Heimili og skóli - 01.10.1951, Blaðsíða 18

94
HEIMILI OG SKÓLI
Hví hneigjast sumir unglingar
til afbrota?
Eftirfarandi grein er tekin úr tímaritinu
„Urval“, 4. hefti þessa árs. Höfundurinn,
Fulton Oursler, skýrir hér frá rannsókn-
um, sem verða að teljast mjög mikilvægar
og girnilegar til fróðleiks fyrir alla þá, sem
fást við uppeldi, og þá ekki sízt foreldra og
kennara, og mér þykir vænt um, að í
þessari grein er ýmislegt af því staðfest,
eða færðar líkur fyrir, sem haldið hefur
verið fram hér í ritinu. Ég vil því hvetja
alla foreldra og kennara til að lesa grein
þessa með gaumgæfni. — Ritstjórinn.
Ef unnt væri að íinna efnin í af-
brotaunglinga þegar á fyrsta skólaári
— áður en þeir hafa nokkurntíma kast-
að steinum í strætisvagnarúður, kveikt
í húsum, hnuplað eða brotizt inn —
mundi margri mannsævinni forðað frá
glötun og þjóðinni spöruð þung fjár-
útlát á ári hverju.
Þessi gamli draumur sálfræðinga og
uppalenda hefur þokazt drjúgum nær
veruleikanum með nýútkominni
skýrslu um vísindalegar rannsóknir á
þessu vandamáli, sem Sheldon Glueck,
prófessor í refsirétti og afbrotafræði,
og kona hans, dr. Eleanor Touroff
Glueck, hafa unnið að, en þau starfa
bæði við lagadeild Harvardháskóla í
Bandaríkjunum. Skýrsla þeirra varpar
vonarbjarma á gátu þrjózkufullrar
skapgerðar og ólæknandi hegðunar-
galla.
Einn af hverjum hundrað drengjum
í Bandaríkjunum kemst undir lög-
regluhendur; 280.000 drengir koma
fyrir rétt á ári hverju; helmingi fleiri
styrjalda fylgir alls konar lausung og
taumleysi í lifnaðarháttum, svo sem
skemmtanafýsn og nautnasýki. En
þessi alda er svo sterk, að hún flæðir
yfir öll lönd, einnig þau, sem ekki taka
beinan þátt í styrjöldunum.
En hvernig er svo ástandið hjá okk-
ur í þessum efnum? Myndi þar ekki
vera umbóta þörf? Um það liggja ekki
fyrir hendi neinar skýrslur, en reynsl-
an virðist benda á, að þar sé ekki allt
eins og það á að vera. Þeir; sem hlusta
á útvarpstilkynningar síðari hluta
viku hverrar, gætu ímyndað sér, að ís-
lenzka þjóðin væri „dansandi þjóð“.
En hvað um það. Við skulum hafa aug-
un opin og á foreldrunum hvílir þama
sérstaklega mikill vandi. Þeir, heimili
þeirra og heimilishættir marka þarna
að nokkru brautina, þótt þeir séu því
miður ekki einráðir þar um. En eitt
virðist mér auðsætt. Við þurfum að
bæta nýjum og sterkum þætti í upp-
eldið, sem mjög hefur verið vanrækt-
ur á síðari árum, uppeldi til sparnað-
ar. Við þurfum að kenna börnunum
að fara með fjármuni, virða fjármuni.
Það er þjóðfélagsleg nauðsyn.
H. J. M.