Goðasteinn - 01.09.1964, Blaðsíða 16

sinn eigin sjó, fyrr en áður og fleiri en áður. Það leggur mikla
sjálfsábyrgð á hcrðar unglingunum. En hvernig eiga þeir að vera
þessari ábyrgð vaxnir, ef þeir hafa ekki fengið tilefni til að gagn-
hugsa skilyrðin fyrir vexti hins innra lífs og þroska? Og hvað er
þá nauðsynlegra, en að lífsspeki sú, er undanfarandi kynslóðir hafa
safnað saman, verði æskulýðnum til blessunar á Örlagastundum
æskulífsins?"
Hlutverk eldri alþýðuskólanna var ekki eingöngu að kenna
bókleg fræði. Ég veit, að héraðsskólarnir í þeirri mynd, scm þeir
nú eru, hafa einnig stefnu Grundtvigs að lciðarljósi.
Þess gerist ekki síður þörf nú en áður. Ég vil að lokum óska
þess, að Skógaskóli mcgi cftirleiðis eins og hingað til njóta forstöðu
ágætra manna og valinna kennara. Megi æskumenn héraðsins og
víðar af landinu ávallt fá góða menntun í Skógaskóla og njóta
þar hollra uppeldisáhrifa og þjóðlegrar vakningar.
ÍSLEIFUR SÖNGUR
ísleifur Jónsson í Skógum var raddmaður mikill og góður, og
hefur sú gáfa fylgt ætt hans til þessa dags. Hann var lengi for-
söngvari í Skógakirkju. Einu sinni var hann við fiskidrátt úti á
Holtshrauni í góðu sjóveðri. Þar nálægt voru Holtsvaraskip. Is-
leifur tók fyrir að leggjast niður í kjalsogið á bát sínum og syngja.
Var sú kveðandi mikil og fögur, eins og segir í fornum sögurn.
Menn á nálægum skipum fóru að skima í kringum sig og sumir
stigu upp á þóftur til að nema, hvaðan söngurinn kom. Ekki
heppnaðist það. Gerðist mönnum þá órótt, hönkuðu þeir upp færi
og reru í land. Næsta sunnudag var ísleifur við Holtskirkju og
spurði, hvað hefði komið mönnum til þess að rjúka svo snögglega
í land í sjódeyðunni. „Það var ekki af góðu gert“, svöruðu þeir,
„hafgúan ætlaði að heilla okkur með söng“. Þá varð ísleifi að
orði: „Það var nú bara ég, sem var að raula að gamni mínu“.
14
Goðasteinn