Heima er bezt - 01.12.2006, Blaðsíða 11

Sýning á rúmum og hjálpartækjum hjá Tóniku ehf, árið
1985.
aftur eftir margra ára dvöl í landinu en höfðu ekki náð nógu
góðu valdi á talmálinu þó að þeir bæði skrifuðu það rétt og
skildu ágætlega. Eg þekki dönsku þjóðina og ég veit nokk-
um vegin hvernig hún hugsar.
Fyrsti veturinn, þegar við bjuggum hjá ofurstaynjunni
var óskaplega erfíður, en síðan var þetta allt öðmvísi. Eg
eignast son minn, Bjarna, 1964 og þá fengum við inni á
hjónagörðum. Við bjuggum þar þangað til að við fómm
heim. Þar vom allir á sama stigi og þetta vom ágætar íbúðir
með sameiginlegu þvottaherbergi og leigan mun ódýrari en
á venjulegum leigumarkaði. Það var hægt að fara í sam-
eiginlegt herbergi og horfa á sjónvarpið en við áttum ekk-
ert sjónvarp. Þama voru líka geymslur fyrir íbúðirnar og
sameiginleg barnavagna- og hjólageymsla. Þetta var niður
á Norðurbrú.
Þegar við komum heim fór maðurinn að vinna í apóteki.
Arið 1968 varð hjónaskilnaður og ég er orðin ein þegar ég
eignast dóttur rnína, Kristínu. Þá voru ekki miklar bjargir
og á þessum árum var lítið um leikskóla og það vantaði
pössun fyrir börn. Mér fannst nógu erfítt fyrir bömin að
missa pabba sinn frá sér, svo að ég var heima með þau.
Reyndar hafði dóttir mín ekkert af föður sínum að segja
fyrr en hún var orðin stálpuð. Við áttum ekki húsnæði og
urðum að búa í leiguíbúð. Eg flyt í hús hjá bróður mínum
en hann var að byggja í Kópavogi. Það sem ég fékk út úr
þessum skilnaði var ein greiðsla. Þá fengu konur greiddan
lífeyri í eitt til tvö ár. Pabbi hjálpaði mér í þessu máli og
það hafðist að fá eina upphæð. Peningana notaði ég til þess
að innrétta kjallarann í húsinu hjá bróður mínum og ég var
þar og var heima og saumaði föt til að hafa lífsviðurværi.
Þetta var mjög erfíður tími vegna þess að þetta var svo ein-
angrað vinnusvæði.
Ein af mörgum straumhvörfum í lífí mínu urðu þegar ég
fór að vinna á skrifstofu Sjálfsbjargar. Ég hafði aldrei kynnst
heimi fatlaðra áður og fannst það mjög áhugavert. Skrifstofa
Sjálfsbjargar var á Laugavegi 120. Úti í Tryggingarstofn-
un vann Theodór, sem var þá formaður Sjálfsbjargar. Þar
sem ég var eina ófatlaða manneskjan á skrifstofúnni var
ég látin fara í allar sendiferðir, út í banka niður á Pósthús
og svo í Tryggingarstofnun, til að láta Theodór fá póst og
skrifa undir bréf.
Með okkur Theodór tókust góð kynni og við giftum okkur
á þrettándanum 1973. Þá giftum við okkur systumar báðar
í einu. Hafdís giftist Pétri Birgissyni. Pabbi leiddi okkur
systumar inn gólfíð í Háteigskirkju. A eftir var hann spurð-
ur hvort hann hefði ekki verið stoltur að gifta báðar dætur
sínar í einu. Hann svaraði. „Ég fékk rabbat.“ Pabbi er góður
viðskiptamaður og honum fannst þetta góð lausn, en með
slíku tali var hann líka að leyna tilfinningunum sínum, því
hve stoltur hann var yfír þessu.
Það var haldin mjög fín veisla heima hjá pabba og mömmu
á heimili þeirra á Unnarbraut. Þá voru þau búin að selja Blóm-
velli. Þrettándinn hafði alltaf verið góður dagur í mínum huga
og þetta var allt mjög eftirminnilegt. Theodór og Hafdís systir
mín höfðu valið kirkjuna. Séra Jóhann Hlíðar gifti okkur,
hann hélt fallega ræðu í veislunni og sagði. „Munið eftir
þessu andrúmslofti, fínnið það vel þegar allir eru glaðir og
eru að segja til hamingju og reynið að eiga það með ykkur.“
Theodór var búinn að vera í hjólastól síðan hann var ungl-
ingur, hann flutti frá foreldrum sínum í íbúðina til mín á
Melabrautinni og seinna meir byggðum við þetta hús. Hann
átti íbúð í Kópavogi og ég átti íbúðina á Melabrautinni. Við
seldum síðan báðar íbúðirnar upp í byggingu hússins, sem
við fluttum inn í 1978. Bjarni, sonur minn, var fermdur 15.
október, viku seinna en við fluttum inn í nýja húsið. Þá var
haldin fyrsta veislan í húsinu, glæsileg fermingarveisla. Síðan
hafa verið haldnar margar veislur í þessu húsi. A meðan
Theodór var lifandi var hér mjög gestkvæmt.
Lífíð með honum var sérstakt. Hann var fonnaður Sjálfs-
bjargar og forstöðumaður í Sjálfsbjargarhúsinu í Hátúni
þegar það var tekið í notkun. Sjálfsbjörg var í Norðurlanda-
samvinnu sem þýddi það að fundir voru haldnir tvisvar á
ári og ráðstefnur Ijórða hvert ár. Theodór var búinn að vera
formaður í Ijögur ár í Norðurlandasambandinu þegar ráð-
stefnan var haldin hér. Erlendu gestimir bjuggu á Loftleið-
um og ég var kosin í makanefnd, sem fól það í sér að taka
á móti mökum ráðstefnugesta og gera eitthvað með þeim.
Ráðstefnan var að sumri til og að fara með makana og kynna
þeim ýmsa staði var mjög skemmtilegt. Ég vil leggja áherslu
á það hvað norræn samvinna skiptir miklu máli og hvað hún
hefur gert mikið gagn fyrir Island. Ég fór með Theodóri á
marga af þessum fundum til Norðurlandanna. Ég er búin að
koma til allra þessara landa í nokkur skipti og oft til sumra
þeirra. Það var líka undirstaðan þegar ég stofnaði fyrirtækið
mitt. Það hefur oft verið talað um það að norræn samvinna
skili engu, en það er ekki rétt, hún er búin að skila miklu.
Sjálfsbjörg og Island fékk mikinn af stuðning, allskonar
Heimaerbezt 579