stones og undirrituðu
samning við þá þegar í
stað. Þetta var hinn 3.
maí 1963. Fyrst léku þeir
svo á hljómplötu hinn 10.
maí og völdu þá lag eft-
ir Chuck Berry, COME
ON. Það vakti slíka at-
hygli að Decca hljóm-
plötufyrirtækið seldi plöt
una upp þegar á útkomu
degi. nánar tiltekið hinn
7. júní.
Þessi hljómplata sSó
öll fyrri met með því að
haldast ofarlega á Topp-
30 listanum í rúmlega 3
mánuði.
Meðan þessu fór fram.
héldu The Rolling Ston-
es áfram leik sínum á
hinum ýmsu klúbbum.
Loks kom þar, að um-
boðsmaður þeirra fór
þess á leit, að þeir tækju
að sér hljómleikaferð á-
samt Bo Ðidley, sem þeir
voru mjög hrifnir af.
Þeir gerðu sér ljóst, að
færu þeir í ferðina, yrði
þeim ekki kleyft að snúa
aftur. Eftir það tæki at-
vinnumennskan við, og
þeir yrðu aldrei framar
áhugamennirnir, sem
léku sjálfum sér til
ánægju fyrst og fremst.
Samt slógu þe|r til, og
létu tilleiðast að fara
þessa ferð.
Þeir komu sér upp ein
kennisklæðum, skyrtum,
hálsbindum og leður-
treyjum. Meira að segja
burstuðu þeir hárið vel
og vandlega. Svo reyndu
þeir að leika einungis þá
músik, sem þeir þóttust
vissir um að áheyrend-
um myndi falla bezt.
Þetta reyndist hins veg
ar ekki á neinn hátt
happasælt — það „sló
ekki í gegn“, eins og sagt
er, svo að þeir sneru
aftur til gömlu fatanna,
leðurjakkanna og kryppl
uðu skyrtanna, og tóku
sér gömlu hljóðfærin í
hönd. Hárið fékk aftur
óhindrað að vaxa niður
fyrir jakkakragana og
ungu stúlkurnar tóku að
falla í yfirlið í þrengsl-
unum, sem mynduðust
þegar þær reyndu að
snerta þessa óhefluðustu
allra átrúnaðargoða tán-
inganna.
í dag hafa The Rolling
Stones komið fram í svo
að segja hverjum einasta
sjónvarpsþætti, sem
nokkuð kveður að, sleg-
ið öll met hvað snertir
aðsókn að skemmtistöð-
um, og verið útnefndir
leiðandi hljómsveit á
þessu sviði. Þeir hafa
haft fastan sjálfstæðan
þátt í útvarpsstöðinni
Radio Luxemburg. Fyrir
plötuna Not Fade Away
fengu þeir silfurplötu og
fyrsta LP-platan þeirra
varð fremst á sölulistan-
um þegar daginn, sem
hún kom út.
Ennþá horfa þeir með
nokkrum söknuði til
gömlu daganna, en
hnausþykk , launaumslög
og úttroðnir póstpokar
með bréfum frá aðdáend-
um eru samt nokkur
sárabót.