Stuðlaberg - 01.01.2012, Blaðsíða 20

20 STUÐLABERG 1/2012
afkomu / eru settar skorður / en eg er fífl að at-
vinnu / og ætti að flytjast norður.“ Þar með var
ísinn brotinn og ég sloppinn úr klemmunni.
Hvenær hefur þú verið fljótastur að semja ljóð?
Ég segi frá því í bókinni um Vilhjálm Vil-
hjálmsson að vegna óvæntra vandræða og
gríðarlegrar tímapressu hafi ég orðið að loka
mig inni í smágeymslu í kjallara heima hjá
mér til að gera textann „Fátt er svo með öllu
illt…“ á innan við tíu mínútum. Það tókst en á
hinn bóginn liðu fjögur ár frá því að ég ætlaði
að gera textann „Kappakstur“ þangað til mér
tókst að gera hann og tuttugu ár liðu frá því
að ég var tilbúinn í höfðinu á mér með megin-
efni texta við lag Billy Joel „She´s a woman to
me“ þar til ég loksins gerði textann á innan
við klukkustund. En það þurfti andlát móður
minnar til. Nú er ég nýbúinn að gera texta
sem ég gafst upp á að semja fyrir 53 árum.
Hvernig skýrir þú mikla aðsókn að hagyrð-
ingamótum í öllum landshlutum?
Reynslan hefur kennt mér að sem betur fer
eigum við enn nógu marga afar skemmtilega
og góða hagyrðinga um allt land til að halda
uppi merkinu. Þetta skapar eftirspurn og
meðan henni er svarað, verður til víxlverkun
sem viðheldur þessari einstöku íslensku hefð
sem betur fer.
Telur þú að unga kynslóðin sýni áhuga á hefð-
bundnu ljóðformi?
Þótt rappið sé mér ekki alveg að skapi
varðandi formið og marga ói við því að það
sé að drepa íslensku ljóðahefðina, sýnir það
samt að unga fólkið er móttækilegt fyrir kveð-
skap. Ég vona að svipað gerist og fyrir 30-40
árum að þetta gangi yfir og íslenska hefðin lifi
af, en forsendan fyrir því er sú, að við missum
ekki yngri kynslóðirnar frá okkur.
Hver er, að þínu mati, besta ferskeytla sem
samin hefur verið? Þú mátt nefna fleiri en eina.
Mér finnast þær ferskeytlur alltaf bestar
sem hafa sem eðlilegast orðalag en engin leið
er að velja þá bestu. Læt þó eina nægja og
fyrst ég er farinn að tala um yngri kynslóðirn-
ar dettur mér í hug atvik, þegar hestur týndist
úr gerði í hestaferðalagi á Kili í mikilli þoku,
Bergsteinn Björgólfsson, þá kornungur, tók að
sér að leita að honum, fór út í gerðið, beislaði
einn hestinn þar og hvarf út í þokuna. Þegar
hann kom til baka, sagðist hann ekki hafa
fundið hestinn, en ferðafélagar hans sögðu á
móti að hann væri einmitt á týnda hestinum.
Kom þá í ljós að hesturinn hafði ekki týnst úr
gerðinu heldur verið þar og að fyrir einskæra
tilviljun hafði Bergsteinn beislað hann til að
fara til leitarinnar, sem varð auðvitað árangurs-
laus úr því að enginn hestur var týndur. Berg-
steinn sat enn á hestinum, leit niður á hann og
mælti beint af munni fram:
„Klárinn, sem ég er kominn á hér / er sá
klárasti sem ég þekki. / Hann faldi sig milli
fótanna á mér / svo ég fann hann barasta ekki.“
Ljóðagerð getur verið íþrótt og ein greinin
er íslenska níðvísan, sem menn yrkja jafnvel
um bestu og nánustu vini sína. Ég held sér-
staklega upp á þessa, sem Steindór Andersen
orti um mig, af því að hún lítur út fyrir það í
fyrstu að vera hólvísa:
„Hann birtu og gleði eykur andans, - / illu
burtu hrindir. / Og þegar hann loksins fer til
fjandans / fáum við sendar myndir„
Heldur þú að ljóðagerð á Íslandi eigi eftir að
breytast?
Íslensk ljóðagerð hefur ævinlega verið
í þróun og endurnýjun og ég held að henni
sé það nauðsynlegt. En ég held líka að það
sé afar mikilvægt fyrir þjóðina og menningu
hennar að hin einstæða íslenska hefð ljóðstafa
og fjölbreytilegs ríms haldi velli og hef fulla
trú á að svo verði.
Matthías Johannessen hefur sagt að ljóðið
muni lifa. Ert þú sammála honum?
Tvennt er það í menningunni, sem aldrei
mun falla úr gildi: Sagan og ljóðið. Án sögunn-
ar og án ljóðsins er menningin sama og dauð.
RIA.