Reykjanes - 17.06.1947, Blaðsíða 1

Námsbækur, skólavörur, Bókabúð Keflavíkur. REYKJANES Ef það fæst ekki í VATNSNES,
Sími 102. 5. árg. Keflavík, 17. júní 1947 5. tbl. hvar þá?
1 upphafi voru allir dagar eins,
en menn og utburðir hafa síðan
merkt þá á ýmsan hátt. Yfir sum-
um hvílir þungi og daprar minn-
ingar, en aðrir ljóma eins og
stjörnur næturheiminsins. ör-
lög flestra daga er að gleymast og
hverfa í tímanna eilífa haf, og
þeir verða aðeins til sem hlekkur
í keðju liðinni alda.
Saga Islands á marga daga bæði
dimma og bjarta, þó hafa flestir
þeirra horfið undir kápu ársins,
sem þeir tiiheyrðu. Vér minnumst
nú áranna 930, 1000, 1262, þó lifir
enn 1. desember ársins 1918, ef til
vill vegna nálægðar sinnar við
samtíð vora, en hætt er við að á
skyn hans skyggi annar stærri
dagur, enda þótt 1. desember tapi
aldrei sínu sögulega gildi.
Dagurinn, sem alla aðra daga
yfirskyggir, er dagurinn í dag 17.
júní hinn eilíi'i dagur, dagurinn
sem varir á meðan íslenzk þjóð
og íslenzkt mál er til, og eg trúi
því, að þetta tvennt sé eilífum
lífsþrótti gætt.
17. júní varð til þegar óskabarn
hamingjusamra foreldra fæddist
vestur á Rafnseyri fyrir 136 árum,
sá sveinn var vatni ausinn og gef-
ið nafn beggja afa sinna og nefnd-
ur Jón. Sonur Sigurðar Jónasson-
ar prests að Rafnseyri.
Hverjar örlagadísir svifu yfir
vöggu ])essa litla sveins, vitum vér
nú og í hljóðum huga þökkum vér
í dag þær blessuðu brautir, sem
fyrir liaun voru lagðar og voru
svo örlaga- og blessunarríkar fyrir
ættland vort og alla framtíð.
Fyrst var 17. júní fagnaðardag'-
ur á einu heimili, el' til vill hland-
inn spurnum um framtíð og æfi
hins fríða sveins, og.ineðan hann
lifði og harðist hinni góðu sigur-
sælu baráttu fyrir sönnum og rétt-
um málstað, þá hefur afmælisdag-
urinn aðeins leitt hugann yfir slóð-
ir bersku og æsku en eigandi
dagsins verið dulinn því að þar
var hamingju, og heiðursdagur
heillar þjóðar að fæðast. -
I störfum sínum og baráttu, átti
Jón Sigurðsson ekki eintómri
blíðu að fagna, frá framandi landi
varð hann að sækja og verja mál-
stað þjóðarinnar og oft voru hans
þyngstu andstæðingar, þeir sem
hann fórnaði mestu fyrir hann
átti í stríði við sína eigin landa,
við fáfræði þeirra, skilnings- og
djörfungarleysi. Jöfnum höndum
var varist og barist við þáverandi
drottnara landsins. — Vér skiljum
nú að þau sár er Jón Sigurðsson
var særður af þeim er hann varði,
hafa sviðið mest. — 1 dag biðjum
vér minningu hans fyrirgefningar,
og reynum að tileinka oss sem
fyrirmynd einhvern hluta af bar-
áttukjarki, vilja og þreki Jóns Sig-
urðssonar.
Löngu eftir að líknsöm strá
höfðu grænlitað gröf þjóðhetjunn-
ar, fundu Islendingar að þar lá
hulið moldu, óskabarn Islands,
þess sverð og skjöldur. Og æ fleiri
lögðu leið síua að gröf hans og
vottuðu starfi lians og stríði virð-
ingu og þakklæti. Frjálsari fánar
og fleira fólk lagði leið sína að'
legstað lians og 17. júní hljómaði
hærra og hærra í hugum fólksins
og dagurinn varð hátíð allra unn-
enda íslenzkrar framtíðar og
frelsis.
Gangan að gröf Jóns Sigurðs-
sonar, hún vex eins og flóð sem
enginn stövar þar til heil þjóð
stendur við gröf hans og hið unga
nýfædda lýðveldi Islands leggur
blómsveig á nafn þjóðhetjunnar.
Sá sveigur var sigurlaun, þakklæti
þjóðarinnar, þar sem upphaf og
endir mættust. Á þeim degi var
það fullkomnað, á þeim degi mætt-
ust hugir allra Islendinga á einum
stað, því þá var ekkert bil á milli
fánans að Lögbergi og hinsta
hvílustað Jóns Sigurðssonar
Þessi dagur var 17. júní 1944.
Á þennan liátt verða eilífar þjóð-
hátíðir til.
Um öll ókomin ár verður sagan
um þennan glæsidag rifjuð upp,
við þær sögur verða kyndlar
frelsins tendraðir, þangað verða
sí og æ sóttar ferskar livatningar
til nýrra dáða, því hver sá er
ofmetnast af sigrinum missir á-
rangur hans aftur — því sigur er
aðeins spor á langri leið. Hver
sem æpir sjálfum sér til dýrðar í
skjóli heilagra minninga, hann
æpir fyrir skýin, og skýin mislc-
una sig yfir mistök hans og liðast
sundur í ljósvakanum.
Þótt þessum áfanga sé náð í veg-
ferð þjóðarinnar, þá liggur fram-
tíðin hjúpuð hult við fætur vorar.
I dag og alla aðra daga eru spunn-
ir þeir örlaga þræðir, sem síðar
eiga eftir að verka, svo sem eðli
þeirra stendur til. Ekkert orð og'
engin athöfn er þýðingarlaus fyr-
ir íslenzka framtíð.
Vér stöndum nú á miklum tíma-
mótum, með mikinn arf í höndum
vorum og þunga ábyrgð á herð-
um vorum. Landi og þjóð hefur
verið svift burt úr einverunni, og
verður nú að ganga til samstarfs
við umheiminn. Vér hefjum þá
göngu með fullri ró og öryggi,
því fáninn frá Lögbergi hinu helga
er i fararbroddi og allar minn-