Heima er bezt - 01.12.2006, Síða 30

andis ósköp fóru þeir hægt, eða voru
þeir bara að stríða mér.
Loks stóðu þeir á þeim tölum sem
ég hafði beðið eftir, og ég tók á sprett
til Brekkugötu 10.
Eg reyndi að gera mér hugmynd um
hvemig jólatréð hjá Frúnni mundi vera.
Það hlaut að vera miklu stærra en hjá
flestum á Brekkugötunni og betur smíðað
og náttúrlega miklu betur skreytt.
Ég opnaði útidymar hjá Frúnni, því
ég var ekki vanur að banka. Innri dymar
vom opnar og ég stóð eins og staur með
gapandi munn. Það var svo mikil geisl-
andi birta að ég sá ekkert fyrir framan
mig, og einhvers staðar í þessari geislandi
birtu heyrði ég rödd Frúarinnar:
„Komdu hingað til mín, elsku vinur,
og lokaðu dyrunum.“
Ég lokaði hægt dymnum og gekk inn
í ljósadýrðina, í þá átt sem ég heyrði
rödd Frúarinnar. Loks náði hún í mig
og dró mig í faðm sinn og kyssti mig
á kinnina.
„Vertu nú ekki feiminn hjartað mitt
litla, þú átt að skemmta þér með okkur
vinur.“
Þá leit ég í kringum mig í faðmi Frúar-
innar. Allt í kringum okkur var fólk, sem
horfði brosandi til okkar. Það vom ætt-
ingjar og vinir (jölskyldunar á Brekku-
götu 10.
Ég var búinn að steingleyma hvað
Fóstra sagði mér að segja til að þakka
fyrir fötin.
Frúin sat í djúpum, uppstoppuðum stól
og strauk eftir mínum rauðhærða kolli
og sneri mér í hring.
„Fötin fara þér bara vel, vinurinn litli,
sagði mamma þín þér ekki að kyssa mig
fyrir.“
Ég mundi ekki hvað ég átti að segja,
en ég teygði mig upp til að kyssa hana
á kinnina, en hún hjálpaði til með því
að lyfta mér upp.
„Verði þér að góðu, vinurinn litli.“
Svo stóð hún upp, klappaði saman
lófum og sagði með sinni skæra rödd:
„Nú skulum við öll ganga í kringum
jólatréð og allir eiga að syngja eins og
þeir geta.“
Það voru sungin jólalög og jólasálm-
ar, og hæst söng frúin með sinni skæru
rödd.
Ég söng ekkert, þó ég gæti vel sung-
ið. Það var svo margt forvitnilegt að
horfa á og skoða. Jólatréð var ekki smíð-
að eins og önnur jólatré, nei, það var
alvöru tré, lifandi tré, sem angaði svo
dýrðlega. Það náði næstum upp í loft
á stofunni og greinamar stóðu í allar
áttir. A hverri grein vom mörg logandi
kerti, fest með klemmum, og sum voru
inn á milli greinanna. Af öllum þessuni
kertum var þessi óhemju birta, sem ég
áttaði mig ekki á í fyrstu. A greinunum
voru líka fallegir bréfpokar, allavega
litir og fullir af allskonar sælgæti. Þar
héngu líka allavega litar glerkúlur, sem
hægt var að spegla sig í, og svo vom
líka epli og appelsínur þræddar á band
og látin hanga í trénu. Bómull var stráð
hér og hvar á tréð, sem átti að tákna
snjó og það vom gylltir þræðir á víð
og dreif um tréð. Ragnar sagði mér að
þeir hétu englahár. Hér og hvar í trénu
vora litlir ílangir pakkar og eins og með
slaufu á endunum. Ragnar sagði að það
héti knallettur, og tók einn pakka úr
trénu og sagði mér að toga í endann
á móti sér. Ég tók í endann og hann
kippti honum úr hendi mér.
„Haltu fast,“ sagði hann og ég gerði
það. Þá kippti hann aftur í, og þá heyrð-
ist hár hvellur og ótal, allavega smá
hlutir hmndu á gólfíð. Hann sagði ég
mætti eiga þá alla, og þá sprengdum við
nokkrar hvellhettur í viðbót og ég mátti
líka eiga þá hluti sem hmndu, ég tók
bara þá sem komust í vasana mína.
Nú gerði Frúin hlé á „Göngum við í
kringum,“ svo fólkið gæti troðið í sig
ávöxtum og alls konar sælgæti. Hún
hlassaði sér niður í djúpa stólinn og
stundi, því hún var svolítið feit.
Svo teygði hún sig þar til hún náði
taki á mér og dró mig að sér og strauk
um minn rauða koll.
„Jæja, vinurinn litli, nú ætla ég að
leggja fyrir þig þraut, til að skemmta
okkur. Þú átt að fínna húsbóndann í
öllu þessu mannhafí.“
Ég var heppinn að geta haldið niðri
í mér röddinni, að ég hafí ekki hrópað
„húsbóndann!“
Ég hélt að það væri engin húsbóndi
nema Frúin sjálf, það var ekkert pláss
fyrir annan Húsbónda. Ég leit athugulum
augum allt í kringum mig. I djúpum
stóli í hominu á herberginu, sat maður
með reykjarpípu uppi í sér. Þegar hann
sá að ég starði á hann, þá tók hann píp-
una út úr sér og brosti. Hann var með
fætumar út á gólf, sem þýddi að hann
var hár rnaður, og sko, Ragnar var eins
og afsteypa af þessum manni.
„I stólnum þama,“ sagði ég og það var
hrópað og klappað um alla stofuna.
Ég fór ekki heim klukkan tíu eins og
frúin hafði ákveðið. Ég hafði gætur á
klukkunni. Svo sýndi stóri vísirinn 10
og Frúin hélt áfram að skemmta sér
með fólkinu.
Ég var alitaf með annað augað á klukk-
unni og hitt á Frúnni og áfram skreið
stóri vísirinn þar til hann sýndi tuttugu
mínútur yfír 10 og frúin hrópaði:
„Almáttugur - Jesús minn, ég var
búinn að gleyma honum.“
En ég vissi að frúin átti hvorki við
almættið, eða Jesúsinn sinn, það var
ég, sem var vandamálið, og ég þokaði
mér til dyranna.
„Bíddu aðeins elsku vinur,“ og hún
lét aðra vinnukonuna fylla bréfpoka
af ávöxtum og rétta mér, um leið og
hún sagði:
„Fáðu mömmu þinni þetta með
kveðju frá mér, svo máttu koma aftur
á morgun.“
Ég hélt vöku fyrir Fóstm nokkuð
frameftir, meðan ég sagði henni frá
allri dýrðinni sem ég hafði upplifað,
nokkru, sem öðmm bömum birtist ekki
fyrr en nokkmm áratugum seinna.
Þetta var víst fyrsta alvöru jólatréð
hér á landi, og meðan ég var að segja
henni frá allri dýrðinni, geyspaði hún
öðm hvom, svona til að tilkynna mér
að hún væri enn að hlusta, svo sagði
hún:
„ Já, það hefur efni á að leika sér,
þetta ríka fólk.“
Nokkru seinna hætti hún að geyspa og
ég heyrði að andardrátturinn var orðinn
með jöfnu millibili. Ég hélt áfram að
hugsa um atburði kvöldsins, en ævin-
týrið hélt áfram löngu eftir að ég var
sofnaður.
598 Heima er bezt