Stjörnur - 15.05.1947, Síða 7

V
Við s\inið jrá
eldspýtunni
hójust hin
sögulegu kynni
jjárh cettuspilarans
Johnny Farrel, o£
Ballin Munson.
Þeir els\uðu báð-
ir sömu konuna,
hina fögru Gildu
skildinginn, er Johnny hafði rétt að honum og sagði:
„Bóndi“.
Johnny horfði nu fyrst á spilið um hríð. Veitti hann
því athygli, að lítill maður með tinnudökk augu og
hökutopp hlaut stóran vinning og virtist honum að
það myndi ekki vera allt með felldu. Hann fór
síðan að spila sjálfur og vann sífellt. Er hann var að
fara fékk hann þau boð, að forstjórinn óskaði að
tala við hann.
Sá, er beið hans í skrifstofunni, var enginn annar
en kunningi hans frá kvöldinu áður, maðurinn með
oddhvassa vininn. Hann kvaðst heita Ballin Munson
og vera eigandi spijahússins. Johnny bauðst til að
ganga í þjónustu hans: „Yður grunar ekki hve trúr
ég get verið — fyrir sæmilega borgun“.
„Það er aðeins eitt. Að enginn kvenmaður . . .“
„Enginn kvenmaður í öllum heiminum“.
„En það var einn“. Þetta var ekki spurning. „Eg
verð að vera viss. Spilamennska og kvenfólk eiga ekki
saman“.
„Það sama var ég vanur að segja. Takið eftir, herra
Munson: Ég fæddist í gærkvöldi — þegar þér hittuð
mig. Eg á því enga fortíð, aðeins framtið. Og það
líkar mér vel“.
Johnny gekk í þjónustu Munsons og varð nánasti
samstarfsmaður hans. Hann var 1 spilasalnum á hverju
kvöldi, spilaði og leit eftir. Tveir aðrir starfsmenn
þar hétu Casey og Huerta, og auk þess var Píó
frændi, sem alitaf virtist hafa horn í síðu Johnnys.
Hann vissi nú að granni maðurinn, sem talað hafði
til hans í snyrtiherberginu fyrsta kvöldið, hét Michael
Obregon. Kvöldið, sem Þjóðverjar gáfust upp, var
glatt á hjalla í spilasalnum. Allir voru kátir, nema
tveir Þjóðverjar, er stóðu þar út af fyrir sig. Casey
flutti Johnny boð um að Munson óskaði að tala við
hann. Munson kvaðst þurfa að takast ferð á hendur
og fæli hann Johnny umsjón spilahússins á meðan:
„Þér treysti ég bezt, næst þessum“, og hann lék að
sverðstafnum í hendi sinni. „En hann myndi drepa
fyrir mig. Skál okkar þriggja!“
Munson kom fyrirvaralaust heim aftur. Hann gerði
Johnny þegar orð að finna sig heima hjá sér. Er
Johnnv kom þangað leiddi Munson hann. upp á efri
hæðina. En efst í stiganum stóð Johnny sem steini
lostinn. Hann heyrði yndislega kvenrödd syngja lag
— lagið, sem hann hafði heyrt sungið nákvæmlega
á sama hátt þúsund sinnum áður. Hún var að bursta
hár sitt, og Johnny vissi að Gilda ein átti svo dásam-
legt hárskrúð. Og Munson sagði: „Gilda, þetta er
Johnny Farrel. Johnny, þetta er Gilda, konan mín“.
STJÖRNUR 7