Heimili og skóli - 01.06.1942, Qupperneq 11

HEIMILI OG SKÓLI
25
og fremst skuggahliðar lífsins. En
boðskapur sá, er hún flytur sonum
sínum við blaktandi skin litla kerta-
ljóssins, sýnir hvílíkur brunnur sál-
arfriðar og hamingju trúin á guð er.
Jafnvel fátæktin gleymist, einangr-
un, vinnulúinn. Þeir, sem trúa á
handleiðslu guðs eiga sér auð í hjarta,
sem öllu er æðra. Það er sem vor
skíni þeim úr augum, sól úr svip,
hlýja úr fasi.
Hvert heimili á sín sérstöku vanda-
mál, sína sögu, sína þróun. Öll eru
þau mynduð fyrst og fremst af tveim
einstaklingum, heimilisföður og hús-
freyju. Þau rísa mörg af vanefnum,
en sé heppnin með, vex þeim mörg-
um fiskur um hrygg; munum innan-
stokks fjölgar, þægindi aukast. Önn-
ur eru, þegar í upphafi, sett saman
af mikilli rausn, stílföst og fyrirmann-
leg, strax í upphafi fullsköpuð.
Margt gæti bent til þess, að ein-
mitt þar væri hamingjan þegar meiri,
samlífið tryggara- En reynslan sýnir,
að svo þarf ekki að vera. Hamingja
heimilisins verður aldrei tryggð með
allsnægtum einum. Vér sjáum þess
glögg dæmi nútímamenn, að upp-
lausn og tortíming vofir ekki síður,
oft og einatt, yfir ríku heimilunum en
þeim fátækari, og börn þeirra reynast
ekki þróttmeiri í lífsbaráttunni, né
óhrösulli á vegi siðgæðis, nema síð-
ur sé.
Maðurinn lifir ekki á einu saman
brauði. Hjarta hans þarf að vermast
glóð þeirrar guðstrúar, sem gefur lífi
hans gildi og æðra mark, gæðir hann
samúð til annarra og gefur huga hans
það jafnvægi og þann frið, sem alla
þyrstir eftir. Án sannrar lífstrúar er
hvert heimili byggt á sandi, hamingja
þess er fallvölt, forystan, til uppeldis
vaxandi æsku, lítils virði.
Hvernig á móðir eða faðir, sem
sjálf eru trúlaus, að glæða með barni
sínu neista háleitrar guðstrúar?
Hvernig eiga þeir foreldrar, sem
ekkert hirða um kristni né kirkju, að
geta brýnt það fyrir barni sínu, að
fylgja fordæmi mannkynsfræðarans
í hvívetna?
Þeir eru margir þeir nútíma for-
eldrar hér á landi, sem gleyma því, að
ein æðsta skylda þeirra er, að glæða
og efla heilbrigða og sanna lífsskoðun
með bami sínu, vera því sjálf fyrir-
mynd í hollum háttum, í sjálfsaga og
fórnarlund. Hin æðsta uppeldis-
skylda hvílir þó fyrst og fremst á
þeirra herðum. Og hvað munu skól-
ar og kirkja — þessar tvær megin
uppeldisstöðvar utan heimila —
geta svo áorkað á hugi þeirrar æsku,
sem kom frá heimilum rótslitnum og
sundurflakandi í siðgæði og trú.
Hvernig á skóli að geta skapað hollar
venjur í lífi þess barns, sem á við að
búa upplausn og rótleysi á öllum
sviðum í móður og föður ranni. Og
hvernig má kirkjan vígja þá æsku
til voryrkjustarfa í heimi hér, sem sér
ekkert annað en vetur dauðrar trúar
og lítillar vonar í augum sjálfra for-
eldra sinna?
Hver siðabót þarf fyrst og fremst
að hefjast í heimilunum. Af föður
sínum lærir barnið bezt sjálfsaga og
þrótt í starfi. Enginn glæðir betur
með því neista guðstrúar en móðirin,