Heimili og skóli - 01.02.1949, Qupperneq 25

HEIMILI OG SKÓLI
21
menn til bana, baktalað og vanrækt,
án þess að það hefði hinar alvarleg-
ustu afleiðingar? Hugsið ykkur til
dæmis móður, sem færi alltaf með
morgunverð og stílabækur sonar síns
í skólann, þegar hann gleymdi að fara
með það, eða sem tók á sig sökina, þeg-
ar hann af slæpingshætti gleymdi hinu
eða þessu. Haldið þið, að hann mundi
nokkuð þakka lienni fyrir þetta, þegar
hann eltist og vitkaðist? Ætli hann áliti
ekki heldur, að hún hefði komið í veg
fyrir, að afleiðingarnar af verkum
hans og framkomu fengju hann til að
átta sig og bæta ráð sitt í tíma? — Ná-
kvæmlega á sama hátt er líka hægt að
spyrja: Getum við raunverulega óskað
þess, að það hefði alls engar alvarlegar
og sorglegar afleiðingar fyrir okkur, að
sóa kanske mörgum árum til einskis?
Getum við óskað þess, að móðir Nátt-
úra væri svo óreglusöm, að hún
gleymdi að „bóka“ slíka vanrækslu,
eða þá að hún drægi fjöður yfir það,
sem hún hefði „bókað“ af einskærri
mildi við okkur? Mundum við þá ekki
verða alveg áttavillt og fyrirhyggju-
laus og vanta alla aðstoð til þess að
ganga á hinum réttu leiðum lífsins?
Eins og nóttin kernur á eftir deginum,
þrumur á eftir eldingunni og uppsker-
an eftir sáningunni, þannig er ein at-
höfn mannsins nákvæm og miskunnar-
laus afleiðing annarrar. Víst er um
það, að þetta hefur sína miklu kosti.
Og kostirnir eru þeir, að ef við temj-
um okkur góðar og heilbrigðar venj-
ur, skerum við upp blessunarríkar af-
leiðingar. — Hugsið ykkur, að þið
gengjuð snyrtilega frá fötunum ykkar
á hverju kvöldi, og árangurinn af því
yrði sá, að þið yrðuð enn þá hirðu-
lausari en nokkru sinni fyrr. Þá mundi
enginn skilja neitt í neinu. Það líktist
því, að ef bóndi sáði hveiti uppskæri
hann aldinbora. — Nei, það er lán fyr-
ir okkur, að lög móður Náttúru eru
svo ströng og miskunnarlaus. Annars
gæti maðurinn ekkert hagrætt fyrir
framtíðina, ekki íhugað neitt, ekki
treyst á neitt og því jafnvel ekki verið
jafnoki mauranna, sem safna þó forða
til vetrarins. Við skulum því vera hin-
um „stranga og reiða guði“ þakklát,
því að eftir hans eilífu lögmálum, vex
líka og dafnar hið góða og sanna, ef
við aðeins önnumst um það og varð-
veitum það.
Nú skulum við tala um nokkrar
venjur, sem hafa góða reglu í för með
sér. Við höfum þegar talað um að
leggja fötin snyrtilega frá okkur. Hér
veltur allt á smáatriðunum. Eg hefi
þekkt dreng, sem öðru hverju fékk
hálfgerð æðisköst vegna þess, að hann
þráði svo mjög að hafa allt í röð og
reglu. Svo var hann að laga til allan
daginn. En daginn eftir var allt aftur
eins og í gripahúsi. Hann hafði ekki
hugsað um, að í hverju sem er verður
að byrja á því smæsta. Ef við erum ó-
hirðusöm í því smæsta, þá er alveg
gagnslaust að taka vel til aðeins í eitt
skipti, því að það snertir einmitt stóru
atriðin, ef þau smáu eru vanrækt. Sá,
sem vill vera reglusamur, verður fyrst
og fremst að læra að setja allt, sem
liann hefur notað, á réttan stað. Hann
verður að setja hattinn á snagann, tösk-
una á stólinn, regnhlífina í hólfið,
bækurnar í hilluna o. s. frv. Og þegar
hann fær bréf, er bezt að setja umslag-
ið strax í pappírskörfuna, en láta það
ekki liggja sundurtætt á skrifborðinu.