Heima er bezt - 01.12.2006, Qupperneq 29

fastur liður, hvemig sem efnin stóðu,
að kaupa spil og pappakassa með tíu
litlum kertum, handa mér, og alltaf gaf
hún mér einhverja staka flík, sem mér
fannst lítið til koma, því fatnaður var
ekki jólagjöf, að mér fannst. Fötin þurfti
ég að fá, hvort sem það vom jól eða
ekki. Eg var lengi búinn að eiga sömu
sparifötin, því ég átti alltaf þau sömu
meðan hægt var að troða mér í þau.
Af hagkvæmnis ástæðum keypti fóstra
alltaf spariföt á mig, sem vom heldur
við vöxt, kannski með það í huga að
barnið vex en brókin ekki, og nú voru
sparifötin mín orðin nokkuð snjáð, þó
enn vantaði nokkuð upp á að ég fyllti
alveg út í þau. En þau urðu að duga
þessi jólin, því það hafði ekki verið
nein vinna síðustu tvo mánuðina.
Ég hlakkaði alltaf til jólana, og þó
ég væri vanur að hanga inni í þessu
kjallaraherbergi og við værum bara
tvö, fóstra og ég, þá var það nokkur
tilbreyting að borða þennan góða mat,
sem dugði varla í tvo daga, og síðan að
leika sér að marglitum logandi kertum,
eða spila við Fóstru og ég var ánægð-
ur með mitt hlutskipti, því ég þekkti
ekki annað.
Eitt gleymi ég að nefna og það er
jólatréð okkar. Fóstra hafði fengið ein-
hvem kunningja sinn til að smiða það.
Það var digurt, sívalt tré, og boraðar
holur í það, þar sem mjóum sívölum
prikum var stungið í. Prikin voru á ská
og mynduðu greinar. Svo vom litlir, mis-
litir pappírspokar hengdir á greinamar
með nokkmm rúsínum í eða tveimur eða
þremur vínberjum. Og svona var það
víst á öllum heimilum við Brekkugöt-
una, kannski mismunandi eftir efnum
eða lagni húsbóndans.
Til þeirra jóla, sem nú vom framund-
an, hlakkaði ég milcið, því ég vonaðist
eftir gjöf úr húsi Frúarinnar. Ég mundi
eflaust fá mjög skemmtilegt og dýrt
leikfang, því ég var farinn að álíta að
Frúin gæti bara sagt - hókus, pókus -
og þarna væri það sem hún óskaði eftir.
Og ég hlakkaði lika mikið til að fá að
borða hjá Frúnni. Ragnar var búinn að
segja mér að það yrðu borðaðar rjúp-
ur. Ég vissi að rjúpur vom fuglar, en
ég hafði aldrei séð rjúpur. Það hlaut
að vera afar gott að borða þær, annars
væru þær ekki á matborði Frúarinnar.
Loks rann upp aðfangadagurinn og
það var nokkuð eftir hádegi að bankað
var á útidymar. Fóstra hrökk við.
„Hva, hver er að banka á þessum
tíma dags? Viltu ekki fara og gá að
því væni minn.“
Ég hrökk líka við, því ég hafði verið
að bíða spenntur eftir þessu, og flýtti mér
til dyra. Og eins og ég hafði vonað, stóð
Ragnar við dyrnar með stóran böggul
undir öðrum handleggnum.
„Er mamma þín heima?“
Ég svaraði ekki þessari spurningu, því
hvar átt fóstra annars staðar að vera á
þessum tíma? En ég starði forvitnum
augum á þennan stóra pakka og Ragnar
beið heldur ekki eftir svari en mddist
framhjá mér.
“Mamma bað mig um að fá þér
þetta,“ sagði Ragnar um leið og hann
rétti fóstm pakkann. “Þakka þér fyrir
góði minn.“
Hún lét pakkann áhugalaus á borðið,
rétt eins og Ragnar væri að skila ein-
hverju úr láni, síðan virti hún Ragn-
ar fyrir sér. Hann var í nýjum matr-
ósafötum og var hinn glæsilegasti á
að líta, í sinni óvenjulegu hæð, hann
bar höfuð og næstum herðar yfír mig.
