Stuðlaberg - 01.01.2012, Síða 8

8 STUÐLABERG 1/2012
samur en segir stóra hluti á látlausan, áhrifa-
mikinn hátt. Hann er bóndi eins og ég og yrkir
um landið og náttúruna af djúpri tilfinningu.

„að þú ert mitt vor, að þú ert mín ljósa nótt
og þú ert mín fósturjörð“
segir hann í ástarljóði til konu sinnar. Hvað
þarf að segja meira?
Eitthvað að lokum?
Ég tel mig lánsama að hafa fengið þann
eiginleika í vöggugjöf að geta tjáð mig í ljóð-
um og að hafa náð að þroska þann eiginleika
með leiðsögn og æfingu. Ljóðin hjálpuðu mér
á sárum tímum í lífi mínu. Fyrst og síðast hef
ég ort fyrir sjálfa mig en hafi ljóðin ratað til
annarra er það gleðiefni.
RIA.
Handritið sem
forlögin höfnuðu
Kynni okkar Kristínar Jónsdóttur á Hlíð í
Lóni hófust með því að ég las eftir hana ljóð í
Lesbók Morgunblaðsins og í framhaldi af því
leitaði ég hana uppi gegnum símann. Það mun
hafa verið árið 1987 eða þar um bil. Við áttum
gott samtal um kveðskap, það fyrsta af mörgum.
Það var hins vegar ekki fyrr en árið 2003
að hún gekkst inn á að gefa út. Ég var á suður-
leið frá Egilsstöðum og kom við í Hlíð, tók þar
allvænt handrit, milli 80 og 90 ljóð, og hafði
með mér til höfuðborgarinnar.
Svo hófst hin kynlega þrautaganga. Ég
hringdi fyrst í bókaútgefanda í Reykjavík, þá
í annan á Akranesi, og báðir svöruðu á sömu
leið: „Ljóðabók eftir óþekkta konu utan af
landi, nei takk.“ Ég stakk upp á yfirlestri en
fékk blátt nei, – frá báðum. Þar á bæjum var
ekki tími til að eyða í slíkt.
Næst sneri ég mér til útgáfufyrirtækis sem
hafði að hluta sérmerkt sig bókum eftir konur,
og fékk jáyrði. Þar var ákveðið að gefa bókina
út. Þar lá handritið svo við lítinn orðstír þar
til snemma árs 2005 að ég hafði samband við
útgáfuna og spurði fregna af ljóðum Kristínar.
Þar var þá ekkert að gerast en útgáfustjóri
stakk upp á því að útgáfu yrði frestað þetta
ár gegn því að bókin kæmi út árið 2006. Ég
hringdi í Kristínu og við gengum að þessu.
Síðla árs 2006 hafði ég samband við útgáfuna
og þar hafði þá ekkert gerst og stóð ekki til að
gefa bókina út. Ekki fékk ég viðhlítandi skýr-
ingar, gekk reyndar ekki fast eftir þeim heldur
sótti handritið.
Þessu næst lagði ég handritið fram hjá
þekktu og allvoldugu útgáfufyrirtæki hér í
Reykjavík. Þar var það lesið yfir og eftir dúk
og disk fékk ég svar: „Laglega ort ljóð en því
miður er ekki svigrúm til að gefa þau út hér.“
Þegar hér var komið sögu voru liðin fjögur
ár frá því að ég lagði af stað í þetta ævintýri.
Ég hafði næst samband við útgáfufyrirtæki
eitt á höfuðborgarsvæðinu, sem ég hafði skipt
nokkuð við, og gerði tilboð: Bókin yrði gefin
út í vönduðu bandi og lágmark 500 eintök
prentuð. Í staðinn bauðst ég til að leggja fram
tryggingu fyrir því að fyrirtækið tapaði ekki
á útgáfunni. Eftir japl og jaml og fuður fékk
ég lokasvar þaðan: 300 eintök í kilju og ég
ábyrgðist kostnaðinn. Ég sagði nei. Þessi ljóð
eiga að koma út í bandi, lágmark 500 eintök.
Þar með lauk því samningaferli.
Félag ljóðaunnenda á Austurlandi var
stofnað árið 1996 og hefur síðan gefið út bæk-
ur eftir ljóðskáld af Austurlandi. Á annan tug
bóka hafði komið út hjá félaginu þegar hér var
komið, vandaðar bækur og vel unnar. Kaup-
endur eru einkum ljóðaáhugafólk á svæðinu
en útgáfan hafði fengið styrki til útgáfu allra
„Ljóðin hjálpuðu mér
á sárum tímum
í lífi mínu“