Heima er bezt - 01.12.2006, Síða 10

vinna í saltfiski hjá Kveldúlfi, sem þá var
á Melshúsatúninu, við að rífa upp úr stafla
saltfísk og slá honum saman. Fiskurinn hafði
verið slægður og flattur og síðan saltaður og
staflaður. Þetta var erfíð vinna, alltof erfíð
vinna fyrir mig. Svo um veturinn fór ég í
annan bekk í Vesturbæjarskólanum eins og
áður segir.
Eftir að ég hætti í verknámi fór ég að vinna,
fyrst í búð og síðan á skrifstofu.
Ég giftist ung námsmanni og árið 1962 förum
við til Danmerkur, þar sem hann heldur áfram
námi í lyíjafræði en hann þurfti að taka þrjú
ár af náminu í Kaupmannahöfn. Ég ákvað
það strax að ég ætlaði ekki að skúra gólf á
spítala í Danmörku eins og hinar íslensku
stelpumar gerðu, heldur ætlaði ég að vinna
á skrifstofu. Ég fékk ekki gott veganesti hjá
einhverjum Dana, sem kom til pabba frá ein-
hverju dönsku fyrirtæki, en hann sagði að það
væri mjög erfítt að fá vinnu í Kaupmannahöfn og það væri
ennþá erfíðara að fá húsnæði. Ég sagði að mér væri alveg
sama, ég ætlaði að fá húsnæði og ég ætlaði að fá vinnu og
ég gerði það. Þetta var mjög mikil lífsreynsla og núna hugsa
ég stundum um hvemig í ósköpunum ég þorði að gera þetta,
eins og svo margt annað sem ég hef gert um ævina.
Maðurinn minn byrjaði strax í skólanum en hann var
svo hræddur fyrstu dagana að hann þorði ekki að fara í
lest eða sporvagn. Ég fór um alla borg, labbandi með kort,
í strætó og í lestum og kynnti mér borgina. Við sigldum
með Heklunni. Föðurbróðir minn var vélstjóri á skipinu og
maður frænku minnar líka. Við vomm fyrst á pensjónati í
Nöre Farinuagsgade, síðan fengum við herbergi leigt úti í
Hellemp hjá ofurstaynjunni Egede. Hún var ekkja og bjó í
fínu húsi með syni sínum og „damen“ í húsinu og stóram
Schefferhundi. Kærasta sonarins mátti ekki heita annað en
„damen í huset“.
Það vora mjög strangar reglur hjá þessari fínu frú en ég
hlýddi reglunum hennar. Við fengum að laga te og kaffí í
kjallaranum á gashellu, þar sem olíutankurinn var. A hellunni
eldaði ég líka allskonar mat, en stundum keypti ég tilbúin
mat í búðinni.
I garðinum vora epla- og plómutré, við fengum ekkert
af gæðum garðsins en vespurnar komu inn um gluggann.
Ég gekk alltaf með flugnaeitur í vasanum til að úða á kvik-
indin.
Við máttum fara í bað á miðvikudögum kl. 20:30 hjá
frúnni, annars höfðum við bara gestaklósettið.
Fljótlega fékk ég vinnu á skrifstofu í fabrikku sem hét
Júlíus Hansen. Þar vora framleiddir nælonsokkar, undirföt
og peysur. Ég var að telja strimla yfir hvað seldist. Þetta
var náttúrlega fyrir tíma tölvunnar og meira að segja held
ég að rafmagnsritvélar hafí ekki verið komnar.
Vinnan var langt undir minni getu. Vinnustaðurinn var
stór geimur. Ég var lögð í einelti af einni stúlkunni á skrif-
stofunni, en ég eignaðist þama eina góða vinkonu, sem hét
Ulla Möller og einnig varð amerísk kona, sem var svertingi,
Emmory Thomsen að nafni, góð vinkona mín. Hún var gift
Dana. Ulla tók okkur báðar að sér. Við héldum lengi sam-
bandinu eftir að ég hætti þama.
Um vorið eftir þennan vetur hjá ofurstaynjunni, vorum við
búin að fínna okkur flögurra herbergja íbúð úti í Kongens
Lyngby. Við leigðum þar tvenn hjón. Konan var búin að
læra lyljafræði en maðurinn hennar var við nám í sama fagi.
Þegar við kvöddum ofurstaynjuna, grét hún, og ég sem hélt
að þessi kona gæti ekki grátið. Hún sagði við mig við þetta
tækifæri: „Þið vorað svo góðir leigjendur.“
Ég var bæði útlendingur og gift námsmanni og það var
að sumu leyti litið niður á námsmenn og útlendinga. Mörg-
um árum seinna, þegar ég fór til Danmerkur, gift formanni
Sjálfsbjargar, fékk gjörólíkar móttökur.
Þessi þrjú ár sem ég var í Danmörku, höfðu mikil áhrif
á mig, hvað varðar smekk á húsgögnum og margt fleira.
Þessi skandínavíska lína hefur alltaf heillað mig. Einnig að
kynnast því hvemig þessi þjóð hugsaði, það víkkaði sjón-
deildarhringinn. Að vinna á dönskum vinnustað og eiga
danskar vinkonur, gerði mikið fyrir mig, fyrir utan það hvað
ég lærði vel dönsku. Þegar ég lærði ný orð vildi ég alltaf
vita hvernig þau væra skrifuð.
I húshaldi í dag hef ég ekki hugmynd um hvað er íslenskt
og hvað er danskt. Danimir eru mjög hagsýnir en ég hef aldrei
verið nein eyðslukló og ábyggilega hefur mörgum fundist
ég vera nísk þegar ég kom til baka. Dvöl mín í Danmörku
verður svo seinna undirstaðan undir það þegar ég fer út í
viðskipti og fer að flytja inn vörur frá Danmörku.
Námsmennirnir héldu alltaf hópinn og sumir fóra heim
Theodór:
Elísabet, þegar hún byrjaði að
vinna í Sjálfsbjörgu
578 Heimaerbezt