Heima er bezt - 01.12.2006, Blaðsíða 12

upplýsingar og hjálp og ekki síst frá Dönum. Theodór varð
ungur formaður. I Danmörku var formaður sem hét Friðrik
Knudsen. Hann tók Theodór dálítið sem son sinn og Island
með. Það var mikil samvinna þama á milli.“
Var þetta ekki oft erfitt að vera gift manni sem var mikill
frumkvöðull en lamaður í hjólastól?
„Auðvitað var það oft erfítt en ekki má gleyma því að allir
sem vom í framvarðarsveitinni fyrir Sjálfsbjörg, vom sterk-
ir fmmkvöðlar. Theódór var með MND-sjúkdóminn, sem
ágerðist eftir því sem á leið. Það vakti mikla athygli á því
sem Sjálfsbjörg var að gera og hann var störfum hlaðinn.
Eg var með mjög erfiða reynslu úr hjónabandi og Theodór
ól bömin mín mjög vel upp með mér. Það hefðu ekki aðrir
gert betur. Vitanlega var þetta álag á okkur öllum. Eg sagði
strax við hann: „Eg mun aldrei biðja þig um að gera það
sem þú getur ekki, en ég mun ekki hlífa þér við því sem
þú getur gert.“
Arin sem ég var í Öldunagadeildinni þurfti hann að hugsa
um heimilið og krakkana, með þeirra hjálp, gefa þeim að borða
og láta þau læra. Þetta gekk allt vel. Ég fór í Öldungadeild-
ina á kvennaárinu 1975 og klára námið á ári fatlaðra 1981.
A þessum ámm var mikið álag, við byggðum þetta hús, ég
sá um allar útréttingar vegna þess að Theodór var í hjólastól,
hann sá um peningahliðina. Við fermdum son minn og eins
og allir vita er alltaf mikið í kringum fermingar, þó að það
sé skemmtilegt. Svo var ég formannsfrú og það var mikið í
kringum það. Við þurftum að sækja allskonar fundi og þiggja
ýmis boð og fara í allskonar móttökur, þiggja ráðherra- og
forsetaboð. Ég þurfti alltaf að vera tilbúin með fötin okkar
og hárið í lagi. En einhvem veginn tókst þetta allt saman.
Stundum fínnst mér að ég sé ennþá þreytt. Þetta voru mjög
annasöm ár og mikið innihald í þeim, oft mjög gaman og líka
stundum afar erfítt. Stundum var ég mjög reið vegna skiln-
ingsleysis samborgaranna á fötlun. Algengt var, þó að við
kæmumst inn með hjólastólinn, að heita mátti án vandræða,
en þá var útilokað að komast á klósettið. Það var ekki tekið
með í reikninginn. Oftar en einu sinni fómm við í einhverjum
skítugum matarlyftum til að komast inn þar sem samkomur
eða fundir vom haldnir, hann í smóking, ég í síðum kjól.
Ég man vel eftir þessu og einnig viðhorfínu þegar fólk var
að spyrja, hvar vill hann sitja eða hvað vill hann borða. Ég
sagði; „Hann getur talað.“
Theodór var mjög greindur maður og vel gerður. Það var
sorglegt að sjá hvemig sjúkdómurinn fór með hann. Eftir því
sem lömunin jókst, þá greip hann til flöskunnar. En eins og
allir vita er Bakkus lævís vinur og alkóhólisminn fór mjög
illa með hann. Síðustu ár Theodórs vom mjög erfið, bæði
fyrir hann, mig og okkur öll.
Þegar maðurinn minn var látinn hélt ég áfram að búa í
húsinu okkar, sem við byggðum saman og þar bý ég enn.
Það er ekkert fararsnið á mér. Hér á Seltjarnamesinu era
rætumar mínar. Ég var búin að taka stúdentspróf 1981 og
Forstjóri Tóniku ehf
byrjuð í Háskólanum. En þegar ég var í Öldungadeildinni
skipti ég oft um skoðun eftir því sem ég lærði eitthvað nýtt
og áhugavert og ég skil vel unga fólkið, sem hefur miklu
minni reynslu heldur en ég af atvinnu og lífínu, að það viti
ekki hvað það vilji eftir stúdentspróf. Ég ætlaði mér að
verða félagsráðgjafi og svo komst ég að því að ég gat ekki
verið í háskóla með eins veikan mann og Theodór var orðin
þá. Fyrir utan það að ég var dálítið hrædd við það að þessi
kraftur sem ég fæddist með, ntyndi slípast af mér þama í
akademíunni. Ég hætti og var lengi ósátt við það að hafa
ekki háskólapróf en er ekki ósátt við það í dag.
Ég fór að vinna. En niðurstaðan var sú að vinnumarkaður-
inn kunni ekki að meta duglegar konur eins og mig og yfir-
menn, sem voru karlar nokkm yngri en ég, þeir bara ráku
mig. Ég hugsaði með mér, af því að ég var búin að reka
fyrirtæki meira og minna fyrir annan þeirra, að ég gæti eins
gert þetta fyrir mig og þessi kraftur, sem ég fæddist með, ég
ætti að nota hann fyrir mig. Ég stofnaði fyrirtækið Tóniku
og við þurftum að vera fímm. Þetta þróaðist í það að flytja
inn það sem ég kynni best og ekki allir kynnu og það vom
hjálpartæki. Bróðir minn lánaði mér tuttugu þúsund til að
kaupa mér farseðil til Kaupmannahafnar og þegar þangað
kom leigði ég mér bílaleigubíl og keyrði á sýningu Heming
á Jótlandi. Þetta er í maí 1984. En Tónika hf og nú ehf, var
stofnuð í mars sama ár. Ég var búin að láta gera nafnspjöld fyrir
Tóniku hf og út á þau fékk ég nokkur umboð í þessari ferð.
580 Heimaerbezt