Hann stóð kyrr í vandræðalegri bið-
stöðu en sagði svo:
„Þetta er jólagjöf handa honum,“ og
hann benti á mig.
„Já, eimitt það, skilaðu þakklæti til
mömmu þinnar góði.“
Hún var enn kyrr, og áhugaleysi henn-
ar þótti okkur drengjunum hneyksl-
anlegt.
En að auki var ég að sálast úr forvitni
yfir því hvað væri í pakkanum.
„Þetta eru föt og mamma sagði að
hann ætti að fara í þau núna strax, svo
ég sjái hvort þau passi.“
Ennþá beið Ragnar vandræðalegur
meðan fóstra tók utan af pakkanum,
og kannski hefur okkur drengjunum
þótt hún fara sér óþægilega hægt. Loks
komu í ljós matrósaföt, alveg eins og
þau sem Ragnar var í, og svipurinn á
fóstru harðnaði, um leið og hún taut-
aði kuldalega:
„Er nú drengurnn minn ekki nógu
fínn til að vera með ríka fólkinu?“
Kannski hugsaði hún upphátt, hún
átti það til í einverunni á kvöldin, þegar
hún var að kemba eða spinna ull, eða
kannski hélt hún að tal hennar væri það
lágt að Ragnar heyrði það ekki, en hann
varð rauður í framan og á hálsinum,
svo langt sem sást, og sagði:
„Mamma bað mig að spyrja hvort
hann megi koma og dansa með okkur
kringum jólatréð.”
Eflaust hefur mér fúndist fóstra vera
sein til svars því ég spurði:
„Klukkan hvað?”
„Klukkan átta.“
Æ, æ, þama var ég að missa af rjúp-
unum.
„Af hverju ekki fyrr?” Ég var með
trega í röddinni.
„Mamma sagði að þú ættir að borða
fýrst með mömmu þinni, svo hún borði
ekki ein á jólakvöldi.“
Ragnar leit til mín ásakandi augum,
en það hýmaði svipurinn á fóstru. Aftur
á móti varð ég víst fylulegur, því nú
missti ég af rjúpunum, en Ragnar hélt
áfram að þylja skilaboð.
„Mamma segir að þú eigir að fara
heim klukkan tíu, ef þú mátt koma.“
„Núúúú, a... af hverju?“
Ég var með væluhljóð í röddinni,
kannski var ég að fara á mis við eitt-
hvað, en Ragnar hélt áfram sínu manna-
lega tali:
„Mamma segir að það séu líka jól
héma, og engum þykir gott að vera einn
á jólakvöldi.“
Ragnar leit til fóstm, sem komin var
með broshýran svip, en ég var ekki alls-
kostar ánægður. Ragnar hafði ekki komið
með neitt leikfang handa mér, eins og
ég hafði búist við, bara þessi föt, sem
var reyndar ágætt, en hún var búin að
klæða mig í þau og sagði:
„Já, þau fara bara sæmilega, kannski
aðeins of rúm en það er bara betra, erm-
amar aðeins of langar, en ég bara brýt
upp á þær, og skilaðu kæm þakklæti til
hennar mömmu þinnar. Svo þarf ég víst
ekki að ábyrgjast að strákurinn komi
ekki á réttum tíma, hann passar það
víst sjálfur.“
Og svo fór Ragnar í sinni óvenjulegu
hæð og reisn, og hýrari á svipinn en
hann hafði verið fyrir stuttu.
Ég beið með óþreyju eftir að klukk-
an yrði átta, eftir að hafa borðað flís
af hangikjöti og slatta af rúsínugraut.
Ég starði í sífellu á vísana, mikið lif-
Heimaerbezt 597