Heimili og skóli - 01.10.1951, Blaðsíða 15

HEIMILI OG SKÓLI
91
A villugötum
Árlega eru haldin mörg mót og nám-
skeið norrænna kennara um ýmis eíni
kennslu-, uppeldis- og skólamála. —
Dagana 16,—21. júní síðastliðinn var
eitt slíkt námskeið haldið í Uppsölum
í Svíþjóð, og voru þar mættir 170
skólamenn frá Norðurlöndunum
þremur, en enginn mun þar hafa verið
frá íslandi. Námskeiðið var haldið í
Uppsalaháskóla, en í honum eru um
5000 stúdentar, svo að þar eru húsa-
kynni góð.
Viðfangsefni þessa námskeiðs var
aðallega eitt: Sparnaðaruppeldi ýop-
dragelse til ökonomi). Þarna fluttu
kenna eins og sögulega fræðigrein,
heldur fyrst og fremst kjarnann, sem
hún geymir.
Kennararnir eru hvattir til að leggja
sem mesta vandvirkni í kennsluna og
að fara aldrei óundirbúnir í tíma.
Kristinfræðitímarnir skulu ávallt
vera þannig, að um brot af guðsþjón-
ustu sé að ræða, og öll skólaárin skal
þess gætt, að bænin í byijun eða enda
tímans gleymist ekki.
Að lokum vil ég bæta því við, sem
kennari nokkur sagði við mig:
„Við vitum ekki, hvort bcirnin varð-
veita áfram þá barnatrú og öryggi, sem
skapazt við að kenna þeim kristindóm-
inn á þennan hátt. En það vitum við,
að ábyrgðin hvílir á okkur og enginn
má fara á mis við það á æskuárunum,
að læra að þekkja Guð og biðja hann.“
fyrirlestra margir frexnstu skólamenn
Svía um ýmsa þætti þessa yfirgrips-
mikla máls, en mesta athygli mun þó
hafa vakið erindi Fritz Anderssons,
sem er yfirmaður allrar sparifjárstarf-
semi sænskra barnaskóla. Hann er tal-
inn gagnkunnugur þessum málum af
ferðum sínum um þvert og endilangt
landið, og mynd-sú, er hann gefur af
eyðslusemi Svía, er því ekki glæsileg.
En myndi ekki ýmislegt af því, sem
hann bendir á> einnig geta átt við
víðar?
„Land vort er að verða einna líkast
einu allsherjar Tívolí,“ segir hann.
„Skemmtanafýsnin fer hraðvaxandi,
og í kjölfar hennar sigla afbrotin.
Hvers vegna er það talið einna sjálf-
sagðast, þegar skólabörn úr sveitunum
koma til Stokkhólms, að sýna þeim
Tívolí?“ spyr hann. „Hvers vegna
ekki heldur að sýna þeinx hið and-
lausa og einhliða starf verksmiðjuiðn-
aðarins og hin lélegu húsakynni, sem
verksmiðjufólkið á við að búa? Kann-
ske það gæti eitthvað dregið úr því að-
dráttarafli, sem stórborgirnar hafa, er
sogar til sín æskulýð sveitanna.“
„Það er algjörlega rangt, þegar reynt
er að gera lítið úr því, að unga fólkið
leggur sig í mikla andlega, líklega og
siðferðilega hættu nú á tímum,“ segir
hann. „Afbrot æskunnar eru að verða
eitt af hinum mestu þjóðfélagsvanda-
málum, og það hefur því stórkostlega,
uppeldislega þýðingu, að reisa þar ein-
hverja rönd við. En því miður eru þeir